ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 173

เจย์แสดงความคิดเห็นของเขาในปัญหานี้แทนตระกูลอาเรส "ผมจะสอบสวนเรื่องนี้ คุณเบล ผมสัญญาว่าจะหาคำอธิบายมาให้คุณ"

เขามองที่โรสอย่างต้องการคำตอบแล้วกัดฟัน "ผมจะจัดการกับโรสเช่นกัน"

หัวหน้าตระกูลเบลกล่าว "ได้โปรดทำ นายท่านอาเรส! แค่มอบบทลงโทษเล็กน้อยเป็นการเตือนเธอก็พอ ผมไม่ต้องการให้ใครถูกฆ่า" เขาหายไปทันทีที่พูดจบ

ด้วยความกลัว โรสตะโกนไปที่ตระกูลเบลที่กำลังจากไป "นายท่านชราแห่งเบล ฉันยอมรับการลงโทษจากคุณ ฉันจะคุกเข่าให้คุณ ฉันขอร้อง อย่าปล่อยฉันไว้กับเจย์ เจ้าราชาปีศาจนี่!"

สายตาของเจย์จ้องที่โรส เขากล่าวอย่างน่าขนลุก "มากับฉัน"

โรสกอดเสาไม้สไตล์ยุโรปถัดจากเธออย่างแน่นหนาเหมือนเธอพยายามจะซึมเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของมัน

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เจย์ก็หันกลับมาแล้วเห็นว่าโรสยังอยู่ในจุดเดิม ความเย็นยะเยือกก่อขึ้นในดวงตาของเขาทันที

"โรส?" เสียงของเขาบรรจุไว้ด้วยแรงกดดันรุนแรงของภูเขาไฟที่กำลังจะระเบิด

โรสจ้องเจย์อย่างน่าสงสาร "ท่านอาเรส นายไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้สักหน่อย นายไม่จำเป็นต้องสร้างปัญหาให้ตัวเอง ฉันจะไปที่เขตพื้นที่ของตระกูลเบลแล้วขอความเมตตาให้พวกเขาลงโทษฉันเอง"

หากเธอตกอยู่ในกำมือของเจย์ เธอจะไม่มีทางหนีรอดไปอย่างไร้รอยขีดข่วนอย่างแน่นอน

เจย์ยืนอยู่ในจุดเดิม เขากอดอกแล้วจ้องโรสด้วยท่าทางชอบใจบนใบหน้า "ไม่ใช่ว่าเธอจองหองนักเหรอ ตอนที่กระทืบฌอนก่อนหน้านี้?"

โรสแทบน้ำตาแตก "ท่านอาเรส ฉันผิดไปแล้ว ถ้าฉันรู้ว่ามันจะสร้างปัญหาให้นาย ฉันคงไม่กล้าไปทุบตีเขาหรอก โอเค?"

โรสกลัวเจย์จริง ๆ ในชีวิตที่แล้วของเธอ เธอทั้งรักทั้งกลัวเขา เมื่อเขาอารมณ์ดี เธอจะทำตัวเหมือนแมวสัตว์เลี้ยงแล้วนอนบนตัวเขาเหมือนเด็กที่ถูกตามใจ แต่เมื่อเขาโมโหขึ้นมา ทั้งโลกก็เหมือนจะถล่มลงมาแล้วเขาก็จะสามารถหันหลังให้ใครก็ได้

"พวกนาย เลื่อยเสานั่นซะ" เจย์กล่าวด้วยท่าทางเคร่งขรึมบนใบหน้า

ไม่นานนัก คนงานสองคนก็เดินมาพร้อมกับเลื่อยในมือพวกเขา

โรสจ้องมองเสาสไตล์ยุโรปที่งดงาม มันจะเป็นการทำบาปถ้ามันถูกหั่นทิ้งเพราะเธอ