ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 592

เสียงโวยวายของพวกเขาทำให้ปลุกเจย์ตื่นขึ้น เขาหายง่วงในทันทีแล้วมองดูบอร์ดี้การ์ดจากในรถในขณะที่แสงยามเย็นสาดส่องเข้ามา

สถานะของเขาที่มีอยู่ในตระกูลอาเรสเมื่อพูดถึงตอนนี้คือ?!

พวกเขาปฏิบัติต่อเขาราวกับว่าเขาเป็นคนพิการอย่างแท้จริงอย่างนั้นเหรอ?

“เกรย์สัน สิ่งที่พวกมันหน้าไหนมีผลกระทบต่อตัวฉันแม้แต่นิดเดียว เอามันออกไปให้หมด”

มีเสียงช้า ๆ มาจากกระจกรถสีดำ มันทำให้บอร์ดี้การ์ดเริ่มหมดหนทางในขณะที่พวกเขาเริ่มตัวสั่นขึ้นมาทันที

เมื่อได้รับคำสั่งจากท่านอาเรส ซึ่งเกือบจะเหมือนสายฟ้าฟาด เกรย์สันก็เข้าไปบิดมือของบอร์ดี้การ์ดที่อยู่ใกล้ ๆ จนกระดูกเคลื่อนทันที

ลูกน้องคนอื่น ๆ หลายคนที่อยู่ที่นั่นต่างก็ตกใจจนหน้าซีด

เกรย์สันเดินไปหาพวกเขา ทันใดนั้นพวกเขาก็คุกเข่าลงบนพื้นเพื่อขอความเมตตา “นายท่าน เราต้องขอโทษด้วย เรารู้ว่าเราผิดไปแล้ว”

“สายเกินไปแล้ว” เจย์พูดคำเย็นชาออกมาจากระหว่างริมฝีปากและฟันของเขา

เกรย์สันเตะคนพวกนั้นไปที่แขน หลังจากได้ยินเสียงดัง ‘แคร้ก’ ตอนนี้เขารู้เลยว่าแขนของพวกเขาก็เหมือนไร้ประโยชน์ไปแล้วทันที

คนอื่น ๆ อีกหลายคนทำโทษตัวเองด้วยการบิดแขน

เกรย์สันกล่าวว่า “จะดีกว่าไหมถ้าพวกนายทุกคนยอมให้เหตุผลก่อนหน้านี้ว่าทำไปเพื่ออะไร?”

จู่ ๆ ก็มีเสียงผิวปากของเจย์ดังขึ้นเพื่อเรียกหา “เกรย์สัน ใครอนุญาตให้นายพาทีมหมอมา”

เกรย์สันรู้แล้วว่าตอนนี้ความลับไม่สามารถซ่อนได้อีกต่อไป เขาเดินไปที่รถโรลส์-รอยซ์ในขณะที่ตัวสั่น “ท่านอาเรส คือ มันคือ…”

ตอนแรกเขาต้องการบอกมันออกมาเพื่อยอมทรยศนายหญิง แต่เมื่อเขานึกได้ว่านายหญิงอยู่ต่อหน้าท่านอาเรสในตอนนี้ เกรย์สันรู้สึกว่ามันช่างโหดร้ายเหลือเกินที่จะพูดออกไป

“ผมเป็นคนอยากพาพวกเขามาเองครับ” เกรย์สันตัดสินใจปิดบังสิ่งที่นายหญิงทำ

แองเจลีนรู้สึกขอบคุณเกรย์สันสำหรับความภักดีของเขา เธอแอบเปิดประตูรถและยกนิ้วโป้งเป็นการชมให้เขา

“อยากตายหรือไง?” เจย์กัดฟันพูดด้วยความโกรธ

เกรย์สันเปลี่ยนคำพูดของเขาทันที “ไม่ใช่ผมครับ ท่านอาเรส นั่นเป็น…พยาบาลของคุณต่างหากครับ”

แองเจลีนเปลี่ยนนิ้วโป้งคว่ำลงทันที เธอกลอกตาใส่เขาและกระซิบ “ไร้ประโยชน์เสียจริง ๆ”