ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 309

เมื่อถูกคุณลุงคุณป้าหลายคนจ้องมอง เซ็ตตี้น้อยก็ค่อนข้างจะเขินอาย เธอซบหน้าลงกับอกของเจย์อย่างเขินอายจากนั้นเธอก็เปิดตาเพียงข้างเดียวเพื่อมองสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยอย่างไร้เดียงสา

การกระทำที่เขินอายของเธอทำให้เจย์ยิ้มออกมาอ่อนโยน “เธอเขินเหรอ?”

เซ็ตตี้น้อยกอดรอบคอเขาและถามอย่างเขินอายว่า “คุณลุง ทำไมพวกเขามองมาที่หนู?”

เจย์กวาดตาไปรอบ ๆ ห้องอาหารด้วยสายตาเขร่งขรึม และพนักงานก็กลับไปคลุกตัวกับงานอย่างทันทีทันใด

เจย์บอกกับเซ็ตตี้น้อย “บางทีอาจจะเพราะว่าเธอน่ารักเกินไป”

เซ็ตตี้น้อยมองเจย์ด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย

“มีอะไรเหรอ?” เจย์ถามเธอ

“คุณลุง นี่เป็นครั้งแรกเลยที่คุณลุงชมเซ็ตตี้น้อย” เซ็ตตี้ไม่อาจจะซ่อนความแปลกใจในดวงตาไว้ได้

เจย์นิ่วหน้า “อย่างงั้นเหรอ?”

ในตอนนี้ เจย์อยากเลือกเฟ้นทุกความทรงจำที่เขาไม่ใส่ใจเซ็ตตี้น้อยลืมไว้ในอดีต

“ฉันจะจำไว้เสมอว่าจะชมเชยเธอ จากนี้ต่อไปจะไม่มีหยุดชมเธอเลย”

ดวงตาของเซ็ตตี้น้อยแสดงให้เห็นรอยยิ้ม ดวงตาดำของเธอทั้งบริสุทธิ์และสดใส

“คุณลุงดูหล่อตอนที่ไม่โกรธ”

“อย่างนั้นเหรอ?”

คู่พ่อลูกเดินมาที่โต๊ะด้านหน้าของห้องอาหารในขณะที่กำลังพูดคุยกัน เมื่อเธอเห็นสีสันต์และหน้าตาอาหารที่น่าอร่อยเซ็ตตี้น้อยอุทานออกมาว่า “ว้าว!”

“เธออยากกินอะไร?” เจย์ถาม

สัมผัสแห่งความรู้สึกผิดเพิ่มขึ้นในใจ เมื่อเขาพบว่าเขาห่วงใยเด็กคนนี้น้อยมากจนแทบไม่รู้ความชอบของเธอเลย

“หนูสามารถสั่งอะไรก็ได้ที่หนูต้องการใช่ไหมคะ? ไม่ว่าจะราคาเท่าไหร่?” เซ็ตตี้น้อยมองเจย์ด้วยความกังวลบางอย่าง “ถ้าหากมันแพงเกินไปล่ะคะ?”

บริกรที่แผนกต้อนรับตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของเซ็ตตี้น้อย

'เธอมาที่นี่เพื่อทานอาหารกับท่านประธาน แต่เธอกังวลเกี่ยวกับเรื่องราคา? ช่างเป็นเด็กที่ล้ำค่า ฉันอยากจะแอบขโมยเธอไป'

'ช่างเป็นเด็กที่น่ารัก'