ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 591

หลังจากที่แองเจลีนพาเจย์ขึ้นรถเข็นได้แล้ว เธอก็พูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ท่านประธาน ดิฉันไม่มีประโยชน์อย่างอื่น แต่ดิฉันมีพละกำลังมหาศาลนะคะ เหมาะที่สุดที่จะเป็นผู้ดูแลคนที่มีความบกพร่องในการเคลื่อนไหวอย่างคุณ”

เจย์และเกรย์สันตกใจกับความแข็งแกร่งของแองเจลีน

ถ้าเป็นผู้หญิงร่างใหญ่และสูงที่มีพลัง พวกเขาคงไม่แปลกใจมากเท่าไหร่

แต่แองเจลีนดูผอมมาก เธอเป็นคนที่มีเพียงความงามที่งดงาม แล้วยังเป็นคนละเอียดอ่อนและน่าทึ่ง อีกทั้งยังเปรียบเหมือนดอกไม้เรือนกระจกชนิดหนึ่งที่ดึงดูดผู้ชมล้อมรอบอีกด้วย

ถึงกระนั้น เธอก็สามารถอุ้มเจย์ได้ด้วยตัวของเธอเอง ฉากนั้นมันช่างขัดแย้งกันเกินไป

ความแปลกใจแวบเข้ามาในดวงตาของเจย์และมันหายวับไป ในไม่ช้าใบหน้าของเขาก็กลับคืนสู่สภาพที่เย็นชาอีกครั้ง

“ดีล่ะ เธอแข็งแกร่งมาก” เขาชมอย่างไม่จริงใจ

แองเจลีนกระซิบเบา ๆ “ท่านประธาน ดิฉันไม่ได้แข็งแรงมากหรอก แต่ว่าคุณนั่นแหละที่ผอมเกินไป”

ริมฝีปากของเจย์กระตุกอย่างรุนแรง

เธอพูดแหย่ใส่เขาเพราะความผอมเกินไปงั้นเหรอ?

เกรย์สันกลัวว่าทั้งสองจะทะเลาะกันและรีบเร่งไกล่เกลี่ยสถานการณ์ “ท่านอาเรส ไปกันเถอะครับ รถรออยู่ข้างนอกแล้ว”

เจย์พยักหน้า

แองเจลีนเข็นเจย์ไปที่ประตูโรงพยาบาล

รถโรลส์-รอยซ์ รุ่นซิลเวอร์ สปิริตสีดำกำลังรออยู่ที่ประตู เมื่อคนขับเห็นเจ้านายมาถึง เขาก็รีบไปเปิดประตูให้ท่านอาเรสอย่างเอาอกเอาใจ

กระดานที่ได้ถูกสร้างขึ้นตามทางจากประตูรถเพื่อสร้างทางลาดที่ง่ายสำหรับการเข็นรถขึ้นไป

แองเจลีนผลักรถเข็นไปที่ประตูรถ ขณะที่เธอกำลังจะขึ้นไปบนทางลาด เธอได้ยินเสียงของเจย์ว่า “เอาออกไปซะ”

คนขับตกใจเล็กน้อยจึงรีบดึงกระดานราบออกทันที

แองเจลีนถามด้วยความงุนงง “ท่านประธาน จะเอาไม้กระดานออกไปทำไมคะ?”

“เธอแข็งแรงพอ ไม่ใช่เหรอไง?” เจย์พูดอย่างเย็นชา

บ้าเอ้ย แองเจลีนอยากจะร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตา!