ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 169

เจย์จับมือของโรสแล้วเดินไปสู่จุดศูนย์กลางของฟลอร์เต้นรำ

เสียงดังก่อนหน้าในโถงพลันเงียบลง ทุกคนให้ความสนใจกับกึ่งกลางของฟลอร์เต้นรำ

โรสเป็นเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกชักใยในขณะที่เธอสั่นเทาเมื่อมองเจย์ ดนตรีเริ่มขึ้น เธอยังคงตกใจและไม่ยอมขยับ

เจย์ขมวดคิ้ว เขาจับเธอสู่อ้อมแขนอย่างหยาบคายแล้วนำริมฝีปากไปที่ข้างหูของเธอ เขาขู่เธอเสียงต่ำ "โรส มันเรื่องของเธอถ้าจะทำให้ตัวเองขายขี้หน้า แต่อย่าลากฉันลงไปกับเธอ"

โรสตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว เขาเป็นบุคคลสาธารณะ ทุกการเคลื่อนไหวและทุกคำพูดของเขาอยู่ใต้ไมโครโฟนของสังคม หากพวกเธอทำให้ตัวเองขายหน้า เขาอาจไปปรากฏอยู่ในข่าววันหพรุ่งนี้

สำหรับชายที่ไม่เคยพ่ายแพ้มาตลอดทั้งชีวืต หากเขาเสียหน้า มันจะไม่เป็นการสูญเสียมหาศาลเหรอ?

โรสพยายามตั้งใจ ด้วยทำนองเพลงที่คุ้นเคย ร่วมกับคู่ที่คุ้นเคย เธอสามารถทำให้ตัวเองเข้าสู่สภาพจิตใจที่เหมาะสมได้อย่างรวดเร็ว

เจย์ไม่คิดว่าเธอจะเข้าคู่กับเขาได้ดีแบบนี้ เพราะยังไงซะ เพลงวอลซ์ก็ไม่ใช่จังหวะเต้นรำทั่วไป มันจำเป็นต้องมีสมาธิกับทำนองดนตรีมาก ทั้งสองคนมีจังหวะคงเส้นคงวา พวกเขาขยับพร้อมกันและก้าวตรงจุดที่ถูกต้อง ในขณะที่ปลดปล่อยบรรยากาศที่โรแมนติกและความสุนทรีย์ออกมาจากการเต้นรำ

มันเหนือความคาดหมายของเขา โรสเต้นวอลซ์ได้ราวกับพวกเขาได้ทำมันมาเป็นล้านครั้ง เธอตอบสนองทุกการเคลื่อนไหวของเขาอย่างรวดเร็ว

ดวงตาของเจย์เต็มไปด้วยความสงสัย เขามองลงมา ตรวจดูใบหน้าเธอก่อนจะพบว่าเธอหันหน้าหลบสายตาของเขาอย่างชาญฉลาด

เจย์พลันบีบมือเธอแน่น โรสแทบจะร้องออกมาด้วยความเจ็บ เธอเงยหน้ามองเขาทันทีก่อนจะได้ยินเสียงไม่พอใจของเจย์ "โรส หน้าฉันมันมีอะไร? มองฉันสิ"

โรสมองดวงตาที่ลุกโชนของเจย์ เธอกล่าวอย่างอึดอัด "ท่านอาเรส ฉันจะหลุดโฟกัสถ้านายทำแบบนี้กับฉัน" 'อย่ามาโทษฉันถ้านายเป็นคนที่อายเอง'

แม้ว่าเธอจะกล่าวแบบนั้น แต่การเต้นของเธอก็ยังปกติ

เจย์ผงะ การขยับตัวเต้นเบา ๆ ของเธอปลดปล่อยพลังงานที่ไม่ยอมใครออกมาเป็นบางครั้ง เมื่อเธอเต้นรำ เธอดูเหมือนใครคนหนึ่งมาก—แองเจลีน เซเวียร์