ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 507

เมื่อเจย์มาที่ผู้ป่วยห้อง 11 โรสกำลังอ่านพระคัมภีร์ให้คุณปู่ของเธออย่างเรื่อย ๆ

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยกำลังเดินเข้ามา หัวใจของโรสก็บีบรัดก่อนที่จะเต้นแรงขึ้น

เจย์เดินเข้ามาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเธอและมองเธออย่างครุ่นคิดด้วยดวงตาที่ชัดเจนของเขา

โรสท่องพระคัมภีร์ต่อไปว่า “ถ้ายึดความคิดเดียวจะติดอยู่ในความคิดเดียว เมื่อปล่อยความคิด ใจก็จะเป็นอิสระ สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนไปด้วยใจ เงื่อนไขสร้างด้วยใจ และทุกข์อะไรก็เกิดมาจากใจเช่นกัน…”

เจย์ก็พูดขึ้นทันที “หมายความว่ายังไง?”

หน้าหนังสือที่ดูยับยู่ยี่ด้วยแรงนิ้วกดจากมือของเธอจับมันแน่นด้วยความงุนงงเล็กน้อย

“ท่านอาเรส อาการป่วยของท่านปู่เซเวียร์นั้นเป็นโรคหัวใจ ในหัวใจของเขามีเป็นพัน ๆ ปม หากเขาไม่กำจัดมันออกไป มันจะกลายเป็นสิ่งที่วนเวียนอยู่ในใจไม่รู้จบ

เมื่อจ้องไปที่ดวงตาของเจย์เหมือนสัมผัสได้ถึงการสูญเสียที่ประกายในดวงตาคู่นั้น “อืม แล้วมันมีทางแก้ไขไหม?”

โรสกระซิบ “ถ้าคุณหมอทำอะไรไม่ถูก ฉันก็ไม่มีทางแก้ไขได้อย่างแน่นอน!”

เขายืนขึ้นอย่างหงุดหงิดแล้วพูดว่า “เพราะเป็นโรคหัวใจและฉันกำลังขอวิธีการรักษาอยู่ จะไม่มีวิธีแก้ปัญหาได้ยังไง?”

โรสมองมาไปที่เขาด้วยความประหลาดใจและตอนนี้ก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าเขาต้องจำเธอได้มาสักพักหนึ่งแล้ว

การพูดแหย่ของเขาอาจเป็นการพูดคุยที่ชัดเจนเกี่ยวกับอาการของคุณปู่ แต่เขากำลังทดสอบ ความคิดของเธออย่างลับ ๆ

เธอดูเป็นเหมือนคนขี้ขลาดในกระดองเต่า เธอทำให้เขาผิดหวัง

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเจย์ก็ดังขึ้น หลังจากที่เขาเหลือบมองโรส เขาก็รับสายต่อหน้าต่อตาเธอ

“ท่านอาเรส! ผู้ช่วยเกรย์สันได้รับบาดเจ็บ!”

สีหน้าของเจย์รู้สึกกังวลเล็กน้อยในขณะที่เขาพูด “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”

จากนั้นเขาก็เหลือบมองโรสด้วยสายตาที่มีความหมายซ่อนอยู่ก่อนจะรีบจากไป

เห็นได้ชัดว่าปกติแล้วท่านอาเรสเกลียดคนที่รังแกกลุ่มคนของเขามากที่สุด แล้ววันนี้ทำไมเขาถึงเงียบจัง?

เกรย์สันบอกเหตุผลว่า “ท่านอาเรส ผมทรยศต่อนายน้อยเองและพวกเขาก็เลยแค้นผม ผมไม่รู้ว่าพวกเขาจะทรมานผมยังไงในครั้งต่อไป!”

เจย์มองไปที่เขา เขาแสดงสีหน้าไม่พอใจที่เกรย์สันไม่ได้ทำตามความคาดหวังของเขา “นายอายุเท่าไหร่แล้ว แต่ถูกเด็กตัวเล็ก ๆ แกล้งรังแกได้ถึงขนาดนี้? มันน่าละอายไหมเนี่ย?”

บอดี้การ์ดตกใจมากจนอ้าปากค้างโหว่ ทันใดนั้นก็มีเสียงเยาะเย้ยออกมา

“เกรย์สัน นายน้อยอายุยังไม่ถึงหกขวบเลยนะ แม้ว่านายจะยืนนิ่ง ๆ นายก็ไม่น่าจะโดนเขาตบหน้าได้จริงไหม?”

“มันก็จริง แม้ว่าเขาจะทำร้ายหน้าของนาย มันก็ไม่น่าจะบังเอิญถึงขนาดที่หมัดของเขาจะพุ่งมาที่ตาและปากของนายได้ จริงไหม?”

เกรย์สันจ้องมองพวกเขาด้วยความโกรธ “พวกนายรู้อะไรไหม? ถึงนายน้อยจะอายุหกขวบในอีกไม่กี่วัน ความแข็งแกร่งของเขาเทียบไม่ได้กับเด็กคนอื่น ๆ ในวัยเดียวกันเลย โดยที่ไม่ต้องพูดถึง...”

เกรย์สันย้อนนึกถึงการต่อสู้และรู้สึกทันทีว่ามันเป็นความพ่ายแพ้อย่างสวยงาม “นายน้อยไม่เพียงแต่ใช้กำลังแต่เขายังใช้ความคิดด้วย นายไม่รู้หรอกว่าเจนสันหลอกล่อยังไง เขาโยนกระเป๋านักเรียนให้ฉันก่อน แล้วจากนั้นฉันไม่ได้สังเกตอะไรเลยเมื่อเวลาผ่านไปสักพัก หลังจากคว้ากระเป๋านักเรียนมาถือ ร็อบบี้น้อยเสนออยากจะเรียนศิลปะการป้องกันตัวจากฉันด้วยการท้าดวลกับเขา บอกฉันที ฉันถือกระเป๋านักเรียนสามใบ แล้วฉันจะสู้ได้ยังไง?”