ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1281

มันมีป้ายไม้แขวนไว้ที่หน้าหมู่บ้านไม้ไผ่ซึ่งมีชื่อของสวนแห่งนี้เขียนไว้ว่า สายลมสดชื่น

เจย์ชำเลืองมองแองเจลีนที่ยืนอยู่ข้างเขา เหมือนว่าสำหรับโคลแล้วแองเจลีนคือสายลมที่สดชื่นสำหรับเขา โคลเฝ้ารอให้เธอมาและตอนนี้สุดท้ายเธอก็มา

ถึงอย่างไรสายลมสดชื่นมันเป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้ หากว่าโคลอยากจะชนะใจแองเจลีน เขาก็ได้แต่ฝันไปเท่านั้น

จู่ ๆ เจย์ก็จับมือแองเจลีนแน่น นิสัยกดข่มและเป็นเจ้าของของเขาเริ่มที่จะแสดงออกมาอีกครั้ง ทำให้เขารู้สึกอยากจะกลืนกินเธอไว้ในร่างของเขา

โคลพาพวกเขามาตรงใจกลางสวนไผ่ เจย์และคนอื่น ๆ ต่างก็เลือกห้องนอนที่ชอบและเข้าไปพัก

โคลพูดกับแองเจลีน “บอกผมนะหากว่าคุณต้องการอะไรแองเจลีน ผมจะบอกให้คนรับใช้เอามาให้คุณ”

แองเจลีนตอบอย่างสุภาพ “ขอโทษที่ต้องรบกวนนะ”

สีหน้าโคลมืดครึ้ม เขาสามารถรู้สึกได้ว่าการที่เขาและแองเจลีนได้กลับมาพบกันครั้งนี้นั้นมีระยะห่างต่อกันมากขึ้น

บางทีอุบัติเหตุนั้นได้พรากความใสซื่อและความมีชีวิตชีวาของเธอไป

“แองเจลีน คุณอยากไปกินมื้อเย็นกับผม-” ก่อนที่โคลจะทันพูดจบ เจย์ก็ตัดบทเขาด้วยท่าทางกดข่ม

“คุณช่วยนำอาหารเย็นของนายหญิงมาให้ที่สวนสายลมสดชื่นได้ไหมนายน้อยยอร์ก? นายหญิงของเราเคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก เราเลยไม่อยากรบกวนคุณ…”

โคลจ้องเจย์อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เจ้าบอดี้การ์ดนี้ชอบเข้ามาขวางอยู่ตลอด เขารู้สึกว่าเจ้าหมอนี่ขวางหูขวางตาเหลือเกิน

เจย์เริ่มที่จะไล่โคลไป “ตอนนี้ก็เริ่มดึกแล้ว นายหญิงต้องพักผ่อน หากว่าคุณมีอะไรที่อยากจะบอกก็เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเถอะนายน้อยยอร์ก”

โคลกระทืบเท้าจากไป

เจย์ดึงแองเจลีนเข้ามากอดและก็หึงจนทนแทบไม่ไหว “ตอนนี้เธอเปิดเผยตัวตนไปแล้ว เจ้าเลวนั่นก็มองเธอเปลี่ยนไป สามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอก็ขมขื่นแล้วนะ ไหนบอกซิว่าเธอจะจัดการเรื่องนี้ยังไง?”

แองเจลีนหัวเราะออกมาอย่างไม่เห็นด้วย “คนตาบอดอย่างฉันไม่เห็นสายตาของเขาด้วยซ้ำ แล้วคุณจะต้องมากังวลอะไรอีกคะ?”