ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 536

จากนั้นเจนสันก็เคาะประตู เมื่อโจเซฟินเดินออกมาเปิดประตูแล้วเห็นเจนสันและร็อบบี้น้อย เธอก็ตกตะลึง

“อะไรทำให้พวกนายสองคนมาที่นี่เอ่ย?” โจเซฟินถามด้วยคำพูดหวาน ๆ กับเด็กตัวน้อยสองคนนี้ จากนั้นเธอก็หยิบของเล่นที่เธอมีออกมาทั้งหมดให้พวกเขา

เจนสันมองดูของเล่นอัจฉริยะสำหรับเด็กเล็กและไม่สนใจของเล่นพวกนั้น

“คุณน้าครับ อย่ามองเราเป็นเด็กน้อยโง่ ๆ ได้ไหม? เราเลิกเล่นของเล่นพวกนี้ไปนานแล้ว”

โจเซฟินรู้สึกโกรธกับความคิดที่ไม่ดีของเจนสัน “แล้วจะบอกว่าฉันโง่เหรอที่มีของเล่นพวกนี้?”

เจนสันยักไหล่ “ผมแค่พูดตามความจริง”

โจเซฟินหน้าซีด “พวกนายทั้งคู่อยู่ห่างจากฉันไปเลยนะ ฉันจะไม่ต้อนรับเด็กน้อยอย่างพวกนายอีกแล้ว”

เมื่อร็อบบี้น้อยเห็นว่าเจนส์ทำให้คุณน้าโกรธอยู่นั้น เขาก็รีบขอโทษอย่างรวดเร็ว “อย่าโกรธเลยนะครับ คุณน้าโจเซฟิน คุณจะแก่เร็วขึ้นถ้าคุณโกรธมาก ๆ ถ้าเป็นแบบนี้คุณก็จะไม่สามารถแต่งงานได้ แล้วถ้าคุณไม่ได้แต่งงาน คุณพ่อของผมจะต้องดูแลคุณตลอดชีวิต แต่ถ้าต่อไปคุณพ่อของเราแก่เกินไป ถ้าเป็นอย่างนั้นความรับผิดชอบจะตกอยู่กับพวกเราเมื่อถึงเวลานั้น ฮ่า ๆ น้าโจเซฟิน คิดว่ายังไงครับ? ยังต้องการไล่พวกเราออกไปอีกไหม?”

โจเซฟินกำลังเดือดจนกลายเป็นบ้า “พวกนายต้องการอะไร?”

“เราต้องการยืมน้ำหอมของคุณ” เจนสันและร็อบบี้น้อยกล่าวพร้อมกัน

โจเซฟินหยิบน้ำหอมทุกขวดที่เธอมีออกมา

เจนสันเปิดแต่ละขวดแล้วดม ในท้ายที่สุด เขาถือน้ำหอมที่มีกลิ่นกุหลาบและกลิ่นโรสแมรี่และถามโจเซฟินว่า “นี่กลิ่นอะไรครับ?”

โจเซฟินจ้องไปที่เจนสันด้วยสายตาที่เกลียดชังและตอบอย่างช้า ๆ ว่า “นี่เป็นน้ำหอมกลิ่นกุหลาบ กลิ่นโปรดของพ่อนาย และนี่คือน้ำหอมโรสแมรี่ที่ฉันชอบ”

เจนสันคืนน้ำหอมโรสแมรี่ให้โจเซฟินแต่กลับยึดน้ำหอมที่มีกลิ่นกุหลาบแทน “นี่คือของขวัญของผมที่จะได้รับก็แล้วกันนะครับ”

โจเซฟินตอบว่า “ในเมื่อนายใส่มันไว้ในกระเป๋าแล้ว ฉันมีทางเลือกอื่นอีกไหม?”

เจนสันกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ขอบคุณ” จากนั้นเขาก็จากไป

ร็อบบี้น้อยยังคงมีนิสัยความเป็นมิตรมากกว่า เขาเดินเข้าไปกอดคุณน้าและพูดว่า “ขอบคุณครับ คุณน้า”

เธอมองเด็กทั้งสองด้วยสายตาที่สับสน “พวกนายจะทำอะไรกับน้ำหอมของฉันกันแน่?”

ร็อบบี้น้อยหัวเราะคิกคัก “มันสำหรับพี่สะใภ้ของผมครับ”

แต่จู่ ๆ ร็อบบี้น้อยนึกแผนอื่นออกมาได้ “ถ้าเราใช้แล็ปท็อปไม่ได้ เราก็ไปยืมโทรศัพท์ของคุณพ่อแทนสิ”

เจนสันมองไปที่มือถือไอโฟนที่วางอยู่บนโต๊ะและพูดว่า “เอาล่ะ ไปเอามาได้แล้ว”

“ทำไมต้องเป็นฉันอีกแล้วเนี่ย?”

“เพราะว่าถ้ามันอยู่กับนาย คุณพ่อจะไม่สงสัยอะไรเลย”

ร็อบบี้น้อยมีสีหน้าดูอึมครึม “นายกำลังดูถูกไอคิวของฉันอีกแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่ไอคิว แต่มันเป็นระดับความสามารถทางสมอง นายยังดูเป็นเด็กมากกว่า” เจนสันพูดแก้ไขตัวเอง

ร็อบบี้น้อยหน้าบึ้งและไม่เต็มใจที่จะยอมรับความจริง เขาพูดว่า “ก็ได้ ฉันจะไปเองก็ได้”

เจนสันต้องการคิดแผนให้ร็อบบี้น้อย แต่เขากลับเห็นร็อบบี้น้อยเดินไปหาพ่อของเขาด้วยความมั่นใจ

เจนสันปิดตาของเขาด้วยความตื่นเต้น ร็อบบี้น้อยไม่รู้ว่าพ่อของพวกเขาเป็นคนฉลาดแค่ไหน ด้วยความไร้เดียงสาของเขา เขายังกลัวว่าพ่อจะจับผิดได้ด้วยการมองผ่านการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ของพวกเขา