ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 590

ดวงตาของเกรย์สันเบิกกว้าง “แล้วคุณคุ้นชินกับสิ่งนี้ไหมครับ?”

แองเจลีนยังคงเงียบ หัวใจของเธอพลันเต้นระรัวอย่างรุนแรง

เกรย์สันเข้าใจแองเจลีนผิด เขาเชื่ออย่างจริงจังว่าเธอเป็นนางเอกแห่งยุคที่ไม่กลัวอะไรเลย เขาตัดสินใจอย่างเร็วตามคำสั่งของเธอ

เมื่อถึงเวลาที่เกรย์สันจัดทีมหมอขึ้นรถและกลับไปที่ห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล เขาพบว่าเจย์กำลังรอเขาอยู่ด้วยสีหน้าที่บูดบึ้งอย่างมาก

“นายไปไหนมา? อะไรที่ทำให้นายใช้เวลานานมากแบบนี้?” น้ำเสียงของเจย์เย็นชาเป็นพิเศษ

เกรย์สันตอบอย่างระมัดระวังว่า “เจ้าหน้าที่ผู้ดูแลของโรงพยาบาลค่อนข้างยุ่ง ดังนั้นมีเพียงมือใหม่เท่านั้นที่สามารถมีเวลาในการดูแลคุณได้ แต่เธอไม่เก่งเท่าคนอื่น ๆ หรอกครับ”

เจย์ลืมตาอันมืดมิดขึ้น

เมื่อจ้องมองไปที่ประตู เขาพบชุดเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มที่มองมาจากด้านข้างของประตูกำลังเดินวนเวียนไปมา

เจย์พบว่าตัวเองนึกภาพใบหน้าของคน ๆ นั้นออกว่ากำลังรู้สึกไม่สบายใจได้อย่างง่าย ๆ และการตัดสินใจที่ล่าช้าเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในตัวเขาถึงแม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นบุคคลนั้นได้ด้วยตนเอง

“เข้ามาสิ” เจย์ร้องเรียก

แองเจลีนได้ยินแบบนั้นเธอเลยเข้ามาพร้อมกับรถเข็น เธอเข้ามาในห้องอย่างช้า ๆ โดยก้มหน้าลง

เธอดันรถเข็นไปจอดด้านข้างของเตียง เธอพยายามก้มหน้าให้ต่ำลงอีก

เกรย์สันตกใจเมื่อเขาได้รับรู้ถึงท่าทีเหมือนรู้สึกพ่ายแพ้ของเธอ

ทันใดนั้น เขารู้สึกเหมือนเพิ่งเซ็นสัญญาชีวิตโดยเข้าข้างนายหญิงไปไม่นานเกี่ยวกับท่านประธาน

เจย์นั่งนิ่งอยู่บนเตียง ดวงตาเหมือนนกอินทรีจ้องไปที่แองเจลีนโดยไม่กระพริบตา

ในเวลาที่เริ่มหมุนไปในความเงียบ...

เกรย์สันจ้องไปที่ท่านประธานก่อนจะหันไปมองแองเจลีน