ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1280

ตอนนี้ความกล้าและความเท่ของคาร์สันหายไปหมดแล้ว เขาเหมือนพวกขี้ขลาดวิ่งหนีหมัดของเซย์นไปทั่ว

เจย์ปล่อยมือโคลอย่างไม่เต็มใจ แทนที่จะเอาคืนโคลกลับรีบวิ่งเข้าไปหาแองเจลีนทันทีและคุกเข่าลงต่อหน้าและโบกมือตรงหน้าเธอ

เมื่อเขาเห็นว่าดวงตาของแองเจลีนไม่มีการตอบสนอง หัวใจของโคลก็ดิ่งวูบ เขาพูดออกมาเบา ๆ “เกิดอะไรขึ้นกับดวงตาของคุณน่ะแองเจลีน?”

แองเจลีนชิงชังความวิบัติและความโศกเศร้าที่โคลทำกับเธอ เธอตวาด “ทั้งหมดก็เป็นเพราะคุณไง”

ความดีใจและยินดีในแววตาของโคลหม่นลงเรื่อย ๆ ชัดเจนว่าแองเจลีนไม่ได้มาที่นี่เพื่อรื้อฟื้นความสัมพันธ์ของพวกเขา

เธอมาหาเขาด้วยความเคียดแค้นชิงชังเข้ากระดูก เธอคงไม่ได้มาที่นี่หากไม่ได้เพราะต้องการมาแก้แค้นสินะ?

เขาเริ่มระมัดระวังตัว “คุณคงเหนื่อยแล้วแองเจลีน ทำไมคุณไม่อยู่ก่อนแล้วพักผ่อนหน่อยล่ะ? เราค่อยคุยกันที่หลังก็ได้”

ตอนนี้ที่เขาอยากทำคือหนีไป หนีให้พ้นจากความอาฆาตในแววตาของแองเจลีน

ท่าทางที่โคลนั้นอ่อนน้อมทำให้สเปนเซอร์และทุกคนในป้อมต่างก็อ้าปากค้าง

นี่มันใช่คนเดียวกับที่ชอบยิ้มกว้างและมีเจตนาร้ายเสมอเหรอ? คนที่ไม่ลังเลจะฆ่าคนอื่นทิ้งไม่ต่างจากบี้แมลงวัน?

แองเจลีนพยักหน้า “อืม”

ใบหน้าหล่อเหลาของโคลหลุดยิ้มออกมาและเขาก็สั่งคาร์สันทันที “คาร์สันไปที่ป้อม 48 แล้วก็จัดห้องไว้สักสองสามห้อง”

คาร์สันหันไปทำหน้าทำตาใส่เซย์นที่ยังหัวร้อนวิ่งไล่ตามเขาอยู่ “ฉันจะไปแล้ว ทำไมนายไม่ตามฉันมาต่อล่ะ?”

จากนั้นเขาก็จากไปเร็วราวสายลม

เซย์นยืนกระทืบเท้าอย่างเกรี้ยวกราด