ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 537

ร็อบบี้น้อยเลียนแบบท่าทางการเดินของผู้ใหญ่ขณะที่เขาเดินเข้าไปหาเจย์ เขาแสดงสีหน้าที่เขียนว่า ‘ฉันไม่มีความสุข’

“คุณพ่อครับ!” เขาพูดอย่างเชื่องช้า ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงขณะที่น้ำตาไหลออกมา

เจนสันมองผ่านช่องว่างของประตู เมื่อเขาเห็นว่าการแสดงออกของร็อบบี้น้อยเปลี่ยนไปเป็นร้องไห้ได้ในชั่วพริบตา เขาก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ

เขาใช้กลไกการแสดงอารมณ์เพื่อแทนที่ไอคิวของเขางั้นเหรอ?

เมื่อเจย์เห็นว่าร็อบบี้น้อยดูอารมณ์ไม่ดีนัก เขาจึงอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาแล้ววางลงบนตัก เขาถามด้วยความเป็นห่วง “ร็อบบี้น้อยของพ่อ เป็นอะไรไป?”

“เจนส์ชอบเรียกผมว่าเด็กโง่ แล้วเขาก็ตัดสินใจไม่มากับผมด้วย!” ร็อบบี้น้อยขยี้จมูกของเขา ในขณะที่เขามีสีหน้าเสียใจ

การแสดงออกในดวงตาของเจนสันกลายเป็นเย็นชา เด็กผู้ชายคนนี้กำลังทำอะไรอยู่กันแน่ กำลังลากเขาเข้ามาวุ่นวายกับเรื่องนี้ไปไหม?

เจย์ขมวดคิ้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่น้องสองคนนี้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ไม่ใช่เหรอ? พวกเขามีการพูดคุยสนิทสนมกันมาตลอด ไม่เคยทะเลาะกัน ไม่เคยโต้แย้งกันมาก่อนเลย เจนสันมักจะนิ่งเงียบต่อหน้าคนอื่น แต่เขากลับกลายเป็นคนพูดมากทุกครั้งที่อยู่กับร็อบบี้น้อย

ทำไมพวกเขาถึงหันหน้าหนีกันในวันนี้?

“โอ้ บอกพ่อมาสิ ทำไมเจนส์ถึงพูดถึงลูกแบบนั้นได้ล่ะ?” เจย์ถามด้วยความสงสัย

ร็อบบี้น้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นและพูดว่า “เป็นเพราะผมไม่รู้เรื่องสรรพคุณของดอกไม้ที่มีความหมายต่าง ๆ น่ะสิครับ เขาเลยเรียกผมว่าเด็กโง่”

เจย์ยื่นโทรศัพท์ให้เขา “งั้นลูกก็เริ่มเรียนรู้เรื่องนี้ได้เลย”

ร็อบี้น้อยกลืนน้ำลายและมองไปที่เจนส์อย่างอวดดี

เจนสันรู้สึกทึ่ง

ไม่จำเป็นต้องมีไอคิวเมื่อเผชิญหน้ากับพ่องั้นเหรอ?

ร็อบบี้น้อยนั่งอยู่ที่ตักของเจย์และเปิดวิกิพีเดียค้นหา ‘สรรพคุณดอกไม้’

บนเพจมีสรรพคุณดอกไม้หลากหลายประเภท แต่ไม่มีใครพูดถึงดอกโรสแมรี่

ร็อบบี้น้อยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องค้นหาสรรพคุณดอกไม้เจาะจงของ 'โรสแมรี่' เมื่อเขาเห็นสรรพคุณของโรสแมรี่ เขาก็ตะลึง

โรสแมรี่มันมีผลทำให้สงบเงียบและเป็นเหมือนยากล่อมประสาท