ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 686

แองเจลีนถูกโอบกอดอยู่ในอ้อมแขนของโจเซฟิน แองเจลีนคร่ำครวญสิ่งที่อยากจะสื่อถึงในจิตวิญญาณของเธอ

ดวงตาที่แหลมคมเหมือนนกอินทรีของเจย์ส่องประกายไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา

เขาขมวดคิ้ว เก็บความเจ็บปวดและความเสียใจจากหัวใจทั้งหมดเข้าไปถึงในกระดูกของเขาและบังคับพวกมันออกไป เขาอยากขังมันไว้ในกระดูกของเขาในขณะที่ภายในตัวของเขาได้ตะโกนและกรีดร้องเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา

ในที่สุด มันก็กลายเป็นฟองแห่งความสุขและอบอุ่นที่ผุดขึ้นในตัวเขา

ดวงตาของสตอร์มก็แดงเช่นกัน

คู่รักคู่นี้อยู่ตรงหน้ากันแล้วด้วยซ้ำ แต่ความเป็นจริงที่ว่าพวกเขาได้ยินเสียงแต่ไม่ได้เห็นกันก็ทรมานหัวใจสำหรับคนที่ได้ฟังผ่านไปมา

“ฉันควรจะทำยังไงดี?” แองเจลีนร้องไห้อย่างหมดหนทาง

โจซี่เริ่มสะอื้นตาม

“ปล่อยมันไปเถอะ พี่แองเจลีน เธอจะรู้สึกดีขึ้นเองกับเรื่องทั้งหมด”

“ฉันเหนื่อย โจซี่ ฉันรักเขา แต่ฉันเหนื่อยมาก” แองเจลีนบ่นซ้ำ ๆ

เจย์กำหมัดแน่น ทันใดนั้น เขาก็ยกมุมปากขึ้นและกัดที่หลังมือของเขา สายตาแดง ๆ ที่มีน้ำตาเอ่อล้นรินไหลออกมาผ่านมุมปากของท่านประธานทำให้สตอร์มหยุดทันที

“ทางเข้าเมืองอิมพีเรียลอยู่ตรงหน้านายหญิงแล้วนะ เราจะแยกทางกันตรงนี้”

โจเซฟินช่วยแองเจลีนลงจากรถ เธอเอนตัวพิงด้วยร่างที่สั่น ๆ ไปหาโจเซฟิน

เจย์แอบมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูแองเจลีนยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนใกล้แต่ไกล

เขาเอื้อมมือไปแตะแก้มของเธอเพียงเพื่อจะได้สัมผัสกับหน้าต่างกระจกที่เย็นยะเยือกแทน

มือของเขาหยุดที่กระจก

เมื่อนึกถึงความคิดที่น่าเศร้าของเธอ แองเจลีนก็เช็ดน้ำตาของเธอและเดินจากไปด้วยความสั่นเล็กน้อย

“แองเจลีน” เจย์ตะโกนออกมาทันที