ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1243

ใบหน้าเย็นชาของเจนสันเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ เขาเดินเข้าไปหาคุณทวดและถามว่า “คุณทวดหมายความว่าผมน่าเบื่อเหรอครับ?”

คุณทวดหัวเราะลั่นและเรียบเรียงคำพูดใหม่ บอกว่า “หลานเป็นเด็กผู้ชาย พูดน้อยหน่อยก็ไม่เป็นอะไรหรอก”

โจเซฟินดึงเซย์นเข้ามาหาคุณท่านอาเรสและบอกว่า “คุณปู่คะ นี่หลานเขยค่ะ”

คุณท่านอาเรสมองเซย์นและถอนใจ “หลังจากผ่านเรื่องทั้งดีทั้งร้ายมามากมาย คู่รักอย่างพวกเธอก็ลงเอยกันจนได้สินะ”

ตอนนั้นแองเจลีนก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาคุณท่านอาเรส เจย์รีบเข้าไปพยุงเธอและเตือนเธออย่างใส่ใจว่า “ระวังนะ”

“สบายดีไหมคะคุณปู่?” แองเจลีนถาม

เมื่อคุณท่านอาเรสเห็นว่าแองเจลีนดูบอบบางอ่อนแอมากแค่ไหนเมื่อเทียบกับความแข็งแกร่งของเธอเมื่อก่อน ดวงตาเขาก็เต็มไปด้วยน้ำตา “ปู่สบายดีแองเจลีน เธอต่างหากที่ต้องดูแลตัวเองให้ดี”

“เธอเป็นวีรสตรีผู้ยิ่งใหญ่ของตระกูลอาเรส เธอมอบหลานที่น่ารักรู้ความให้เราสามคน และถึงกับรักษาแกรนด์ เอซียไว้ให้เจย์ ผู้หญิงบอบบางอย่างเธอที่จริงแล้วแข็งแกร่งกว่าพวกผู้ชายหลายคนด้วยซ้ำ”

“ฉันชื่นชมและซาบซึ้งใจเธอ ขอบใจนะที่ทำให้ตระกูลอาเรสมากมายเหลือเกิน”

แองเจลีนรู้สึกกระดากเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำชื่นชมและบอกอย่างเขินอายว่า “ทั้งหมดเป็นหน้าที่ของหนูค่ะ”

เจย์มองแองเจลีนอย่างลึกซึ้ง ตอนนั้นเขารู้สึกว่าตัวเองเป็นชายผู้โชคดีที่สุดในโลกเพราะว่าได้พบกับแองเจลีน

หลังจากทักทายคุณท่านอาเรสแล้ว เจย์ก็ขอให้เจนสันกับเซ็ตตี้น้อยพาแม่ของพวกเขาออกไปข้างนอกก่อน

โจเซฟินรู้ว่าเจย์ต้องการคำแนะนำจากคุณท่านอาเรส ดังนั้นเธอจึงจูงมือเซย์นออกไปข้างนอก

เซย์นประหม่าจนมือเขาชุ่มเหงื่อ

“ผมเจอเงื่อนงำที่เกี่ยวข้อง คนที่ลักพาตัวร็อบบี้น้อยไปเมื่อสามปีก่อนนั้นเกี่ยวข้องกับพวกโลกาวินาศ ดังนั้นผมก็เลยตัดสินใจว่าจะไปที่องค์กรโลกาวินาศ”

สีหน้าคลุมเครือและซับซ้อนปรากฏในแววตาของคุณท่านอาเรส เขาใช้เวลารวบรวมสติเป็นเวลานานก่อนที่จะพูดว่า “ปู่รู้ว่าทั้งหลานและแองเจลีนต่างก็ไม่มีทางตัดใจเรื่องของร็อบบี้น้อยแม้พวกหลานจะรู้ว่าการไปยุ่งกับพวกองค์กรนั้นจะเสี่ยงและอันตรายแค่ไหนก็ตาม”

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ “เอาล่ะ ถึงยังไงปู่ก็ห้ามไม่ได้ ปู่จะช่วยพวกหลานแล้วกัน”

เจย์ตั้งใจฟังเรื่องที่คุณท่านอาเรสจะพูดต่อไป

สายตาของคุณท่านอาเรสทอดมองไปไกล ความคิดของเขาล่องลอยกลับไปถึงเวลาที่มีแต่อันตราย

“ว่ากันว่าสงครามโลกเกิดขึ้นในปีนั้น เพราะว่าทุกคนต่างก็ต่อสู้แย่งชิงรหัสอาวุธชีวภาพที่พัฒนาโดยนักวิทยาศาสตร์ที่ชื่อโบเย นายโบเยนี่ว่ากันว่า เขาสามารถใช้รหัสพันธุกรรมเพื่อทำให้ทั้งหมู่บ้านติดเชื้อไวรัสร้ายแรงได้ ซึ่งผลของมันทำให้คนติดเชื้อถึงตาย”