ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 347

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันไม่ต้องการ?” โรสจ้องมองเขาด้วยความไม่แยแส

มือของเขาจับผมปลอมที่ต่อสีดำสนิทของเธอ ทุกปอยผมด้วยความตั้งใจราวกับว่ามันเป็นอัญมณีหายาก

โรสนึกถึงเวลาที่เขาดึงผมและทำให้หนังศีรษะของเธอชา มันทำให้เธอกังวล

เจย์ดึงผมของเธอเล็กน้อยและแกนผมของเธอก็หลุดออกมาอย่างง่ายดาย

จากนั้น เขาทำตัวเหมือนเด็ก เขาถอนผมออกทีละเส้น

โรสตื่นตระหนกเพราะความเจ็บปวด “ท่านอาเรส พวกนี้มันแพงนะ…”

เจย์ตอบอย่างขบขันว่า “เธอไม่เบื่อที่จะแต่งหน้าทุกวันในขณะที่อยู่กับเขาเหรอ?”

“ฉันเต็มใจ” โรสให้คำตอบที่ชัดเจน

“เธอชอบเขาขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เธอกลายเป็นคนเงียบ

ในใจของเธอ เขาสามารถเติมเต็มเธอได้ตลอดสองชั่วอายุคน

เมื่อก่อน เธอเหมือนสุนัขพันธุ์ปั๊ก ตราบใดที่เขายิ้มและโบกมือให้เธอ เธอก็จะเชื่อฟังกับเขา

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเกียรติยศและชีวิตของผู้หญิงมีค่ามากกว่าความรัก

โชคดีที่ความไม่แยแสของเขาและความสูญเสียที่เกิดขึ้นกับเธอทำให้เธอมีสติขึ้นมา

เธออยากจะกลายเป็นคนใหม่

“หืม?” เขารออยู่นานและในลำคอของเขาก็เปล่งเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจ

เธอจ้องมองเขาด้วยความโกรธ “ใครก็ตามที่ฉันชอบ มันไม่ใช่ธุระอะไรของนาย”

“มันเป็นภารกิจของลูกผู้ชายอย่างฉัน ดังนั้นเธอบอกฉันมาสิ ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับฉันหรือไม่?”

เธอเปลี่ยนเป็นหม่นหมอง

ไอ้โรคจิตคนนี้กลายเป็นคนไร้ยางอายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

“ใช่ ฉันชอบเขา” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างล้อเลียน