ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 39

เจนสันสะดุดเล็กน้อย ถ้าใครก็ตามที่มีนิสัยแบบเซ็ตตี้ เจนสันจะดูถูกคนแบบนั้นแน่นอน แต่เจนสันรู้สึกช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าน้องสาวของเขานั้นน่าเอ็นดูเอามาก ๆ

พี่ชายน้องสาวมาถึงห้องเรียนในที่สุด คุณครูได้แจกกระดาษวาดเขียนและดินสอให้แก่เด็ก ๆ เจนสันวาดภาพคุณแม่ของเขา เพราะถึงแม้ว่าบุคลิกของเจนสันจะค่อนข้างเงียบ แต่ทักษะการวาดของเขานั้นล้ำหน้าทั้งร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้ไปไกลตั้งแต่เด็ก ๆ

เมื่อมองดูภาพวาดคุณแม่ที่สวยงามไร้ที่ติอย่างชื่นชม เซ็ตตี้ก็ขอร้องเจนสัน "พี่ชาย รูปคุณแม่ที่พี่วาดสวยมากเลย พี่วาดหนูด้วยได้ไหม?"

เจนสันพยักหน้า "อ่าฮะ"

เมื่อถึงเวลาเก็บงาน คุณครูนั้นแปลกใจมากกับภาพวาดของเจนสัน "ร็อบบี้น้อย เธอพัฒนาขึ้นมากเลยนะเนี่ย"

เพื่อเป็นรางวัล คุณครูได้มอบคุกกี้โอริโอ้ถุงใหญ่ให้ "ร็อบบี้น้อย"

เจนสันส่งคุกกี้ให้เซ็ตตี้ทันที "น้องชอบมันไหม?"

เซ็ตตี้รับมันมาอย่างดีใจ เธอฉีกถุงออก ก่อนจะยัดชิ้นแรกเข้าปากเจนสัน "กินก่อนเลย พี่ชาย"

หลังจากนั้น เซ็ตตี้ก็แบ่งขนมให้เเพื่อนคนอื่น ๆ เมื่อวนมาถึงรอบของเธอ มันก็ไม่มีคุกกี้เหลือแล้ว แต่เซ็ตตี้ก็ยังอารมณ์ดี "คุณแม่บอกว่าเราต้องแบ่งปันสิ่งดี ๆ ให้เพื่อน"

เด็ก ๆ คนอื่นเองก็นำขนมแสนอร่อยในกระเป๋าของตนเองมาแบ่งกับเซ็ตตี้

แล้วเจนสันและเซ็ตตี้ก็ใช้ชีวิตอันปกติสุขที่โรงเรียนอนุบาล

เมื่อโรงเรียนเลิก ความคิดมากมายก็อยู่ในหัวของเจนสัน เขากำลังจะได้เจอคุณแม่ในอีกไม่นาน คุณแม่จะจำเขาได้ไหม? ถ้าเธอจำได้ เธอจะยินดีรึเปล่า?

เพราะอย่างไรก็ตาม ร็อบบี้น้อยก็เป็นเด็กที่น่าชื่นชอบ

ระหว่างเขากับร็อบบี้น้อย คุณแม่ต้องเลือกร็อบบี้น้อยอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?

น้าสาวโสดอย่างโจเซฟินนั่งอย่างขี้เกียจอยู่บนโซฟา เอ่ยอย่างเย็นชาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย "พ่อ แม่ ทั้งสองคนก็แก่แล้ว พักเถอะ อาหารที่พวกพ่อแม่ทำน่ะอร่อยมากค่ะ แต่เจนสันไม่แตะพวกมันอยู่แล้ว แม้ว่าจะเพื่อเป็นมารยาทก็ตาม หนูไม่เข้าใจ ทำไมไม่ให้คนรับใช้ทำอาหารแทน? จะทำมันไปเพื่ออะไร หรือพ่อแม่อยากให้เจ้าชายน้อยนั่นยอมรับเหรอ?"

เจย์มองไปที่ "เจนสัน" แล้วกล่าวอย่างเข้มงวด "เจนส์ น้าโจเซฟินพูดมามีเหตุผลนะ คุณปู่คุณย่ามีอายุมากแล้ว แต่พวกเขาก็ยังทำอาหารให้ลูกด้วยตัวเอง ลูกต้องสุภาพและกินมันบ้างสักนิด เข้าใจรึเปล่า?"

ร็อบบี้น้อยมองไปบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารน่าอร่อย เขาคิดว่าอาหารพวกนี้ถูกทำเพื่อเขาโดยเฉพาะจากคุณปู่คุณย่าของเขา ร็อบบี้น้อยซึ้งใจอย่างมากจนดวงตาแดงขึ้น

เขาวิ่งไปที่คุณปู่คุณย่า ก้มตัวลงโค้งขอบคุณผู้อาวุโสทั้งสอง "ขอบคุณสำหรับมื้อเย็นที่ทำให้ผมครับ คุณปู่คุณย่า ผมชอบมันจริง ๆ"

เจนสันนั้นปกติจะเงียบขรึมและไม่พูดคุย เขามักจะเก็บความรู้สึกชอบ ไม่ชอบไว้ในใจ เขาเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้

การกระทำของร็อบบี้น้อยนั้นทำให้ทุกคนตะลึง ตะลึงจนตาแทบถลนออกมาจากเบ้า