ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 508

“นายโง่หรือไง? นายไม่คิดจะวางกระเป๋านักเรียนลงบนพื้นก่อนเหรอ?”

เกรย์สันมองไปยังชายที่ยืนพูดพล่ามและพูดกลับไปว่า “เจนสันห่วงความความสะอาดมาก เขาคอยเตือนฉันอยู่ข้าง ๆ ว่าไม่ให้กระเป๋านักเรียนเปื้อนเด็ดขาด เด็กคนนี้ ร็อบบี้น้อย จงใจเตะกระเป๋านักเรียน มือไม่เพียงแต่ใช้ป้องกันตัวไม่ได้แล้ว แต่ยังถูกยับยั้งไม่ให้ปล่อยกระเป๋าลงอีกด้วย”

“ถ้าไม่มีมือก็ใช้ขาไม่ได้หรือไง ทักษะศิลปะการป้องกันตัวด้วยขาของนายไม่เก่งพอเหรอ?”

เกรย์สันตอบว่า “นี่คือปมของปัญหา แม้ว่าร็อบบี้น้อยจะตัวเล็ก มีพละกำลังน้อย และไม่รู้การเคลื่อนไหวมากนัก แต่เด็กชายก็มีข้อได้เปรียบ เขาเร็ว เร็วอย่างกับสายฟ้า ฉันจะบอกให้กระจ่างในวันนี้เลยนะ ถ้านายไม่ใช้มือ ฉันรับรองได้ในฐานะสมาชิกของแผนกบอร์ดี้การ์ดของ แกรนด์ เอเซีย ว่าไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้หรอก”

“แรงขนาดนั้นเชียว?”

กลุ่มผู้ชายพร้อมที่จะลงมือปฏิบัติการต่อสู้ในทันที เมื่อได้ยินแบบนั้นพวกเขาทั้งหมดอยากที่จะเรียนรู้การต่อสู้ที่ว่ามานั้นจากร็อบบี้น้อย

“ท่านอาเรส เกรย์สันไม่กล้าไปรับนายน้อย ทำไมไม่ให้พวกเราไปรับล่ะ?”

เจย์ขมวดคิ้ว แล้วถามว่า “อยากแข่งกับนายน้อยเหรอ?”

ตั้งแต่ร็อบบี้น้อยกลับมาบ้านในทุกวัน เขาไม่ได้มีเวลาสังเกตเห็นความสามารถของลูกชายเป็นการส่วนตัวมาก่อน เขาเลยใช้โอกาสนี้เพื่อทดสอบทักษะของร็อบบี้น้อยและใช้ประโยชน์จากศักยภาพอันไร้ขีดจำกัดของลูกชายตัวเอง

ผู้ชายกลุ่มนั้นยิ้มอย่างเขินอาย

“ถึงแม้การท้าทายเด็กอายุหกขวบมันจะดูช่างน่าอับอาย แต่เราก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายน้อยจะเก่งพอ ๆ กับที่เกรย์สันจนทำให้เขาเป็นแบบนี้ได้”

เจย์กล่าวต่อว่า “ก็ได้ ตามใจพวกนาย ทว่า ถ้าพวกนายแพ้ต้องทำท่าสควอทวันละ 1 ชั่วโมงนะ”

เกรย์สันยิ้มและพูดว่า “ฉันพนันได้เลยว่านายน้อยจะชนะ”

บอร์ดี้การ์ดยิ่งรู้สึกมุ่งมั่นที่จะชนะ “เกรย์สัน อย่ามาร้องไห้กับเราแล้วกันเมื่อนายสูญเสียทุกสิ่ง”

เกรย์สันกล่าวว่า “นายจะแพ้จนไม่มีอะไรจะเสียแน่ นายจะแพ้แบบไม่ทันได้สวมกางเกงด้วยซ้ำ”

ตอนกลางคืน มีฝนโปรยปรายจากฟากฟ้า ทันใดนั้นฝนก็ค่อย ๆ ตกหนักในเวลาต่อมาไม่นาน น้ำฝนรวมตัวกันตามถนนในเมืองพลันไหลไปตามทางน้ำข้าง ๆ ถนน

“มันจะทำให้พวกเขาตื่นตัวมากไป ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น”

“ได้ครับ” เกรย์สันกล่าว

เมื่อโรสเลิกงาน โจเซฟินยืนถือร่มรออยู่ที่หน้าประตู เธอมารับโรสด้วยตัวเองจากที่ทำงาน

โรสเดินเข้ามาจับมือเธอและทั้งสองใช้ร่มคันเดียวกัน โรสยิ้มแล้วพูดว่า “เธอเป็นคนคุ้มกันที่เก่งมาก”

โจเซฟินพูดอย่างไม่ละอายใจ “แน่นอน ฉันบอกว่าฉันจะปกป้เธอในช่วงชีวิตนี้ไง และฉันจะปฏิบัติตามสัญญานี้จนถึงที่สุด”

โรสลูบหัวเธอ “เห็นเธอเก่งแบบนี้แล้ว วันนี้ฉันจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้เธอทานเอง”

จากนั้น โจเซฟินนึกถึงข้อความที่พี่ชายส่งให้เธอเมื่อครู่นี้และพูดว่า “พี่แอนเจลีน เธอลืมไปหรือเปล่า? เรามีนัดกันคืนนี้นะ”

โรสมีแสงวาบเข้ามาในความคิดเมื่อเธอตระหนักขึ้นมาได้ “โอ้ ที่เรานัดกับ จักรวรรดิไร้อาทิตย์อัสดงใช่ไหม?”