ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 498

โจซี่ร้องเพลงท่อนต่อไปว่า “Ooh, you know I love it when you call me señoritaI wish it wasn't so damn hard to leave ya”

โรสกล่าวต่อว่า “But every touch is ooh, la-la-la It's true, la-la-la Ooh, I should be running Ooh, you keep me coming for ya”

แม้จะมีท่วงทำนองไพเราะ แต่เพลงกลับบิดเบี้ยวจนคนขี้เมาสองคนจำไม่ได้และฟังดูแย่ยิ่งกว่าเสียงสวดไว้ทุกข์ในงานศพเสียอีก

หัวใจของเกรย์สันลื่นไถลและตกลงไปที่น้ำเสียงของหญิงสาวทั้งสอง เขาเหมือนจะพุ่งขึ้นไปบนก้อนเมฆเพียงเพื่อตกลงสู่นรก เกรย์สันถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ และคิดว่า ‘วิธีที่พวกเธอร้องเพลง เขาคิดว่าพวกเขาต้องเสียเลือดแน่!’

หลังจากพยายามอย่างหนัก ในที่สุดพวกเขาก็พาผู้หญิงสองคนไปพักที่บ้านพักพนักงาน จากนั้น เจย์สั่งเกรย์สันและคนอื่นๆ ว่า “ออกไปรอฉันข้างนอก!”

ทันใดนั้น สีหน้าของเกรย์สันและบอร์ดี้การ์ดก็สว่างขึ้นเมื่อมีโอกาสได้รับอิสรภาพที่รู้ว่าพวกเขารอดตายแบบหวุดหวิด

พวกเขารีบเดินหนีออกไปเร็วกว่ากระต่ายหนีจากผู้ล่าเสียอีก

เมื่อหมดแรงร้องเพลงแล้ว โจเซฟินก็นอนบนโซฟาขณะที่เสียงของเธอค่อย ๆ หายไป “I love it when you call me señorita”

แล้วเธอก็หลับตาลง

กระนั้น ตอนนี้โรสเหมือนเป็นคนที่มีแนวความคิดหรือการกระทำที่สวนทางในแบบเดิม

เพราะปกติแล้วเธอเป็นคนเงียบ ๆ และอ่อนโยน เธอกลับกลายเป็นนักเลงและไร้การควบคุมได้เมื่อเมา

เจย์อุ้มเธอไปที่เตียง แต่เธอกลับเลื้อยตัวไปมาและยืนขึ้นบนเตียง

เขากลัวเธอจะล้มลงกับพื้น เขาจึงจับวางเธอลงบนเตียงอีกครั้ง

อีกครั้งที่เธอยืนขึ้น

เจย์เพียงแค่จับเธอลงกับเตียงอย่างโกรธเคือง

โรสจ้องมองเขา “นายกำลังทำอะไร?”

เมื่อพบว่าเธอมีท่าทีที่เร่าร้อน เขาอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อเธอเล็กน้อย “เธอคิดว่ายังไงล่ะ?”

เขาเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเธอ นิ้วยาวของเขาแตะที่มุมปากของเธอ

ด้วยท่าทางที่อ่อนหวานของเธอ เธอทำให้เจย์ลดความระมัดระวังลงก่อนที่เธอจะหันศีรษะไปกัดนิ้วของเขาในทันใด…

“ปล่อย โรส ลอยล์! เธอเป็นอะไร เป็นหมาหรือไงเนี่ย?”

มือใหญ่ของเขาเข้ามาบีบที่ข้างปากของเธอ บังคับให้โรสปล่อยมือ จากนั้นเธอก็พึมพำด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง “ฉันคงทำให้ครอบครัวเซเวียร์เสื่อมเสีย ถ้าฉันไม่กัดนิ้วของนาย”

เจย์ตกใจเล็กน้อย เธอยังรู้ตัวอยู่ว่าเธอเป็นคนในครอบครัวเซเวียร์อยู่ ทั้ง ๆ ที่เมามากขนาดนี้?