ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 129

ร่างของร็อบบี้น้อยสั่นสะท้าน เมื่อเจย์เปิดประตูปราการ เขาก็เห็นร็อบบี้จ้องเขาด้วยใบหน้าซีดเผือด

"ร็อบบี้น้อย!" หัวใจของเจย์ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเห็นหน้าของร็อบบี้ เขาวิ่งเข้าไปกอดร็อบบี้ไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา

เสียงน่าขนลุกจากดวงตาของช้างหายไปอย่างไร้ร่องรอย

"ผมขอโทษครับคุณพ่อ ผมจะไม่ทำมันอีกแล้ว" ร็อบบี้น้อยกล่าวเสียงอ่อน และอ้อนวอนขอให้พ่อเขาให้อภัย น้ำตาสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา

เจย์กอดร็อบบี้ไว้แน่นและตบหลังเขาอย่างอ่อนโยน เขารู้สึกผิดกับตัวเองมากในตอนนี้ "เป็นความผิดของคุณพ่อเอง คุณพ่อไม่ควรลงโทษลูกแบบนั้น ลูกยังเด็กมาก"

เจย์สังเกตว่าห้องนั้นสะอาดแล้ว และเศษเครื่องปั้นก็ถูกกวาดไว้ที่มุมหนึ่ง เขาพลันเกลียดตัวเองทันที

เขากล้าโทษความอ่อนแอที่สุดของตัวเองให้เด็กที่ใสซื่อได้ยังไง?

"ร็อบบี้น้อย คุณพ่อหวังว่าลูกจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อพี่ของลูก คุณพ่อหวังว่าทั้งสองจะไม่ทะเลาะหรือต่อยตีกันอีก หรือมีเรื่องระหว่างพวกลูก ลูกเข้าใจไหม?" เจย์ไม่ได้พูดด้วยเสียงอันดังตามปกติของเขา

ร็อบบี้ผลักตัวเขาออกจากอ้อมแขนของเจย์ ดวงตาของเขากะพริบอย่างใสซื่อเมื่อเขามองที่พ่อของเขา "คุณพ่อ ผมไม่ได้ต่อยตีกับเจนสัน เราไม่ได้ทะเลาะกันด้วย เราแค่กระโดดไปมารอบ ๆ ปราการ พวกเครื่องปั้นโบราณพวกนั้นแตกโดยอุบัติเหตุ ผมขอโทษครับ" เสียงของเขาเบาลงเรื่อย ๆ

"พวกลูกไม่ได้ชกต่อยกัน?" ร่องรอยความตกใจปรากฏบนใบหน้านิ่งเฉยของเจย์

เขาไม่เข้าใจ ถ้าร็อบบี้ไม่ได้รังแกเจนสัน แล้วทำไมเจนสันถึงมีท่าทางผิดปกติ?

ร็อบบี้สังเกตความสับสนในดวงตาของเจย์แล้วถอนหายใจอย่างเงียบงัน 'นี่คุณพ่อไม่เชื่อเรา?'

เสียงกระซิบทุ้มต่ำดังเข้าหัวของร็อบบี้อีกครั้ง "หนุ่มน้อย พ่อของเธอทอดทิ้งเธอแล้ว!"

ดูเหมือนพ่อของเขาจะไม่ได้ยินมัน

สายตาเฉียบคมของเจย์สอดส่องทุกมุมของปราการและไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติ เขาอุ้มร็อบบี้ในอ้อมแขนแล้วพาลงไปข้างล่าง