ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 163

โจเซฟินกอดโรเซ็ตแน่น ใบหน้าของเธอเต็มเปี่ยมด้วยความสุข "หลานเป็นเด็กดี เซ็ตตี้"

สายตาของเจย์ลึกซึ้งเมื่อมองโจเซฟิน ทำไมน้องสาวของเขาถึงรักโรเซ็ตนัก? สำหรับเขา เจนสันกับร็อบบี้ต่างหากที่จะสืบทอดสายเลือดอาเรส

จอห์นเดินเข้ามาแล้วสังเกตเห็นปฏิมากรรมที่น่ารักทั้งสาม "ตุ๊กตาดินเผาสุดน่ารักคนนี้เป็นใคร เจย์? อย่าบอกนะว่าลูกสาวนาย?"

เจย์เมินเขา

จอห์นกล่าวต่อ "ฉันไม่คิดว่านายทำกรรมดีไว้มากขนาดนั้นนะ แต่ทำไมพระเจ้าถึงทำดีกับนายนัก? ประธานเจนสันให้นาย เด็กอัจฉริยะนั่น ต่อมาก็เด็กน่ารักและแข็งแรงอย่างร็อบบี้ปรากฏตัว มาตอนนี้ นายยังมีลูกสาวที่น่ารักน่าชังอีก ทุกคนอิจฉาอยู่นะ!"

"เธอไม่ใช่ลูกสาวฉัน" เจย์แก้ไข

สายตาของจอห์นยังจ้องที่เซ็ตตี้ไม่ขยับ

ใบหน้าของเธอเหมือนซาลาเปานิ่ม ๆ และผิวที่เงาดั่งเครื่องปั้นเซรามิกก็นุ่มจนเกือบชุ่มฉ่ำ ดวงตากลมโตเหมือนกระต่ายของเธอก็กระจ่างใสเหมือนน้ำพุร้อน และเจิดจ้าราวกับอัญมณี มันทำให้ทุกคนที่เห็นเธอต้องอยากปกป้องเธอ

จอห์นตบปากตัวเอง "เป็นไปไม่ได้ นายก็เห็นว่าหญิงสาวได้รับความสูงศักดิ์และสง่างามมาจากพัพนธุกรรม ทำไมเธอถึงจะไม่ใช่ลูกนาย?"

เจย์โกรธ "ดวงตาเหมือนหมาตาบอดข้างไหนของนายที่มองว่าเธอสูงส่งและสง่างาม?"

เซ็ตตี้น้อยจ้องเจย์อย่างไม่พอใจ เธอพยายามอย่างที่สุดเพื่อให้ได้รับความชื่นชอบจากพ่อของเธอตลอดสองวันที่ผ่าน แต่พ่อของเธอไม่ชอบเธอเลย ทุกคำและการกระทำของพ่อเธอแสดงออกมาว่าเขาไม่สนใจเธอเลย

"ดวงตาทั้งสองข้างของฉันมองเห็น เด็กหญิงคนนี้ทั้งสง่างามและดูสูงส่ง ไม่งั้นนายคิดเหรอว่าหญิงสาวบ้านนอกอย่างโรส ลอยล์ จะให้กำเนิดนางฟ้าตัวน้อยไร้ที่ติแบบนี้ได้?"

เจย์ไม่สนใจจะโต้กลับอีก

จอห์นกลืนคำพูดที่เขาเตรียมจะดูถูกโรสไปหมด เขาดึงแขนเสื้อของเจย์อย่างเจียมตัว "นั่นเธอใช่โรส ลอยล์ จริงเหรอ?"

สายตาของเจย์เองก็จดจ้องที่โรส

รูปลักษณ์ของโรสทำให้เขาตะลึงงัน

ไม่มีอีกแล้วหญิงสาวที่กักขฬะและไร้การศึกษา เธอดูเหมือนภูติที่ลงมาจากสวรรค์ ทั้งบริสุทธิ์และไร้มลทิน ราวกับว่าเธอไม่เคยแตะพื้นดินมาก่อน

'ความสวยจากภายในของเธอเปล่งประกายมากกว่าภายนอก!' ความคิดนี้ผุดเข้ามาในหัวของเจย์

เมื่อเขาตั้งสติได้ เจย์ก็ขมวดอย่างไม่พอใจ เธอแต่งชุดแดงและดัดผม ชุดของพวกเขาจึงดูเข้าคู่กัน ซึ่งทำให้พวกเขาดูเหมือนคู่รัก