ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 28

ร็อบบี้น้อยทั้งตกใจทั้งกังวลก่อนจะลนลานคลานเข้าไปซ่อนตัวใต้เตียงนอน

หลังจากเห็นว่าร็อบบี้เข้าไปหลบเรียบร้อยแล้ว เจนสันจึงเดินไปเปิดประตูห้อง ใบหน้าหล่อเหล่าแต่กลับเรียบนิ่งจ้องมองไปยังพ่อของตน

เจย์ปรายตามองไปยังลูกชายจอมเย็นชาของตัวเองอย่างสงสัย ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างงงวย ความน่ารักออดอ้อนเมื่อสักครู่หายไปไหนหมดแล้ว

ร่างสูงขยี้กลุ่มผมดำของลูกชายอย่างรักใคร่ ก่อนจะเอ่ยเพื่อไปทำงาน

“พ่อจะไปทำงานแล้ว เพราะฉะนั้นพี่เลี้ยงจะเป็นคนพาลูกไปโรงเรียน ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?”

แม้ว่าดวงตาคู่ใสนั้นแสดงออกถึงความดื้อรั้นเมื่อได้ยินคำว่าโรงเรียน ทว่าเขาก็พยักหน้าตอบกลับไป ก่อนจะเอ่ยตอบสั้น ๆ “คะ—ครับ!”

ร่างสูงรับรู้ได้ถึงความลังเลใจของเด็กน้อยตรงหน้า ก่อนที่คำพูดของโรสจะผลุบเข้ามาในหัวเขา บางทีเด็ก ๆ และผู้ปกครองที่โรงเรียนอาจจะไม่ได้เป็นมิตรกับเจนสันขนาดนั้น เสียงติ๊งดังเตือนขึ้นภายในจิตใจของเจย์

กรอบบทบาทอันสูงส่งแทบพังทลายลงตรงหน้า หลังจากนั้นคนเป็นพ่อจึงเอ่ยปากถามลูกอย่างจริงจัง ‘’เจนสันบอกพ่อ ลูกไม่อยากไปโรงเรียนจริง ๆ ใช่ไหม?”

เด็กน้อยส่ายหัวไปมาก่อนจะเงียบลง

เจย์ถอนหายใจแผ่วเบา ทุกครั้งที่เขาคุยกับเจนสันแบบนี้ เด็กน้อยมักจะให้คำตอบเขาในท่าทีที่เหมือนไม่ใส่ใจเช่นนี้เสมอ

ร่างสูงมักจะคิดเสมอว่า ด้วยปัจจัยหลาย ๆ ด้าน รวมทั้งอำนาจในจุดที่ตนยืนอยู่ทำให้ไม่มีใครกล้าที่จะเข้ามาทำความรู้จักกับลูกของตน

ถึงอย่างนั้น เขาก็เลือกที่จะปิด และลืมมันไปเพื่อให้เจนสันได้สามารถใช้ชีวิตอย่างเด็กธรรมดา ๆ คนหนึ่งได้ แม้กระทั่งประวัติส่วนตัวจริง ๆ ของเจนสัน ตัวเขาเองก็ไม่ได้ส่งให้ทางโรงเรียน

เมื่อร่างสูงเดินลงมาจากชั้นสอง โรสก็ได้จัดการเก็บของเล่นต่าง ๆ หลากชิ้นให้เข้าที่เข้าทาง และเป็นระเบียบเรียบร้อย ทว่าเธอกลับสะดุ้งตกใจจนตัวโยน ครั้นหันกลับมาเจอเจย์ที่ยืนมองเธอหน้านิ่งจากทางด้านหลัง

“ท่านอาเรสคะ คุณต้องการให้ฉันช่วยอะไรหรือเปล่า?” โรสถามอย่างเอ่ยกลัว

“โรส ลอยล์ หยุดใช้ความรักจากแม่แบบผิด ๆ อย่างเธอกับเจนสันได้แล้ว เธอจะทำให้เจนสันแย่กว่าที่เป็นอยู่” ร่างสูงกัดฟันพูดอย่างกดอารมณ์

เจนสันเป็นเด็กที่อารมณ์ไม่คงที่ มันจะกลายเป็นเรื่องยากต่อการปรับตัวของเจนสัน

ร่างบางเอ่ยตอบ “การแสดงของเจนสันดีมากเลยใช่ไหมคะ? เด็กคนนั้นพูดเยอะขึ้นกว่าปกติเลย คุณว่าไหมคะ?”