ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 166

โรสเผยรอยยิ้มให้เจนสันจากระยะไกลเพื่อบอกให้เขามั่นใจว่า 'ไม่ต้องห่วงแม่'

ท่าทางกังวลของเจนสันดูดีขึ้นเล็กน้อย

โรสพลันยืนขึ้น ดวงตาเธอร้อนเหมือนดวงอาทิตย์ ด้วยสายตาที่เผาไหม้ของหนุ่มสาว พวกมันสาดสายตาไปที่ชายทุกคน

และสุดท้าย สายตาของเธอก็ไปตกที่จอห์น

เธอเดินเซไปหาจอห์น โอบแขนเรียวยาวของเธอรอบไหล่ของจอห์น แล้วกระซิบ "ลุงสี่ เต้นกับฉัน แล้ววันหนึ่งฉันจะตอบแทนความเมตตาของคุณ"

เหตุผลที่เธอเลือกจอห์นก็เพียงเพราะการที่เธอเต้นรำกับชายใดในตระกูลอาเรสจะทำให้เธอกำจัดทุกคนที่ใส่ร้ายและต้องการโจมตีเธอได้

เธอไม่กล้าพอจะชวนเจย์ ต่อให้เธอกล้าพอจะชวนเขา แน่นอนว่าเขาจะทำให้เธออับอายโดยปฏิเสธเธอต่อหน้าธารกำนัล

ทุกคน โดยเฉพาะเจย์ ตะลึงกับการกระทำอย่างกะทันหันของโรส

ท่ามกลางบุรุษทุกคน เธอกลับเลือกจอห์น เสือผู้หญิงคนนั้น จอห์นนั้นโด่งดังมากในเมืองอิมพีเรียลเรื่องการเต้นรำของเขา แล้วแบบนี้ตัวตลกอย่างโรสจะไม่ทำให้ตัวเองอับอายที่เต้นรำกับเขาเหรอ?

ทุกคนรอดูเธอถูกปฏิเสธจากจอห์น เพราะอย่างไรก็ตาม จอห์นเองก็พูดบ่อย ๆ ว่าเขาจะไม่รับคำเชิญของหญิงสาว สิ่งที่โรสทำไปคงจะเป็นการชวนเต้นรำ ใช่ไหมล่ะ?

อย่างไรก็ตาม ทุกคนต่างแปลกใจ จอห์นไม่ได้ปฏิเสธเธอ ตรงกันข้าม เขาโอบมือไปรอบเอวของเธอเหมือนสุภาพบุรุษแล้วหัวเราะ "นับเป็นเกียรติครับ"

จอห์นพาโรสไปที่ฟลอร์เต้นรํา เมื่อเพลงวอลซ์เริ่มบรรเลง พวกเขาสองคนก็ขึ้นไปบนฟลอร์ทันที

หลังจากพวกเขาเต้นรำจบ จอห์นก็ร้องขอเพิ่ม "คุณลอยล์เต้นรำได้ดีจริง ๆ คุณช่วยเต้นรำกับผมอีกสักรอบได้ไหม?"

อย่างไรก็ตาม โรสปล่อยมือของเขาแล้ว เธอส่ายหัวอย่างเขินอายแล้วกล่าว "ขอโทษด้วยค่ะ ฉันเพลียนิดหน่อยแล้วน่ะ"

หลังจากที่โรสลงจากฟลอร์เต้นรำ โจเซฟินก็วิ่งไปหาเจย์พร้อมจับกระโปรงไปด้วยแล้วขอร้อง "พี่ชาย สรุปว่าพี่สะใภ้เต้นรำได้ดีมาก นายช่วยขอเธอเต้นรำได้ไหม? ฉันไม่ได้เห็นนายเต้นรำมานานแล้ว นานมาก"

เจย์มองเธอด้วยสายตาเอาเรื่องและต่อต้าน

"ได้โปรด พี่ชาย มันเป็นวันเกิดของฉันนะ ทำมันเพื่อให้ความหวังในวันเกิดของฉันเป็นจริง ได้โปรด?"

ด้วยสัญญาณของการหมดหนทาง เจย์เดินไปหาโรส