ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 127

เจย์มาถึงหน้าประตูทางเข้าปราการส่วนตัวของเจนสัน เมื่อเหล่าคนรับใช้เห็นท่านอาเรส พวกเขาก็หลบออกและไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง เพราะเขาเป็นทรราชที่สามารถส่งพวกเขาขึ้นเขียงได้ตามต้องการ

มีอีกเหตุผลที่ว่าทำไมเหล่าคนรับใช้ถึงได้กลัวเจย์ นายย้อยเจนสันนั้นเป็นเหมือนปุ่มเปิดปิดอารมณ์ของเจย์ ท่านอาเรสนั้นเหมือนภูเขาไฟเดินได้ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับนายน้อยเจนสัน ภูเขาไฟที่สงบแล้วจะปะทุอย่างรุนแรง

นายน้อยทั้งสองกำลังต่อสู้กันรุนแรง มีแม้กระทั่งเสียงกระจกและแจกันแตกดังออกมา หากนายน้อยทั้งสองได้รับบาดเจ็บไม่ว่าทางใด ท่านอาเรสจะต้องระเบิดแน่นอน และวันหายนะก็จะมาถึงเหล่าคนรับใช้

ท่าทางของเจย์ดูมืดมนและดุร้าย เขายกมือเคาะประตู จากนั้น เสียงตูมที่สั่นสะเทือนทั้งโลกก้ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเจนสัน "อ๊า..."

ความกังวลของเจย์มีจำกัด เขากระแทกประตูอีกครั้งแล้วตะโกน "ร็อบบี้ เจนสัน เปิดประตู!"

แทบจะในทันที เด็กทั้งสองก็เปิดประตุ

เจย์ก้มลงแล้วสำรวจร่างกายของเด็กทั้งสองอย่างละเอียด หลังจากมั่นใจแล้วว่าพวกเขาไม่บาดเจ็บ เขาก็หันสายตาไปที่ป้อมปราการ เขาพูดไม่ออกเลยเมื่อเห็นความเละเทะภายใน

"บอกคุณพ่อที พวกลูกทำอะไรในนี้?" เจย์ถาม

เจนสันพลันกอดคอของเจย์แน่น ร่างกายของเขาสั่นเทาในอ้อมแขนของเจย์ เจย์รู้ว่าเจนสันนั้นมักจะกังวลและกลัวทุกครั้งที่เขามาที่อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน เขาไม่ดุหรืออบรมลูกชายเขา เขากอดลูกชายอย่างนุ่มนวลแทน

ร็อบบี้น้อยไม่เคยสนุกขนาดนี้มาก่อน และเพราะแบบนั้นเขาจึงเผลอไปทำเครื่องปั้นโบราณราคาแพงมากมายแตก เขารู้สึกผิดมาก เขายืนอยู่ตรงหน้าเจย์ดด้วยความรู้สึกผิด

เขาได้ยินพวกคนรับใช้กระซิบกัน "ปราการพังแล้ว ต้องใช้เงินเป็นร้อยล้านในการแทนที่ของโบราณพวกนั้น ใช่ไหม?"

ร็อบบี้น้อยตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น