ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 134

”เหมือนนักเรียนที่ทำผิดที่โรงเรียน ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร คุณครูก็ต้องดัดนิสัยพวกเขา ความผิดเล็กน้อยก็จะถูกลงโทษเล็กน้อย หากความผิดมาก บทลงโทษก็จะมากตาม นี่เป็นวิธีสั่งสอนนักเรียน ลูกจะบอกไม่ได้ว่าที่คุณครูลงโทษนักเรียนนั้นเป็นเพราะครูไม่ชอบนักเรียน ใช่ไหม?"

ร็อบบี้น้อยดูเหมือนจะเข้าใจมุมมอง เขาพยักหน้าเหมือนลูกไก่จิกอาหารของมัน จากนั้น ความไร้ชีวิตชีวาและหดหู่ของเขาก็เริ่มได้รับความสดใสกลับมา "คุณแม่ คุณแม่หมายความว่าคุณพ่อยังรักผมเหมือนที่รักเจนสัน ผมพูดถูกไหม?"

โรสเห็นว่าในที่สุดลูกของเธอก็มีรอยยิ้มบนใบหน้า ความหนักใจได้ถูกยกออกจากอกของเธอแล้ว "ความรักของแม่ไร้ขอบเขต ความรักของพ่อเองก็เหมือนภูผาแข็งแกร่ง ร็อบบี้น้อย ความรักของแม่อาจจะอ่อนโยนและมีเมตตา แต่มันก็ง่ายที่จะทำให้ลูกหลงทาง ความรักของคุณพ่ออาจจะเข้มงวดและลำบาก แต่มันจะทำให้ลูกเดินในทางที่ถูก ความรักทั้งสองแบบไม่สามารถขาดได้ในชีวิตของลูก"

เสียงของร็อบบี้น้อยดูมีความสุขขึ้น "คุณแม่ คุณพ่อจะยอมรับคำขอโทษของผมไหม? เขาสัญญาไหมว่าเขาจะรอจนผมโตกว่านี้แล้วหาเงินมาจ่ายค่าเสียหาย?"

ร็อบบี้น้อยวางมือบนหัวร็อบบี้น้อย "เด็กโง่ ในหัวใจของคุณพ่อ แม้แต่ปราสาทก็ไม่มีค่าเท่าลูก คุณพ่อจะไม่มีทางขอให้ลูกจ่ายค่าเสียหาย"

"คุณแม่ ไม่ใช่ว่าคุณแม่สอนผมว่าถ้าผมสร้างความเสียหายหรือทำให้ใครบาดเจ็บ ผมต้องมีความกล้าพอที่จะชดเชยความผิดตัวเองเหรอ?" ร็อบบี้น้อยถาม

โรสพยักหน้า "ถ้าการชดเชยให้เจนสันจะทำให้ลูกรู้สึกดีขึ้น งั้นก็ทำให้เป้าหมายของลูกสำเร็จ โอเคไหม?"

ร็อบบี้น้อยพยักหน้าอย่างดีใจ "โอเคฮะ"

ด้านอกประตู เจย์ยืดหลังตรงแล้วลากก้าวเดินที่หนักอึ้งและเชื่องช้าไปที่ทางเดินเพื่อหาทางออก

คำพูดทุกคำทุกประโยคของโรสในตอนที่เธอปลอบร็อบบี้น้อยนั้นวนเวียนอยู่ในหัวเขา

เสียงอันอ่อนโยนของเธอรักษาเขา ระบบความคิดอันเป็นเหตุเป็นผลของเธอแสดงออกมาขณะที่สอนร็อบบี้น้อยนั้นสะท้อนตัวตนอันเปิดกว้างและไม่เห็นแก่ตัวของเธอ

เจย์พลันรู้สึกว่าเขาควรเปลี่ยนความคิดที่เขามีต่อโรส