ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 547

“ไม่ว่านายต้องการจะขโมยเงินหรือลักพาตัวผู้หญิง ฉันคิดว่านายมาผิดที่แล้ว” เจนสันพูดอย่างเย็นชา

สตอร์มได้ยินแบบนั้นถึงกับกลืนน้ำลาย เขาถึงกับสะดุดกับคำพูดของเจนสัน

“ฉันไม่ได้จะมาขโมยเงินและไม่ได้จะมาลักพาตัวผู้หญิงอย่างแน่นอน” สตอร์มอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปบีบใบหน้าเล็ก ๆ ของเจนสัน

เนื่องจากคนในสมาชิกของภูติผียังอายุน้อยและพวกเขารู้สึกว่าท่านประธานเป็นญาติสนิทของพวกเขา แต่ท่านประธานมีท่าทีที่เยือกเย็นอยู่เสมอ จึงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขา

ดังนั้น เมื่อเขาเห็นหนุ่มน้อยสองคนนี้ที่ดูเหมือนท่านประธาน สตอร์มก็รู้สึกว่าไม่สามารถเข้าใกล้พวกเขาได้มากนักเช่นกัน

นอกจากนี้ เจนสันยังมีทัศนคติที่เย็นชาเหมือนพ่อของเขาอีกด้วย

เขาเบือนหน้าที่เย็นชาหลบออกจากมือคู่นั้น ดังนั้นทำให้สตอร์มไม่สามารถเอามือไปบีบหน้าเขาได้และจับได้แค่อากาศที่ว่างเปล่า

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้สตอร์มหันกรงเล็บปีศาจของเขาไปทางร็อบบี้น้อย ซึ่งร็อบบี้น้อยปล่อยให้เขากระทำ เมื่อทำเช่นนั้นสตอร์มดูมีความสุข เขาจึงยิ้มปากฉีกไปถึงหูเลย “นายเป็นเด็กดีมาก”

“สรุปว่านายมาทำอะไรที่นี่?” โลกของร็อบบี้น้อยนั้นช่างบริสุทธิ์และไร้เดียงสา ในสายตาของเขา ถ้าขโมยไม่ได้ขโมยทั้งเงินหรือลักพาตัวผู้หญิง เขาก็ไม่สามารถขโมยอะไรได้อีก

“ถ้าฉันจะบอกนายว่าฉันมาที่นี่เพื่อลักพาตัวเด็ก ๆ ล่ะ? นายยินดีที่จะร่วมมือกับฉันไหม?” สตอร์มถามเบา ๆ

“นายกำลังจะลักพาตัวพวกเราไป แล้วนายคิดว่าเราเป็นเด็กโง่เหรอ?” เจนสันรู้สึกถูกดูถูกและตะคอกกลับใส่เขา

สตอร์มยักไหล่ เขามีสีหน้าหมดหนทางเลือก “เอาล่ะ ดูเหมือนว่าพวกหนูน้อยทั้งสองจะไม่ฟังฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันจะใช้ความสามารถขั้นสูงสุดของฉันเลยแล้วกัน”

สตอร์มถอดจี้ที่ผูกติดอยู่กับเชือกสีแดงออกจากกระเป๋าเสื้อของเขา เขาจับปลายเชือกด้านหนึ่งและจี้ก็ตกลงแกว่งไปมาต่อหน้าต่อตาของเจนสันและร็อบบี้น้อย

“ฉันจะให้จี้ของฉันนี้แก่นาย มันเป็นมรดกตกทอดของครอบครัว สิ่งนี้จะโอเคไหม?”

ความมืดแวบผ่านดวงตาของเจนสันเมื่อเขาเห็นจี้นั้น

จี้แกว่งไปแกว่งมาต่อหน้าต่อตาเด็ก ๆ ในไม่ช้าร็อบบี้น้อยก็หลับตาลงและสลบไสลลงบนเตียง

จากนั้นเจนสันก็เห็นว่าร็อบบี้น้อยหลับไป เขาก็ข่มหลับตาลงและทิ้งตัวลงบนร็อบบี้น้อยในเวลาถัดไป

สตอร์มเก็บจี้ไว้และลูบหัวเด็ก ๆ เบา ๆ “นอนพักสักหน่อยนะ เดี๋ยวพี่ชายคนนี้จะกลับมาหานายในไม่ช้า”

หลังจากที่สตอร์มเดินจากไป เจนสันก็ลุกขึ้นนั่งทันที

สายตาที่สงสัยของเขาจ้องมองไปที่เงาของสตอร์ม

สตอร์มพูดแก้ไขกับเขาอย่างจริงจัง “เรียกฉันว่า ‘พี่ใหญ่’ สิ”

“แต่นายโตกว่าเราตั้งเยอะ!” ร็อบบี้น้อยโต้กลับ

สีหน้าของสตอร์มกลายเป็นขี้เถ้า

เขากำลังคิดว่าถ้าท่านประธานรู้ว่าพวกเขาดูเป็นผู้ใหญ่กว่าที่คิดใบหน้าของเขาคงจะยิ่งซีดมาก

“เรียกฉันว่า ‘พี่ใหญ่’ ” สตอร์มกล่าว

จู่ ๆ ความมีไหวพริบแวบผ่านเข้ามาในดวงตาของเจนสัน ในชั่วขณะ เขาทำลายทัศนคติที่เยือกเย็นของเขาและพูดว่า “พี่ใหญ่ครับ ถ้านายยอมที่จะทำอะไรเพื่อเรา เราก็ยินดีและรับฟังนายเช่นกัน”

ดังนั้นสตอร์มรู้สึกว่าไม่ต้องการที่จะบังคับเด็ก ๆ เพราะเขาอยากปฏิบัติต่อลูก ๆ ของท่านประธานเหมือนพี่น้องของเขาเอง เขาจะดูแลความรู้สึกของพวกเขา

“งั้นบอกฉันมาสิ”

เจนสันหยิบซองกระดาษห่อหนึ่งออกมาแล้วยื่นให้สตอร์ม “เอาไปใส่ในอาหารเช้าของ แจ็ค อาเรสให้หน่อย”