ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 506

ถึงแม้ว่าเจย์จะรักเด็ก แต่เขาไม่เคยที่จะตามใจเด็ก ๆ จนเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องแยกแยะสิ่งที่ถูกและผิด เขาจะไม่ยอมตามใจเด็ก ๆ เป็นอันขาด

“พวกหนูคิดว่าตัวเองโตกันหมดแล้วเหรอ หืม? หนีเรียนมางั้นเหรอ?

เด็กน้อยที่น่ารักเหล่านี้ยืนอย่างเรียบร้อยต่อหน้าเจย์ พวกเขาทำเหมือนหดตัวจิ๋วให้มีขนาดเท่ากับไข่นกกระทาทีละคน พวกเขาก้มหน้า จนไม่กล้าสบตากับพ่อตัวเองด้วยความรู้สึกผิดหวัง

“ใครเป็นคนต้นคิดเรื่องที่แย่ ๆ นี้?”

เด็กน้อยที่น่ารักทั้งสามก้าวไปข้างหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน

เกรย์สันตกใจมากกับความรู้สึกนี้ที่อธิบายออกมาไม่ได้กับเด็ก ๆ อย่างพวกเขาจนดวงตาของเขาเกือบจะล่วงหลุดลงกับพื้น

“ท่านอาเรส นายน้อยและคุณหนูคงวางแผนกับเรื่องนี้ไว้ล่วงหน้าแล้ว”

เจนสันจ้องไปที่เกรย์สันอย่างดุเดือด นั่นทำให้เขาต้องหยุดเงียบไปในทันที

เขากลัวสายตาเพชรฆาตของนายน้อยที่ดูเหมือนพอ ๆ กับท่านประธานของเขาหลังจากได้ถูกปลูกฝังมาหลายปี

อย่างที่คาดไว้ ในแต่ละรุ่นของวัยนั้นคนรุ่นใหม่มักจะพัฒนาได้เก่งขึ้นกว่าคนรุ่นเก่า!

“พวกหนูมาที่นี่เพื่ออะไร?”

เซ็ตตี้น้อยเงยหน้าขึ้นแล้วกล่าวประณามการกระทำที่ผิด ๆ ของพ่อทั้งน้ำตา “คุณพ่อ คุณโกหก”

เจย์ขมวดคิ้ว

เซ็ตตี้น้อยร้องไห้และพูดว่า “คุณพ่อบอกว่าคุณจะแต่งงานกับคุณแม่คนเดียวในชีวิตนี้ แต่คุณแม่ได้จากไปแล้วและตอนนี้คุณกำลังหาผู้หญิงคนอื่นอยู่”

“ถ้าอย่างนั้น พวกหนูมาที่นี่เพื่อหาความจริงกับเลนนี่เหรอ?”

ร็อบบี้น้อยใช้ท่าทางที่เข้มขรึมราวกับว่าเขาไม่อยากสนใจ “ใช่ เราแค่อยากจะดูว่าผู้หญิงคนไหนน่าดึงดูดมากไปกว่าคุณแม่ของเราและทำให้ตกหลุมรักเธอได้ยังไงกันเพียงแค่ในเวลาอันสั้น”

“แล้ว... พวกหนูเจอเธอไหม?”

ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยส่ายหัวพร้อมกัน

มีเพียงเจนสันเท่านั้นที่มีสีหน้านิ่งเฉยตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้

“ดีมาก พวกลูกกลับไปโรงเรียนตอนนี้ได้ไหม?” เจย์พูดด้วยความโล่งใจ

เซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยแสดงท่าทีดูอารมณ์เสีย