ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 529

ท่ามกลางสภาพจิตใจที่เลื่อนลอย เจย์รู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปในช่วงวัยรุ่นของเขา

เขาจีบแองเจลีนโดยที่ไม่คิดจะลังเลเลย เขาเดินไปหาเธอ “ฉันเป็นคนเดียวที่สามารถให้ดอกกุหลาบกับเธอได้ เข้าใจไหม?”

“ฉันไม่เข้าใจ” แองเจลีนกล่าว ดวงตาของเธอเบิกกว้างและประกายแววตาเป็นเหมือนหินอ่อน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

“แม้แต่เซย์นก็ให้ดอกกุหลาบฉันไม่ได้เหรอ?”

“เขาจะไม่ให้ดอกกุหลาบกับเธอไปตลอดหรอก เว้นแต่ว่าถ้าสมองของเขาถูกกระแทกกับประตูเสียก่อน”

เธอจ้องมองเขาด้วยความงุนงงในตอนนั้น ดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับดวงดาวในยามราตรี…

เขาใช้ความไร้เดียงสาของเธอในวัยเพียงแค่แปดขวบและคุยโม้โออวดต่อหน้าแองเจลีนที่ฉลาดพอ ๆ กัน

บางทีอาจเป็นเพราะความน่ารักของเธอทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะจูบเธอ ตอนนั้น เขาเป็นวัยรุ่นที่อยู่ในช่วงเลือดร้อน ดังนั้นใบหน้าของเขาจึงแดงก่ำหลังจากจูบเธอ

“พี่คะ พี่หน้าแดง” แองเจลีนหัวเราะคิกคัก

หน้าเขาแดงราวกับลูกมะเขือเทศ!

เขาลูบหัวของเธอเบา ๆ แล้วอุทานว่า “ทุกวันนี้เด็ก ๆ โตเร็วจนรู้มากถึงเพียงนี้เลยเหรอ?”

อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ เขารู้สึกว่าจูบนี้เป็นเพียงการสัมผัสได้ไม่นาน แต่ทำไมมันถึงดูลึกซึ้งเหมือนอยู่ในความฝันที่เขากำลังฝันอยู่?

ยิ่งไปกว่านั้น จูบนี้ก็ไม่ได้หวานเหมือนในฝันแต่ทำให้เขารู้สึกขยะแขยง?

“คุณพ่อ!”

เสียงเด็กน้อยดังก้องกังวานเข้ามาในหัว

เจย์อยากจะลืมตา แต่เขาง่วงเกินไปจนเปลือกตาของเขาอ่อนล้ามาก ทำให้ไม่สามารถเปิดตาขึ้นมาได้เลย

หลังจากพยายามอยู่นาน เขาก็เปิดตาได้เพียงข้างเดียว