ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 297

รถโรลส์ - รอยซ์ กำลังเร่งความเร็วอย่างดุเดือดบนเส้นทางจากเมืองไปยังชานเมือง

ความน่ากลัวของเขาเมื่อผู้คนมองเห็นเข้าไปในรถจากที่นั่งคนขับมีอ่อร่าหยิ่งยโส รูปร่างมีแสงแห่งความมืดออกมาที่ทำให้ผู้คนกลัวเกินกว่าที่จะเข้าใกล้เขา

เมื่อรถโรลส์ - รอยซ์ เลี้ยวเข้าสู่เส้นทางถนนที่ตัดเข้าถนนยางมะตอยนำไปสู่สวนคฤหาสน์ของเขาเอง เมื่อถึงบ้านพักเจย์ก็เห็นหัวเล็ก ๆ สองสามหัวโผล่ออกจากระเบียงหินอ่อนสีขาวที่เปิดโล่งจากระยะไกลเหมือนมีการวิ่งเล่นกันอยู่

เมื่อเห็นรถเขาเข้ามา ร่างเล็ก ๆ หลายคนก็วิ่งหนีไปทันที

“พ่อกลับมาแล้ว เซ็ตตี้น้อยรีบเข้าไปเร็ว”

เซ็ตตี้น้อยยัดช็อกโกแลตโดฟใส่มือของเจนสันแล้ววิ่งเข้าไปในห้องมืดเล็ก ๆ ในพริบตา

ซอนเดอร์รีบล็อคประตูห้องมืดอย่างรวดเร็ว

เมื่อเจย์เข้ามาในบ้าน เขาเห็นซอนเดอร์นั่งอยู่บนโซฟาโดยมีเจนสันและร็อบบี้น้อยกำลังช่วยกันต่อเลโก้ที่ยังต่อไม่เสร็จกองอยู่บนโต๊ะ

“คุณพ่อครับ ทำไมกลับมาเร็วจัง?” ร็อบบี้น้อยวางเลโก้ลงในมือของเขาแล้ววิ่งไปหาเจย์เพื่อขอสิ่งที่อยากได้จากเขา

“คุณพ่อครับ ลืมเอาของบางอย่างมาหรือเปล่า? ให้ผมไปเอาให้ไหมครับ?

เจย์เหลือบมองไปที่ห้องด้านข้างชั้นสอง เนื่องจากห้องด้านข้างเป็นห้องโครงสร้างที่เชื่อมระหว่างอาคารทั้งสองที่ไม่เพียงแต่เล็กแล้ว แต่มันยังขาดแสงส่องเข้าไปอีกด้วย

เขาขังเซ็ตตี้น้อยไว้ข้างในเมื่อเช้านี้ ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจอย่างแท้จริงกับการกระทำของเขา

ถ้าเขารู้มาก่อนว่าเซ็ตตี้น้อยเป็นลูกสาวที่มีค่าของเขา เขาคงไม่ใจแข็งกับเธอขนาดนี้!

เมื่อเจย์เริ่มเดินขึ้นไปชั้นบน ร็อบบี้น้อยและเจนสันมองดูพ่อด้วยความกลัว กลัวว่าพ่อจะพบว่าเซ็ตตี้น้อยออกมาเล่นและทานอาหารกับพวกเขา

ทันทีที่เจย์เดินไปที่ทางเดินรูปตัวแอลบนชั้นสอง จู่ ๆ มีเสียงดังเหมือนเหยียบอะไรบางอย่างใต้ฝ่าเท้าของเขา

ร็อบบี้น้อยและเจนสันซึ่งแอบเดินติดตามอยู่ข้างหลังอย่างใกล้ชิด ดันเห็นขนมบิสกิตที่พ่อเหยียบจนเป็นผงที่พื้น เจ้าแสบน้อยทั้งสองรู้สึกแย่เกินกว่าที่จะกล้ามองไปที่พ่อ

“ผมเป็นคนเดียวที่กินมันครับ” เจนสันพูดเพื่อปกป้องทุกคน

เจย์สะดุ้งเล็กน้อย ...

“นายเริ่มชอบกินของหวานและของว่างตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“หนูหิวไหม?” เขาถามเบา ๆ

เขาพยายามเอื้อมมือไปสัมผัสผมสีดำนุ่มของเธอ แต่เซ็ตตี้น้อยหลบเลี่ยงเขาไม่ให้แตะตัวโดยสัญชาตญาณ

มือของเจย์ติดอยู่กลางอากาศก่อนที่เขาจะดึงกลับมาอย่างกระวนกระวาย

เขาอาจต้องใช้เวลานานในการซ่อมแซมความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกสาวเซ็ตตี้น้อย

“คุณลุงอาเรส ถ้าหนูสบายดีและไม่ร้องไห้หรือสร้างความเดือดร้อนแล้ว ช่วยตามหาคุณแม่หน่อยได้ไหมคะ?” เธอถามอย่างน่าสงสารด้วยดวงตาที่เปียกชื้นจากน้ำตาของเธอ

เจย์รู้สึกใจหายมาก เห็นได้ชัดว่าเซ็ตตี้น้อยเป็นลูกสาวของเขา แต่ทำไมแองเจลีนขอให้เธอเรียกเขาว่าคุณลุง?

จริง ๆ แล้วเซ็ตตี้น้อยคงไม่รู้ว่าเขาเป็นพ่อของเธอสินะ?

“ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะพาแม่กลับมาให้ได้” เจย์สังเกตเห็นว่าเด็กน้อยกำลังสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองจากการคิดถึงแม่ เขาจึงปลอบใจเธอ

“คุณลุงอาเรส ได้โปรดอย่าดุแม่หรือตีแม่ได้ไหม? หนูจะบอกแม่ว่าอย่าทำให้คุณลุงโกรธอีกในครั้งต่อไป” เซ็ตตี้น้อยกล่าว