เจย์หน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินเช่นนั้น แองเจลีนไม่สามารถรับความกังวลใจมากเกินไปได้ ไม่เช่นนั้นอาการของเธอจะแย่ลง
เจย์พูดอย่างกระวนกระวาย “แองเจิลที่รัก ถ้าเธอกลัวเราเปลี่ยนไปโรงแรมอื่นก็ได้นะ?”
แองเจลีนยิ้มและส่ายหน้า “ตราบใดที่ได้อยู่กับคุณ ฉันไม่กลัวหรอก”
เจย์รู้สึกว่าน้ำหนักที่กดทับอยู่ถูกยกออกไป เขาหันไปจ้องเซย์นเขม็งอย่างดุดันที่ทำให้เขาต้องตกใจ
เซย์นสะอื้นและบอกว่า “พี่ใหญ่… ผมกลัวนี่ ช่วยใส่ใจความรู้สึกผมบ้าง ผมก็เป็นแค่ชายอ่อนแอ ผมสู้เอาชีวิตรอดไม่ได้หรอก ที่สำคัญอีกเรื่องนะผมเองก็เพิ่งแต่งงานกับภรรยาสวยขนาดนี้ ถ้าต้องตายก่อนได้ใช้ชีวิตมันไม่น่าเศร้าไปหน่อยเหรอ?”
เจย์เมินเขาและบอกกับพนักงานต้อนรับว่า “ขอให้พวกเราสามห้องครับ”
พนักงานต้อนรับต้องพ่ายแพ้กับความกล้าหาญของพวกเขา เธอตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะก่อนที่จะส่งคีย์การ์ดสามใบให้
เจย์ชำเลืองมองเซย์นที่ตัวสั่นด้วยความกลัวและบอกกับพนักงานต้อนรับว่า “ขอเหล้าดี ๆ ให้เขาสักสองสามขวดด้วย”
จากนั้นเขาก็ขึ้นไปชั้นบนพร้อมคีย์การ์ดในมือ
ห้องนั้นอยู่สุดทางเดินบนชั้นสอง แสงไฟบริเวณนี้สลัว อีกอย่างโรงแรมนี้ก็ไม่มีคนมากนัก ดังนั้นเมื่อพวกเขาเดินไปตามทางเดิน แสงไฟก็ส่องให้เห็นเงาของพวกเขา บรรยากาศอยู่ ๆ ก็ดูหลอนขึ้นมาเสียอย่างนั้น
เซย์นเกาะโจเซฟินแน่นหนึบขณะที่โจเซฟินมองเขาอย่างหมดคำพูด “สามี ทำตัวเป็นผู้ชายหน่อยได้ไหมเนี่ย?”
เซย์นปล่อยเธอและพยายามปกป้องศักดิ์ศรีของตน “นี่… นี่พูดถึงใครกัน? ฉันก็แค่พยายามปกป้องเธอ ฉันก็เลยกอดเธอไว้ไงล่ะ…”
เจย์เปิดประตูและแสงไฟจากหลอดฟลูออเรสเซนต์ก็ส่องสว่างทั้งห้อง เซย์นดึงโจเซฟินมาด้วยขณะที่เขารุดเข้าไปในห้อง จากนั้นเขาก็นั่งลงบนโซฟาอย่างขลาดกลัวก่อนที่จะมองเจย์
“พี่ใหญ่ เราจะขอนอนด้วยนะคืนนี้”
สีหน้าเย็นชาของเจย์ดูเสมือนว่าเขาเพิ่งไปกินของเสียมา
“ออกไป” เขาคำรามเสียงแข็ง
หากมีอีกสองคนมาอยู่ด้วยแล้วเขาจะใกล้ชิดกับแองเจลีนได้อย่างไร?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!