ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 480

เจย์กล่าวว่า “ฉันต้องรักษารูปร่างของฉันไว้ ไม่อย่างนั้น ภรรยาของฉันจะรังเกียจฉันน่ะสิ”

ความรู้สึกแสบซ่าได้ปกคลุมจมูกของโรส ‘ฉันกลัวว่านายจะเป็นคนที่รังเกียจฉันมากกว่านะ…’

“ฉันไม่คิดว่าภรรยาของคุณเป็นคนที่ตัดสินคนจากภายนอกหรอกนะ” โรสปกป้องตัวเอง

เจย์ตอบกลับด้วยความมั่นใจ “มีครั้งหนึ่งเธอเคยบ่นว่าฉันแก่”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอถึงกับไม่รู้จะพูดอะไรต่อเลย

ดังนั้น เธอจึงช่วยพยุงเขาลุกจากเตียง แขนของเขาวางอยู่บนไหล่ของเธอในขณะที่เขาถ่ายเทน้ำหนักทั้งหมดของเขาบนตัวเธอ

โรสรู้สึกได้ว่ามันต้องใช้พละกำลังของเธอมาก “ท่านประธาน คุณคิดว่าจะออกไปเดินเล่นนานแค่ไหนคะ?”

“ครึ่งชั่วโมง!”

“ฉันคิดว่าภรรยาของคุณคงไม่ว่าอะไรแม้ว่าคุณจะดูแก่ แต่เธอคงคิดได้ก็ต่อเมื่อคุณดูน่ารำคาญเกินไปเสียมากกว่า” เธอพูดออกมาอย่างกะทันหัน

เจย์ถึงกับอ้าปากค้าง!

หลังจากเดินไปรอบหนึ่ง โรสพบว่ามันยากที่จะเดินต่อไปได้ถึงครึ่งชั่วโมง

“เธอนี่ มีความอดทนต่ำมากเลยนะ” เจย์พูดด้วยความไม่พอใจ

โรสตอบว่า “น้ำหนักของคุณเกือบสองเท่าของดิฉัน ฉันรู้สึกไม่สามารถขยับได้เพราะคุณทิ้งให้น้ำหนักของคุณอยู่กับฉันหมดเลยเนี่ย”

“ฉันเป็นคนไข้ เธอควรไตร่ตรองให้ดีก่อนว่าจริง ๆ แล้วปัญหาอยู่ที่เธอและตัวเธอเองขาดการออกกำลังกายหรือเปล่า!”

“ส่วนไหนของคุณที่มีพฤติกรรมเหมือนคนป่วยอ่อนแอกันคะ? คุณไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากทายาทมหาเศรษฐีที่นอนบนเตียงในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดและกลั่นแกล้งพนักงานใหม่ที่ไม่มีแรงมากพอที่จะช่วยพยุงเดินได้ คุณไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากดีแต่ไร้ประโยชน์และเหลือขอ”โรสฉุนเฉียวอย่างโกรธเคือง

เจย์กอดไหล่ของเธอแน่นขึ้น เขารักภรรยาของเขามาก แต่เธอยังคงเป็นตัวละครที่แข็งแกร่งแม้จะผ่านความโกลาหลมามากมาย

เธอเป็นผู้หญิงที่เขาฝึกฝนผ่านความอดทนมาอย่างแน่นอน

“เธอไม่มีความแข็งแรงเลยว่าไหม?” เขาจ้องมองที่เธอ

‘แล้วตอนนี้ฉันดูเหมือนเป็นอุปกรณ์ช่วยหรือไง?’

“ในเมื่อเธอไม่มีคนดูแล ฉันจะเป็นคนดูแลให้เธอเอง” เจย์กล่าว