ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 40

โจเซฟินเด้งขึ้นมาจากโซฟาด้วยความตกใจ เธอจับแก้มของร็อบบี้น้อยโดยไม่มีสัญญาณเตือน ทั้งบีบทั้งหยิก "เดี๋ยวนะ นี่ใช่เจนสันจอมเหยียดหยามและไม่ไว้ใจใครของพวกเราจริงเหรอ?"

ร็อบบี้น้อยไม่ได้ดูโกรธหรือรำคาญอะไรกับการกระทำของโจเซฟิน ตรงกันข้าม เขาเผยรอยยิ้มอันใสซื่อให้เธอแทน

โจเซฟินตะโกนออกมาด้วยความแปลกใจ "เจย์ ฉันมั่นใจว่าลูกชายของนายถูกลักพาตัวแน่"

เจย์ตบเข้าไปที่หลังหัวของโจเซฟินและตำหนิเธออย่างเยือกเย็น "เธอควรหยุดอ่านนิยายไร้สาระพวกนั้นได้แล้ว สิ่งที่เธอพูดชักจะเพ้อเจ้อเข้าไปทุกวัน"

แม้ว่าคุณปู่คุณย่าไม่สามารถยอมเชื่อการจับพิรุธแปลก ๆ ของโจเซฟินได้ พวกเขาไม่อยากจะคิดหากหลานของพวกเขาถูกพาตัวไป

เมื่อพวกเขาเริ่มทานอาหาร คุณปู่คุณย่าตักอาหารจำนวนมากใส่ชามของร็อบบี้น้อย แต่เด็กน้อยก็ไม่ได้ปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เขาขอบคุณผู้อาวุโสทั้งสองอย่างสุภาพ "ขอบคุณนะครับคุณปู่ ขอบคุณนะครับคุณย่า"

แม้ว่า "เจนสัน" จะน่ารักและเป็นมิตร เจย์พลันรู้สึกว่ามีอะไรผิดแปลกไป

ทั้งครอบครัวนั้นค่อนข้างชินกับความเฉยเมยของเจนสัน จึงเข้าใจได้ว่าทำไมตอนนี้พวกเขาจึงไม่รู้ว่าจะรับมือกับเด็กชายในตอนนี้ยังไง เจนสันน้อยผู้เย็นชาที่รักษระยะห่างกับคนอื่นเป็นพันไมล์ ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นเด็กน้อยน่ารักที่ไม่ว่าเดินไปทางไหน ก็จะมีดอกไม้งอกเงยขึ้นที่นั่น

ยกเว้นเพียงแต่โจเซฟิน

คุณปู่และคุณย่านั้นถึงกับได้รับผลกระทบทางจิตใจจากบุคลิกที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคนของหลานชาย เมื่อหายซึม คุณปู่เริ่มดุลูกชายของเขาทันที "เจย์ อย่าทำงานหนักทุกวันเกินไป เจนสันกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร? แกรู้ไหมว่าทำไม?"

เจย์มองไปที่ "เจนสัน" ผู้ซึ่งกำลังตั้งหน้าตั้งตาจัดการอาหารในชาม บุคลิกที่ไม่เหมือนเดิมของ "เจนสัน" ทำให้เขากลัวเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม "เจนสัน" อยู่ตรงหน้าเขา ดวงตาใสของเขาราวกับท้องทะเล จมูกของเขาตรงและสูงดังขุนเขา… ปัญญาของเขาก็เช่นกัน แต่เขาก็ยังเดาไม่ออกอยู่ดีว่าทำไมลูกชายของเขาถึงได้เปลี่ยนไปกะทันหัน

"เจย์ เรื่องที่เจนสันพูดจริงเหรอ?" คุณปู่กระซิบถาม

เมื่อได้ยินชื่อโรส อารมณ์ที่เคยดีของเจย์ก็ระเหยหายไปทันที เขาพยักหน้า "ใช่"

มื้ออาหารดำเนินต่อและจบลงด้วยความเงียบงัน

คุณปู่ยืนขึ้นและกล่าวกับเจย์ "ขึ้นมาข้างบนกับฉัน ฉันมีอะไรจะบอกแก"

เจย์ตามพ่อของเขาไปที่ห้องอ่านหนังสือ ชายชรานั่งลงบนเก้าอี้ไม้มะฮอกกานีสีดำมน หลังจากถอนหายใจออกมายาวเหยียด เขาจ้องลูกชายของเขาเขม็งและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเจ็บปวด "เจย์ ฉันรู้ว่าแกไม่ชอบเธอ แต่ยังไงเธอก็คือแม่บังเกิดเกล้าของเจนสัน แกก็เห็นว่าเธอนำความเปลี่ยนแปลงอะไรมาให้เจนสัน นั่นคือผลจากความรักของผู้เป็นแม่ที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนมอบให้ได้ ได้โปรด ฉันหวังว่าแกจะฝังความเคียดแค้นลงดิน แล้วพิจารณาให้เธอกลับมา"