ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 311

เมืองนกนางแอ่น ที่ลานหน้าบ้านของครอบครัวเซเวียร์

ลักษณะของสถาปัตยกรรมมีลานบ้านที่เหลื่อมกันกับบ้านข้าง ๆ ต้นไม้โบราณสูงเฉียดฟ้า เถาวัลย์เลื้อยอยู่บนรั้วสีดำที่ทำมาจากเหล็กและก้อนหิน ช่วงฤดูที่ดอกเฟื่องฟ้าเจริญงอกงามที่สุด และในระยะไกลเท่าที่ตาสามารถเห็นได้โบว์สีแดงและดอกไม้ลอยไปกับลม

นอกจากจะมีแนวดอกเฟื่องฟ้าแล้ว บริเวณลานหน้าบ้านแห่งนี้ยังเต็มไปด้วยสายลมแห่งฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้ที่ร่วงโรยเหี่ยวเฉา และใบไม้สีเหลืองที่ล่วงหลนบนพื้นดินทำให้เกิดบรรยากาศที่เสื่อมโทรม

ตระกูลเซเวียร์ที่เคยงดงามอย่างแท้จริง—เช่นเดียวกับทิวทัศน์ในลานแห่งนี้ จากที่เคยอยู่ในสภาพที่สดใสกลายเป็นความเปล่าเปลี่ยวอย่างชัดเจน ทัศนียภาพที่อาจจะทำใครสักคนถอนหายใจ

ภายนอกประตูบานใหญ่สีแดงชาด เด็กวัยรุ่นร่างบางและมั่นใจในตนเองยืนอยู่ เธอมีดวงตารูปแอลมอนต์ และสีผิวสีคล้ายข้าวสาลี มีไฝอยู่ตรงมุมปากของเธอ และมีจมูกที่โด่งสวย

คนคนนี้ไม่ใช่ใคร นอกเสียจากโรส ลอยล์ ผู้ซึ่งหายไปจากเมือง อิมพีเรียล

เธอได้ตัดผมยาวถึงเอวบางของเธอออก และเปลี่ยนมาเป็นทรงผมแบบซอยสั้น เมื่อควบคู่กับทักษณะการแต่งหน้าที่ประณีตและงดงาม เธอเปลี่ยนจากหญิงสาวที่สดใสและบริสุทธิ์ มาเป็นเด็กวัยรุ่นที่เรียบร้อยและมั่นใจในตัวเอง

โรสกดกริ่งที่ทำมาจากทองแดง เสียงเงียบไปสักพักก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาจากภายในบ้าน ภรรยาน้อยของจอร์จ เซเวียร์, แอนน์ คอนเนอร์ เปิดประตูให้กับเธอ

แอนน์ยังคงเดินเหินได้คล่องและดูหรูหราอย่างที่เธอเป็นมาโดยตลอด เธอสวมใส่เสื้อผ้าที่ถูกออกแบบเป็นอย่างดี ตุ้มหูทอง และกำไลข้อมือที่ทำจากทองอันหนาอยู่ที่ข้อมืออีกสองถึงสามเส้น

เมื่อเธอเห็นหนุ่มน้อยรูปหล่อยืนอยู่หน้าประตูบ้านของเธอ ดวงตาของแอนน์ฉายไปด้วยความสงสัย "คุณเป็นใคร?"

"คุณนายคอนเนอร์ คุณเซเวียร์อยู่บ้านไหมครับ?"

แอนน์หันหัวไปมองที่บ้านประกอบกับพยักหน้า

โรสพูดต่อ "คุณนายช่วยไปบอกเขาหน่อยได้ไหมคะว่าฉันมาจากเมือง อิมพีเรียล? และผมมีเรื่องด่วนอยากจะบอกเขา"

คุณนายคอนเนอร์ตอบ "เข้ามาสิ"

โรสก้าวเท้า เดินเข้าไปด้านใน ตามหลังของแอนน์

เธอชำเลืองมองไปที่ต้นหญ้าและต้นไม้ ชิงช้าที่เธอเคยเล่นตอนเป็นเด็กยังคงอยู่ตรงนั้นในสภาพดี ความสุขและเสียงหัวเราะยังก้องอยู่ในใจของเธอ เธอจำมันได้ทุกอย่างเหมือนกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

"ที่รัก แองเจลีนของเราได้คะแนนเต็มในการสอบอีกครั้ง คุณต้องให้รางวัลกับเธอด้วยนะคะ" นั่นคือเสียงของคุณแม่ผู้อ่อนโยนและเป็นที่รักของเธอ