ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1237

เจย์มอบให้แองเจลีนอยู่ในการดูแลของพยาบาลที่ห้องรับรองก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปให้ห้องจักษุแพทย์

“ไม่ทราบมีอะไรครับหมอ?”

เพราะว่าเจย์เป็นคนที่ใส่ใจรับรู้ไปถึงรายละเอียดที่ยิบย่อยที่สุด เขาตระหนักได้ว่าอาการป่วยทางตาของแองเจลีนไม่ได้เป็นเรื่องเรียบง่ายแน่นอน

จักษุแพทย์มองเจย์หัวจดเท้าด้วยสายตามีความหมายก่อนถามคำถามที่แฝงนัยไปถึงเรื่องอื่น “ผมไม่ได้มีเจตนาสอดรู้สอดเห็นนะครับคุณอาเรส แต่ไม่ทราบว่าคุณกับภรรยามีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันไหม?”

เจย์คงจะเปี่ยมไปด้วยโทสะหากว่าเป็นคนอื่นที่กล้าจะมาสอดรู้ในเรื่องชีวิตส่วนตัวของเขา

แต่ว่าอีกฝ่ายเป็นหมอของแองเจลีน ดังนั้นเจย์จึงเป็นมิตรกับเขาเป็นพิเศษ

เจย์ตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “แองเจลีนกับผมเป็นคนรักกันมาตั้งแต่เด็ก พวกเรารักกันมากครับ”

“งั้นก็น่าแปลก” จักษุแพทย์งุนงง “ภรรยาของคุณสูญเสียการมองเห็นก็เพราะว่าเธอร้องไห้มากเกินไป อาการเธอยิ่งรุนแรงขึ้นด้วยเพราะอาการทางจิตใจของเธอ”

จักษุแพทย์เปิดรูปดวงตาของแองเจลีนขึ้นมาแล้วชี้ไปที่เยื่อหุ้มลูกตาของเธอก่อนบอกว่า “เยื่อหุัมลูกตาที่คุณเห็นดูเหมือนจะปกติ แต่ว่าหากคุณมองที่เปลือกตาของเธอจะเห็นเส้นเลือดแดงชัดมาก”

ใบหน้าเจย์ซีดเผือดไร้สีเลือด…

“ตาของเธอจะรักษาหายไหมครับ?”

แต่สิ่งที่หมอพูดต่อมาก็ทำลายความหวังของเจย์จนหมดสิ้น “หากว่าคุณรู้ได้ว่าทำไมเธอถึงร้องไห้และจัดการกับสาเหตุของปัญหา เมื่อผ่านไปสักช่วงใหญ่ ๆ แล้วรวมกับยาหยอดตาอีกสองสามชนิดที่ผมจะสั่งให้ ผมเชื่อว่าเราก็ยังพอมีหวังที่เธอจะกลับมามองเห็นได้”

เจย์ตอบกลับเสียงปร่า “ได้ครับ ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณครับ”

เขายืนขึ้นด้วยแข้งขาอ่อนแรง และเดินออกไปด้วยท่าทางหดหู่

แองเจลีนสูญเสียการมองเห็นเพราะความรักและความห่วงใยที่เธอมีให้กับร็อบบี้น้อย

แล้วเธอจะหยุดร้องไห้ได้อย่างไรหากว่าร็อบบี้น้อยยังไม่กลับมา?

เธอนั้นเสี่ยงต่อการตาบอดอย่างถาวร

เจย์สะเทือนใจมาก เขาควรจะเป็นคนที่ต้องสูญเสียการมองเห็นแทนหญิงสาวที่เป็นที่รักของเขา

วันนั้นโจเซฟินและเซย์นก็มาที่สวนไร้กังวลพร้อมห่อของขวัญหลายห่อในอ้อมแขน

เจนสันพูดอย่างมีหลักการและทำนายว่า “อาหารมื้อฟรี ๆ ไม่มีอยู่จริงหรอก พวกเขาต้องมีแผนอะไรแน่”

เซย์นประท้วง “นายก็เป็นแค่เด็ก ทำไมถึงได้ร้ายกาจนักนะ? ฉันถึงขนาดเอาของขวัญมาให้นายด้วย ฉันจะไปมีแผนอะไรได้ยังไง?”

เจย์หรี่ตาเหยี่ยวลงและพูดเสียงเย็นเสียดแทงกระดูก “พูดเข้าเรื่องได้แล้ว”

เซย์นหัวเราะคิกคัก “ก็คือ โจเซฟินกับผมจะแต่งงานกันอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ? เรายังไม่มีห้องหอแล้ว ผมก็เลยอยากจะ…”

พอถึงตอนนี้เขาก็เลียริมฝีปากรู้สึกกระดากใจที่จะพูด

เจนสันพูด “ลุงพูดออกมาได้เลย”

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องเป็นเรื่องที่ไม่น่าฟังแน่นอน