ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 645

แองเจลีนเดินกลับลงมาข้างล่างด้วยสีหน้าที่เศร้าใจ เธอจับแขนเจย์ไว้และบ่นว่า “ทำไมพวกเขาถึงไม่สนใจฉันเลย?”

“ไม่เป็นไรนะ ฉันจะดูแลเธอเอง” เจย์ตอบอย่างไม่ใส่ใจ

แองเจลีนฝังใบหน้าของเธอไว้ตรงระหว่างเข่าของเขาในขณะที่เธอพูดอย่างไม่พอใจ “เจย์บี้ นายยังคงเป็นคนที่ปฏิบัติต่อฉันอย่างดีที่สุด”

เจย์ขยี้ผมของเธอเบา ๆ “เธอเพิ่งรู้ตัวเหรอ?”

“ใช่น่ะสิ” แองเจลีนวางแก้มของเธอลงบนฝ่ามือของเขา

เจย์มองไปที่ประตูห้องของเด็ก ๆ ที่ปิดสนิททั้งหมด เขาอยากจะพูดกับเธอไปว่า ‘เธอลืมบอกพวกเขาว่าเธอคือ โรส ลอยล์ แม่ของพวกเขาไงล่ะ เด็ก ๆ คิดว่าเธอเป็นแม่คนใหม่ของพวกเขา แน่นอนว่าพวกเขาจะเพิกเฉยต่อเธออย่างแน่นอน’

ถึงอย่างนั้น เมื่อเขาเห็นว่าเธอดูน่ารักเพียงใดขณะที่เธอซบอยู่บนตักเขา เขาก็ระงับสิ่งที่อยากจะบอกความจริงกับเธอ

“แองเจลีน เราออกไปเดินเล่นกันเถอะ” เขาพูดแนะนำเธอทันที

แองเจลีนเข็นเขาออกไปที่ประตู

วันนี้ดวงอาทิตย์ส่องแสงบนท้องฟ้าและอุณหภูมิก็กำลังพอดี

สิ่งที่แตกต่างจากเดิมก็เกิดขึ้นเมื่อ เจย์ อาเรสคนที่สงวนตัวและเยือกเย็นเมื่ออยู่ด้วยกันกับแองเจลีน เซเวียร์ มันช่างน่าทึ่งจริง ๆ

ความเยือกเย็นที่เล็ดลอดออกมาจากเจย์ละลายหายไปและใบหน้าของเขาซึ่งมักจะแสดงสีหน้าเคร่งขรึม ก็ค่อย ๆ หลีกทางให้กับความรักอันอ่อนโยนเข้ามาแทน รอยยิ้มบางเบาที่แสดงท่วมใบหน้าของเขาทำให้เขาดูเด็กและน่าดึงดูดยิ่งขึ้น

แองเจลีนรับผิดชอบในการเข็นดูแลเขา บางครั้งเธอก็บีบไหล่ของเขาอย่างขี้เล่นหรือเอามือคล้องคอเขาเพื่อลูบไล้แก้มของเขา

เจย์ไม่รู้สึกอะไรนอกจากความชื่นชอบในการกระทำกับมือที่สัมผัสไปมาของเธอ

เจย์และแองเจลีนหยุดตรงข้างหน้า เมื่อไปถึงม้านั่งที่แกะสลักไว้ใต้ต้นศรีตรังสีฟ้า

เธอนวดขาเขาเบา ๆ ทำตัวเหมือนยุ่งมีอะไรให้ทำตลอดเวลา

“ด้วยการนวดของฉัน นายจะสามารถกลับมายืนด้วยเท้าของนายเองได้” แองเจลีนจ้องมองเจย์ ดวงตาไร้เดียงสาของเธอเต็มไปด้วยความรัก

เจย์ตอบว่า “ทำไมฉันต้องยืนได้เอง? เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว”