ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 233

ในที่สุดโรสก็รีบปิดตาและหลับไป

เจย์ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของเธอและลืมตาขึ้น

เขาพลิกตัวนอนตะแคงและมองใบหน้าที่หลับใหลของเธอ รูปลักษณ์ของเธอแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่ความคล้ายคลึงกับแองเจลีนนั้นไม่อาจปฏิเสธได้

เขาไม่เคยมองหน้าเธอตรง ๆ เลย บางทีอาจเป็นเพราะรูปลักษณ์ของเธอไม่เหมือนเดิม เขาพยายามทำความเข้าใจกับเธอน้อยมากตั้งแต่เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว เมื่อเธอยอมทิ้งตัวเธอทั้งหมดเพื่อแต่งงานกับเขา

ในตอนนั้น พวกเขาสามารถใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุขได้ แต่เขาก็ใช้เวลาทั้งหมดอย่างสูญเปล่า

เขาทำร้ายเธออย่างหนัก และเธอได้เรียนรู้วิธีซ่อนรอยแผลเป็นของเธอเอง

เจย์ยกมือขึ้นแตะแก้มของโรสเบา ๆ

ผู้หญิงคนที่เขาทำให้เจ็บปวดที่สุดคือผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด

เขากอดเธอไว้ใกล้กับร่างกายของเขา ปล่อยให้ความสันโดษของเขาในช่วงหลายปีที่ผ่านมาถูกชะล้างไปด้วยความสุขของการปรากฏตัวของเธออีกครั้ง

ในตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือเธอและลูก ๆ เขาจะขออะไรได้อีก?

ถ้าเขาเสียใจนั่นคงเป็นลูกสาวที่เธอคลอดออกมาในขณะที่แต่งงานกับชายอื่น

เจย์รู้สึกปวดใจทุกครั้งที่นึกถึงผู้ชายที่ไม่รู้จักคนนั้น

เขามีแต่โทษตัวเองที่ไม่ดูแลเธอเมื่อเจ็ดปีก่อน

ดวงอาทิตย์ขึ้นในวันรุ่งขึ้น

โรสสะดุ้งตื่น เธอตกใจตื่นเมื่อรู้ว่าเธออยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของใครอีกคน

เธอฝืนลืมตา และสิ่งแรกที่เธอเห็นคือใบหน้าที่หล่อเหลาของเจย์

โรสตกใจมาก เธอค่อย ๆ ขยับแขนของเขาออกไปอย่างระมัดระวังและยกขาของเขาที่พาดตรึงอยู่บนลำตัวของเธอ เธอลุกจากเตียงแทบจะวิ่งออกจากห้อง

เด็ก ๆ ทิ้งโน้ตไว้บนโต๊ะกาแฟ เธอสามารถบอกได้ว่าลายมือนั้นเป็นของร็อบบี้ แต่เจนส์และเซ็ตตี้ได้เพียงลงนามในกระดาษโน้ตด้วย

หมายเหตุอ่าน:

คุณพ่อ คุณแม่

ตามข่าวลือ จะไม่มีผู้รอดชีวิตหลังจากอารมณ์ฉุนเฉียวในตอนเช้าของเขา

โรสคิดว่าเธอควรจะนอนขดตัวอยู่ที่มุมใดมุมหนึ่งเพื่อไม่ให้เขาเห็นเธอ

ทันใดนั้น เขาก็ยืดแขนไปทางโรส โรสไม่กล้าจับแขนของเขา ถ้าเกิดอยู่ดี ๆ เขาโกรธแล้วหักแขนเธอเป็นสองท่อนล่ะ

“หืม?” เจย์ฮึดฮัดอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นว่าโรสไม่ตอบสนองเขา

โรสเรียกความกล้าของเธอหลับตาและยื่นมือให้เขา ‘นี่สินะ ฉันยอมรับชะตากรรมของตัวเอง’ เธอคิด

เขาดึงเธอด้วยการเหวี่ยงอย่างแรงและเธอก็ตกลงไปในอ้อมแขนของเขา

“ฉันคิดว่าเธอค้างหนี้ฉันสำหรับคำอธิบายกับการถูกรัด การถูกกอด และการจูบเมื่อคืนนี้”

“อ่าห์?” โรสจ้องมองเขาอย่างระแวดระวัง

‘ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย?’

“ฉันมักจะประพฤติตัวไม่ดีตอนที่ฉันหลับ แต่ถ้าฉันทำอะไรที่ไม่ดีต่อนายจริง ๆ ฉันขอโทษด้วยจากจริงใจ”