ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 250

เขากลัวมาก

ทันใดนั้น เขาก็ตระหนักว่าไม่มีสิ่งใดในโลกที่จะสามารถแทนที่แองเจลีน เซเวียร์ได้เลย

เขาจะให้ความร่ำรวยของเขาหากสิ่งนั้นรับประกันชีวิตที่มีความสุขสำหรับเธอ

เขาจะให้ชีวิตของเขาถ้านั่นหมายความว่าเธอจะทำให้มันมีชีวิตอยู่ได้

ตราบใดที่เธอตื่นขึ้น การต่อสู้ทุกครั้งที่พวกเขามีตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นไปจะคุ้มค่า

วินาทีให้ความรู้สึกเหมือนนาทีและรู้สึกเหมือนชั่วโมงเมื่อเวลาค่อย ๆ ไหลผ่านไปเหมือนทรายในนาฬิกาทราย

เจย์ อาเรส รู้สึกราวกับว่าเวลานานผ่านไปเหมือนเป็นศตวรรษ

จากนั้นประตูห้องผู้ป่วยหนักก็เปิดออก เจย์ อาเรส ก้าวไปข้างหน้าเพื่อพบคุณหมอ “เธอเป็นอย่างไร?” เขาถาม ทั้งมองไปข้างหน้าและกลัวการประเมินของหมอ

“ผู้ป่วยไม่ตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิตอีกต่อไปแล้ว ท่านประธาน”

เมื่อได้ยินแบบนั้น การแสดงออกที่น่ากลัวของเจย์ อาเรส เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม

อย่างไรก็ตาม หมอยังคงรายงานต่อไปว่า “มีอาการเลือดออกภายในช่องท้องของผู้ป่วย ซึ่งอาจส่งผลให้เกิดภาวะมีบุตรยากได้ ผู้ป่วยเองก็มีร่างกายที่อ่อนแอ ซึ่งอธิบายได้ว่าทำไมเธอถึงเป็นลมเป็นเวลานานทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ ก็ตาม”

การแสดงออกของเจย์ อาเรสดูเคร่งเครียดขึ้นเมื่อเขาฟังตามคำแนะนำของหมอ

“ผู้ป่วยต้องการการพักผ่อนอย่างเพียงพอ โปรดตรวจสอบให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ออกกำลังกายมากเกินไป เธอต้องหลีกเลี่ยงอารมณ์เชิงลบเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความเหนื่อยล้ากับการทำงานของตับ”

เจย์ อาเรส พยักหน้าโดยไม่พูดอะไรอีก

หัวใจของเขาจมดิ่งลงหลังจากฟังทุกคำที่หมอพูดออกมา แองเจลีนทุกข์ทรมานมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

เธอมักจะมองโลกในแง่ดีอย่างมีความสุข แต่ก็ดูแลและจัดการกับบาดแผลของตัวเองในความมืดอย่างลับ ๆ

ท้ายที่สุด เธอก็กลับมาที่เมืองอิมพีเรียลเพื่อเขาเท่านั้น

“เราจะได้รับพรจากพระเจ้าเพื่อสวดอ้อนวอนให้เธอ เมื่อเธอดีขึ้นทุกอย่างจะถูกปัดเป่าปราศจากโชคร้ายใด ๆ” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนด้วยความเห็นอกเห็นใจ

ดวงตาของโรสเอ่อคลอขณะที่ความทรงจำของคำพูดของแนนซี่ เบลสะท้อนอยู่ในใจของเธอ ‘เจย์ อาเรส เกลียดเธอ ดูถูกเธอ และดูถูกความจริงที่ว่าเจนสันเป็นลูกชายของเธอ’

“ไม่เป็นไร เมื่อสูญเสียโอกาสหนึ่งไปจะมีโอกาสอื่นมาแทน จะมีที่สำหรับฉัน” เธอกล่าวอย่างเศร้า ๆ

ด้วยความตกใจกับคำพูดของเธอ เจย์ อาเรส รู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจก้อนโตที่หน้าอกของเขา

ความโชคร้ายทุกอย่างเกิดขึ้นในขณะที่เธออยู่ในเมืองอิมพีเรียล และเธอจะยืนหยัดอยู่เสมอเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาบอกให้เธออยู่ห่าง ๆ “ถ้าอย่างนั้นผมจะให้นักบวชทำบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ผมจะไม่จากไปถ้านั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ก็ตาม”

แต่ตอนนี้ เธอกำลังแนะนำให้ตัวเองออกจากจุดนี้เอง

เธอรู้สึกผิดแค่ไหนที่ต้องตัดสินใจเช่นนั้น?