ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 27

ร่างสูงของเจย์จ้องมองไปยังหญิงสาวอย่างเชือดเฉือน ดวงตาคู่คงเต็มไปด้วยประกายไฟที่พร้อมจะระเบิดออกมา

แต่ทว่าเขาต้องชื่นชมลูกน้อยตรงหน้าเสียก่อน “ทำได้ดีมาก” เจย์กล่าว

เมื่อเด็กน้อยได้ยินคำชมจากผู้เป็นพ่อ เจ้าตัวจึงรีบถามต่ออย่างมีความสุข “แล้วคุณโรสจะได้อยู่ต่อไหมครับ?”

“ไม่” เจย์ตอบอย่างหนักแน่น

โรสรู้ถึงสิ่งที่ร่างสูงตระหนักอยู่ตอนนี้ เธอจึงรีบเอ่ย “ฉันไม่ได้เป็นคนสอนกลอนสองบทนั่น”

เจย์คงจะคิดว่าเธอนั้นพยายามอย่างหนักที่จะใช้ความรักของแม่อันยิ่งใหญ่นี้มาเป็นเครื่องมือในการคืนสัมพันธ์แม่ลูกของเธอและเจนสันในอนาคต

ทว่าเมื่อเด็กน้อยรับรู้ได้ว่าแม่ของเขากำลังเครียด ทำให้ตนเข้าใจว่าตัวเองคงทำอะไรผิดเป็นแน่

‘กลอนสองบทนั้นเกี่ยวกับความรักของแม่’

‘ไม่แปลกที่คุณพ่อจะไม่ชอบใจ’

ร็อบบี้น้อยรีบเอ่ยอย่างลกลน “คุณพ่ออย่างเพิ่งตัดสินสิครับ จะทดสอบผมเรื่องอีกก็ได้ นะครับ?”

ผู้เป็นพ่อมองไปยัง “เจนสัน” ร่างสอง ก่อนจะถาม “ช่วงนี้ลูกได้เรียนรู้อะไรอีกบ้าง?”

เด็กน้อยมองไปยังเปียโนด้านข้าง ก่อนจะเดินไปยังเปียโนพร้อมจรดนิ้วมือเล็ก ๆ เพื่อบรรเลงเพลงที่มีชื่อว่า พ่อของฉัน

เจย์ยืนฟังอย่างไม่คาดคิดว่าหนูน้อยจะเล่นมัน

เจนสันเกลียดการเล่นเปียโนที่สุด คุณครูสอนเปียโนของเจ้าตัวบอกกับเขาว่าเจนสันเป็นเด็กมากความสามารถ แม้ว่าเจนสันจะมีการอ่านที่คล่องแคล่วว่องไว แต่กลับไม่เคยแสดงออกถึงความต้องการที่จะฝึกฝนในด้านอื่น ๆ เลยซักครั้ง

เพราะฉะนั้นจึงไม่เคยมีใครได้ยินเสียงเปียโนของเจนสันเลย ยกเว้นแต่ตอนที่เด็กน้อยเล่นมันในห้องเรียน

คุณปู่และคุณย่าของเจนสันอยากจะฟังหลานของตนเล่นหลายต่อหลายครั้ง แต่ทว่าหว่านล้อมเหยื่ออย่างไร เหยื่อกลับไม่เคยติดเบ็ดเลยเสียหนิ

หากครั้งนี้ “เจนสัน” กลับเป็นคนเปิดโอกาสให้พวกเขาได้ชมการแสดงนี้ด้วยตัวเอง

“ใครเป็นคนสอนลูกเล่นเพลงนี้?”

เจย์รู้ ว่าเพลงบทนี้ไม่เคยมีอยู่ในเอกสารบทเพลงของเจนสัน

ร่างเล็กวิ่งขึ้นบันไดไปด้านบน เขาพร้อมที่จะแบ่งปันข่าวดีให้กับเจนสันแล้ว

“เจนสัน!”

ร็อบบี้น้อยพุ่งเข้าไปด้านในห้องของเจนสัน ก่อนจะตะโกนเรียกอีกคนออกมาเบา ๆ

เจนสันคลานออกมาจากตู้เสื้อผ้าก่อนจะเห็นสีหน้าตื่นเต้นดีใจของร่างเล็กตรงหน้า

“ฉันทำสำเร็จแล้ว”

เจนสันมองไปยังร็อบบี้น้อยก่อนที่ท่าทางเหล่านั้นของคนตรงหน้าจะทำให้เจนสันแทบอยากจะกรอกตาใส่ พลางเอ่ย “นายพูดมากไปแล้ว รู้ตัวไหม”

เด็กน้อยร็อบบี้หัวเราะคิกคัก “ถ้าฉันไม่จัดเต็มนะ คุณพ่อต้องไล่คุณแม่ออกแน่ ๆ”

เจนสันเสริม “แต่ไม่นานหรอก พ่อต้องรู้แน่”

เมื่อเจนสันพูดจบก็มีเสียงเคาะประตูห้องจากด้านนอกดังขึ้นมาทันที เสียงทุ่มต่ำดั่งเชลโลของเจย์เรียกขานหาเด็กน้อยเสียงดัง “เจนสัน!”