ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 232

มันจะเป็นการนอนที่คับแคบถ้าเจย์และเจนส์มานอนอยู่ด้วยกันทั้งคืน

เจย์สูงมากกว่าหกฟุต เขาคงไม่เห็นด้วยที่จะนอนบนเตียงขนาดเด็ก

“ไม่ได้หรอก” โรสปฏิเสธเขาอย่างแน่วแน่ “ที่นี่ไม่มีที่ให้นายนอนแล้ว”

เจนส์ลุกขึ้นยืนและพูดกับแม่อย่างงอแงว่า “คุณแม่ครับ คุณพ่อและผมสามารถนอนบนเตียงเบียดกันได้”

โรสไม่ค่อยเชื่อและมองไปที่เจย์ เจย์พยักหน้า

โรสยังคงกังวล ราวกับว่าเธอเก็บอารมณ์ที่เหมือนระเบิดเวลาเดินได้ไว้ข้าง ๆ เธอ

คืนนั้น ร็อบบี้แอบเข้าไปในห้องของเจนส์และเล่นของเล่นด้วยกันอย่างมีความสุข พวกเขาเล่นจนหมดแรงแล้วก็ทรุดตัวลงบนเตียง

ในขณะเดียวกัน เซ็ตตี้ก็นอนในห้องของร็อบบี้

ทุกอย่างเงียบสงบในคืนเดือนมืด

โรสนอนอยู่บนเตียง เมื่อจู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงประตูดังเอี๊ยดเปิดออก เธอคิดว่าอาจมีเด็กคนหนึ่งแอบเข้ามา แต่ในอีกไม่กี่อึดใจ เธอก็เห็นเจย์ยกผ้าห่มขึ้นมาและเดินมานอนลงข้าง ๆ เธอ

“ท่านอาเรส?” โรสเด้งตัวขึ้นจากท่านอน

“เตียงเล็กเกินไป ฉันเหยียดขาไม่ได้ ฉันนอนแบบนั้นไม่ได้” น้ำเสียงของเจย์ฟังดูขุ่นเคือง

โรสลุกลี้ลุกลน “นายทนไม่ได้แค่คืนเดียวหรือไงกัน ท่านอาเรส?”

เธอต้องรักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองไว้แม้จะทำให้เจย์รู้สึกไม่สบายตัวก็ตาม!

“ไม่เอาอะ” เจย์พูดอย่างเด็ก

“แต่อย่างน้อยคุณเกรงใจชื่อเสียงและความบริสุทธิ์ของฉันได้ไหม ท่านอาเรส?” โรสพยายามให้เหตุผลกับเขา

เขามองไปที่ใบหน้าของโรส ในความมืดของห้อง ดวงตาของเขาสะท้อนแสงในความเย็น ราวกับดาวดวงเดียวที่ส่องแสงในท้องฟ้ายามค่ำคืน

“เธอให้กำเนิดลูกของฉันแล้ว เธอคิดว่าเธอยังมีเหลือความบริสุทธิ์อีกเหรอ?” เขาดึงเธอเข้ามาใกล้เขามากขึ้น