ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 174

ความคิดของโรสเหมือนจมโคลน เธอไม่สามารถคิดอย่างใจเย็นและมีเหตุผลได้เมื่อเธออยู่ต่อหน้าท่านอาเรส เธอเริ่มพูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ "ใบหน้า จมูก และปากของเธอใหญ่กว่าของนาย ท่านอาเรส..." ใบหน้าของเจย์นั้นใหญ่เท่ากับฝ่ามือ มันเหมือนผลงานชิ้นเอกที่สลักจากสวรรค์ ไม่มีส่วนใดที่เกินความจำเป็นเลย

ด้วยความหมดความอดทน เจย์ผุดขึ้นมาจากเก้าอี้ กวักมือเรียกโรสด้วยการงอนิ้ว

โรสสับเท้าด้วยความงุนงง เจย์บีบปากของเธอให้ปิดด้วยมือที่เหมือนคีมของเขา และมืออีกข้างก็คว้าเทปยางที่อยู่ถัดจากเขา เขาปิดปากของเธอทั้งหมด

"ในเมื่อเธอขาดความสามารถในการแสดงคำพูดของเธอ งั้นเธอก็ควรใช้มือแทน!" เขาอุทานด้วยท่าทางที่สะกดข่ม, หยาบกระด้าง, และโหดร้าย

"อื้อ… อื้ออ..." โรสจ้องเจย์ในขณะที่สาปแช่งเขาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ "เจย์ ไอ้สารเลว นายมันชั่ว..."

เจย์กลับไปที่เก้าอี้ เขาเลิกคิ้วอย่างเรียบเฉย เขานำกระดาษออกมาแผ่นหนึ่งและปากกาสำหรับวาด เขาส่งมันให้โรส "วาดเธอออกมา"

โรสส่ายหัวไม่หยุด นี่มันเป็นอะไรที่เธอสามารถอธิบายได้อย่างชัดเจนในไม่กี่คำ ทำไมเธอถึงให้เขาวาดแทน?

การวาดมันมีปัญหามากไป ไม่ใช่รึไง?

อีกอย่าง เขาก็เป็นคนที่สอนเธอให้วาด มันเหมือนเธอยอมทิ้งตัวเองถ้าเธอวาดมันต่อหน้าเขา ไม่ใช่เหรอ?

เจย์มองโรสอย่างยโสแล้วสั่ง "รีบวาดได้แล้ว โรส อย่าทำให้ฉันเสียเวลา"

โรสพยายามอย่างที่สุดเพื่อจะพูดให้ชัดเจน "ฉันวาดรูปได้ห่วยแตก"

เจย์จ้องเธอ "มันแย่กว่าทักษะการแสดงออกของเธอเลยเหรอ?"

โรสหยิบปากกามาแล้วเริ่มวาดลงบนกระดาษเอสี่

ในตอนแรกเธอพยายามปิดบังฝีแปรงของเธอ แต่เมื่อวาดไปเรื่อย ๆ เธอค่อย ๆ เข้าสู่ความเพลิดเพลิน และเริ่มเปิดเผยนิสัยติดตัวอย่างไม่รู้ตัว

อย่างเช่น เมื่อเธอหยุดเป็นบางครั้ง เธอจะกำปากกาไว้จากความติดเป็นนิสัย ถึงมันจะเป็นการวาดลวก ๆ แต่ฝีแปรงของเธอก็แสดงให้เห็นว่าเธอเชี่ยวชาญการวาดขนาดไหน

เจย์ศึกษาวิธีการถือปากกาและการตวัดปากกาของเธอ ความแปลกใจแล้วปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา