ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 128

เจย์ยิ่งกว่ามั่นใจว่าร็อบบี้นั้นโกหก

"ร็อบบี้น้อย เด็กดีไม่โกหก" เขากล่าว

ร็อบบี้กะพริบตาอย่าใสซื่อ เขาไม่แก้ตัวเพื่อตัวเขาเอง เพราะเขาทำอะไรผิดจริง

เขาเพียงแค่อยากสอนศิลปะการต่อสู้ให้เจนสัน แต่เขาบังเอิญเตะลูกบอลไปโดนชั้นของโบราณซึ่งทำให้พวกมันล้มลงมา จากนั้น มันก็เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ ชั้นวางล้มต่อ ๆ กันไป จนเกิดเป็นดังภาพที่กำลังปรากฏ

ทุกอย่างแตก และชั้นวางก็เละเป็นชิ้น

ร็อบบี้เคยทำแจกันแตกโดยบังเอิญสมัยที่เขาเรียนอนุบาลปีก่อน ๆ แม่ของเขาต้องทำหน้าที่ทำความสะอาดอยู่สามเดือนเพื่อจัดการปัญหา ตอนนี้ร็อบบี้ทำของโบราณราคาแพงมากมายแตก เขาจะบอกคุณแม่ยังไงถ้าคุณพ่อบอกให้เธอจ่าย?

ร็อบบี้ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง

"ร็อบบี้น้อย การลงโทษของลูกคือทำความสะอาดห้องนี้ซะ" เจย์กล่าวอย่างโมโห

ร็อบบี้ไม่ลังเลเลย เขาเจอไม้กวาดและที่ตัก แล้วเริ่มเก็บกวาดของที่แตกหักทันที

ดวงตาของเจนสันพลันมองไปที่ดวงตาของช้างในป้อมปราการของเขา มันเป็นหน้าต่างที่สร้างเป็นรูปช้าง และตรงกลางของหน้าต่างเป็นลูกตา และตอนนี้ ดวงตาของช้างกำลังกะพริบ

เจนสันมุดหัวของเขาในอ้อมแขนของเจย์ด้วยความหวาดผวา

เจย์ให้คนรับใช้กลับไป แล้วพาเจนสันลงไปข้างล่าง เหลือเพียงร็อบบี้ที่เหลืออยู่ในปราการ

"มันเป็นเรื่องปกติที่เด็กผู้ชายจะต่อสู้กันเอง..."

เมื่อเจนสันได้ยินพ่อของเขาพูดชื่อเขา เขาก็รีบลุกขึ้นมานั่งทันทีเหมือนเขาถูกฟ้าผ่า เขาชี้ไปที่ปราการส่วนตัว "ร็อบบี้! ออกมา! ออกมาเร็วเข้า!"

เสียงของเจนสันอ่อน แต่มันสั่นเครือจนโจเซฟินและเจย์เงียบทันที เจย์จ้องไปที่เจนสันแล้วท่าทางของเขาก็พลันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็วิ่งขึ้นชั้นบนไปอย่างกับคนบ้า

"ร็อบบี้น้อย!"

ในขณะเดียวกัน ในป้อมปราการ ร่างจิ๋วของร็อบบี้น้อยนั้นดูอ่อนแอแต่ก็ดูต่อต้านด้วย น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขา แม้ว่าเขาจะพยายามฝืนแล้วก็ตาม เมื่อเขาเดินไปข้างหน้าต่าง เขาก็สังเกตเห็นดวงตาของช้างที่จู่ ๆ ก็ขยับ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกระซิบ "หนุ่มน้อย พ่อของเธอทอดทิ้งเธอแล้ว… ช่างน่าอดสู!"