ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 177

เจย์สำเร็จในการกระตุ้นโรคกระเพาะของเขาในกลางดึกคืนนั้น

ท้องของเขาปวดมากและเขาพบว่าเขานอนไม่ลงเลย เขาไม่มีทางเลือกนอกจากเดินลงไปเพื่อหายาของเขา และเขาก็จบที่การสะดุดบันได ทำให้โรสต้องตื่นขึ้นมาเมื่อเธอได้ยินเสียงดัง

โรสเดินมาด้วยเสื้อโค้ทที่พาดไว้บนไหล่ เธอมองเจย์ที่นั่งอยู่ที่บันไดและกุมท้องของตัวเอง เธอรู้ทันทีว่าโรคของเขากำเริบ

เธอรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็วแล้วแบกเจย์กลับไปที่ห้องของเขา แต่เจย์สูงหกฟุตสอง และไม่มีแรงพอจะช่วยเหลือตัวเองในตอนนั้น โรสขยับเขาไม่ได้เลย

เธอไม่มีทางเลือกนอกจากวิ่งลงบันไดไป หลังจากหายาของเขาเจอ เธอก็เทน้ำอุ่นให้เขาแก้วหนึ่งแล้วกลับมาอยู่ข้างเขา เธอป้อนยาให้เขาด้วยตัวเอง

"เธอให้บ้าอะไรกับฉัน?" ถึงแม้เจย์จะเจ็บปวดมากและแทบขยับไม่ได้ แต่ด้วยความมุ่งมั่นแรวกล้าของเขายังช่วยให้เขามีสติครบถ้วนอยู่

โรสกล่าวอย่างไม่ลังเล "นี่มันยาสำหรับท้องของนาย! ยาเม็ดแมกนีเซียมอลูมิเนียมคาร์บอเนตและโอเมพราโซล!"

ความแปลกใจปรากฏบนดวงตาเหยี่ยวของเขา มันมียาแก้ปวดท้องมากมายในกล่องยา แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าเขาใช้ยาเพียงแค่สองชนิดนี้สำหรับอาการกรดไหลย้อนและเยื่อบุกระเพาะอาหารแทนดอมเพอริโดนที่จะไปเพิ่มการเคลื่อนไหวของกระเพาะอาหาร?

เขาทนไม่ได้กับดอมเพอริโดนและจะอ้วกออกมาทุกครั้งเมื่อกินมัน

ดวงตาที่สดใสและเป็นประกายของเจย์เบิกกว้างทันที เขาแปลกใจเมื่อเขาสังเกตเห็นความกังวลและความกระวนกระวายที่ไม่สามารถเข้าใจได้ในดวงตาของโรส

เขามักจะทำหน้าไม่พอใจกับเธอเสมอ และเธอก็มักจะตอบโต้กับคำพูดร้าย ๆ ภายใต้การพยายามทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เขาคิดว่าเธอต้องเกลียดเขาสุดหัวใจ!

"ฉันต้องการดอมเพอริโดน" เขากล่าวอย่างอ่อนแรง

เขาทนไม่ไหวและต้องการทดสอบเธออย่างที่สุด!

แล้วโรสจะไปรู้ได้ยังไงว่าเจย์กำลังทดสอบเธอ? ความรู้สึกของเธอเต็มไปด้วยความเป็นธรรมชาติ

"เราไม่มีดอมเพอริโดน" เธอบอกปัดเขา

เธอกังวลว่าเขาจะสับสนกับโรคของตัวเอง จึงจะอธิบายได้ว่าทำไมเขาจึงพยายามกินยาที่ตัวเองแพ้ โรสบังคับให้เขากลืนยาแมกนีเซียมอลูมิเนียมคาร์บอเนตและโอเมพราโซล...

เจย์จ้องหญิงสาวที่ไม่เชื่อฟังอย่างไร้พลัง หลังจากกลืนยาแก้ปวดท้องลงท้อง บางทีอาจเป็นเพราะอากาศเจ็บปวดของเขานั้นทุเลาลง เขาจึงพยายามลุกอย่างช้า ๆ แต่ยังโซเซ เขาเกือบสะดุดล้มอีกครั้งเพราะร่างกายของเขาอ่อนแอเกินไป โรสไม่มีทางเลือกนอกจากช่วยเขา