ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 168

"ใครเล่นตัว? นายเองไม่ใช่เหรอที่ชวนฉัน ไม่ใช่รึไง?" โรสโมโห

"งั้นเหรอ? แล้วหกปีที่แล้วล่ะ? ใครกันที่ชวนฉันขึ้นเตียง?" เสียงอันน่าหลงไหลของเจย์ทำให้หน้าของเธอร้อนและหายใจหนักหน่วง มันทำให้เธอไม่สบายใจอย่างเหลือเชื่อ

"ฉันยังเด็กและโง่เขลา ฉันมันตาบอด หัวใจของฉันถูกปกคลุมด้วยน้ำมัน มันมีอะไรผิดปกติกับฉัน นั่นจึงทำให้ฉันทำผิดพลาด ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะไม่เลือกแบบนั้น ฉันจะเลือกเดินอ้อมไปหากเห็นนาย..." เธอกล่าวอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

มีความหนาวเย็นในดวงตาของเจย์ เขายืดหลังตรง ยืนตัวตรงแล้วมองโรสด้วยการหมิ่นประมาท "จำสิ่งที่เธอพูดวันนี้ไว้ และเธอก็ไม่ควรจะมีความคิดน่าขันกับฉัน ไม่งั้น ฉันจะทำให้เธอทุกข์ทรมาน"

โรสก้มหัวแล้วพึมพำ "นายก็ไม่ได้ทำให้มันดีขึ้นอยู่แล้วตอนนี้"

"มันจะแย่ยิ่งกว่าตอนนี้อีก" โรสถึงกับสั่นสะท้านกับเสียงอันชั่วร้ายของเจย์ มันเหมือนเสียงร่ายคาถาสั่งตายของปีศาจ

โรสหยิบกระเป๋าของเธอแล้ววิ่งจากไป แต่เจย์พลันกล่าว "เต้นรำกับฉัน มันเป็นคำขอในวันเกิดของโจเซฟิน"

เท้าของโรสหยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ และหลังจากพักหนึ่ง เธอก็นำมันเหยียบลงพื้น

"วอลซ์กับฉัน แล้วเธอจะไม่ต้องจ่ายค่าเช่าฉันไปอีกสามเดือน" เจย์กล่าว

โรสอ้าปากค้างแล้วพึมพำ "นี่นายคิดว่านายยิ่งใหญ่นักเพราะเงินขี้เหนียวนั่นของนายรึไง?"

เจย์มองเธอด้วยสายตาเย็นยะเยือก "เธอว่าไงนะ?"

เขามักจะมีหน้าตานิ่งเฉยเวลาที่เขาไม่ได้โมโห แต่ตอนนี้เขาโมโหจริง ๆ มันแย่กว่าปีศาจอีก โรสเริ่มกลัว "ฉันจะเต้น แต่ฉันจะไม่เต้นวอลซ์"

เรื่องอะไรจะเต้นวอลซ์?

ไม่ใช่ว่าการเต้นวอลซ์จะทำให้เธอนึกถึงความทรงจำอันเจ็บปวดเหรอ?