ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1220

โจเซฟีนรู้สึกเห็นด้วยอย่างมากและเริ่มที่จะพยักหน้าไม่หยุดเหมือนตุ๊กตาหัวสั่นหน้ารถ

เจย์จ้องโจเซฟีนอย่างเย็นชาจนเธอรีบก้มหน้าหลบอย่างรวดเร็ว

เจย์พึมพำ “งั้น เธอต้องการยังไงล่ะ?”

“ฉันไม่ได้ป่วยค่ะ” แองเจลีนบอก “จากนี้ไปคุณต้องทำเหมือนฉันเป็นคนปกติ”

เจย์ “...”

โจเซฟีน “...”

“อาการทางประสาทก็ถือว่าเป็นอาการป่วยนะ” เจย์พูดเบา ๆ

“มันก็แค่ภาวะโซมาติก ฉันรับมือได้ค่ะ” แองเจลีนพูดอย่างมุ่งมั่น

เจย์รู้ดีเรื่องสภาวะอารมณ์ของแองเจลีน เมื่อเธอเริ่มรู้สึกโมโหก็เป็นการดีที่สุดที่จะยอมโอนอ่อนให้เธอ “โอเค ฉันรับปากเธอ แต่ตอนนี้ก็ดึกแล้วเธอน่าจะไปนอนไม่ใช่เหรอ?”

แองเจลีนพยักหน้า

แองเจลีนพูดกับโจเซฟีนว่า “โจซี่ คืนนี้นอนที่นี่นะ”

โจเซฟีนหยิบกุญแจรถของตัวเองขึ้นมาแล้วเตรียมจะแอบหลบไปอย่างเร็ว “ฉันไม่อยากเป็นก้างของคู่แต่งงานใหม่หรอกค่ะ ฉันไม่กวนพวกพี่สองคนแล้ว บาย”

จากนั้นเธอก็เหลือบมองเจย์อย่างขลาด ๆ ก่อนรีบเผ่นหนีไป

แองเจลีนบอก “ดูสิว่าคุณทำโจซี่กลัวแค่ไหน”

เจย์รู้สึกว่าโดนกล่าวหา “แหม ฉันก็ไม่ได้ดุอะไรเธอสักหน่อย”

แองเจลีนรู้จักเขาดีเกินไป ดวงตาคมกล้าของเขาน่ากลัวยิ่งกว่าคำดุด่าเสียอีก

เจย์ยื่นมือออกมาอุ้มแองเจลีนขึ้นแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ “เจย์บี้ คุณจะพยุงฉันก็ได้แต่คุณต้องให้ฉันเดิน ตกลงไหม?”

เจย์ตอบ “เธอเริ่มแผนของเธอพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอ? ฉันอยากกอดเธอนี่”