ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 7

เจย์ฉุดโรสให้ลุกขึ้นแล้วโยนเธอลงไปใต้โต๊ะ เขาดึงไทด์สีน้ำเงินของเขาออกแล้วใช้มันมัดแขนของเธอไว้กับขาโต๊ะ

จากนั้นเขาก็คว้าผ้าขี้ริ้วบนโต๊ะขึ้นมา และใช้มันอุดปากของโรส

สิ่งที่โรสพอจะทำได้คือการใช้สองเท้าของเธอถีบเจย์อย่างต่อเนื่อง

โชคไม่ดีเท่าไหร่ การดิ้นรนของเธอไม่ค่อยมีประโยชน์นัก จากความแตกต่างด้านความแข็งแรงของทั้งสองที่มากเกินไป

ด้วยความที่เหยื่อของเขาถูกพันธนาการไว้แล้ว เจย์แสยะยิ้มขึ้น “โรส เธอควรจะซื่อสัตย์กับฉันนะ” เขาเตะเข้าที่ขาสั้น ๆ ที่สั่นระริกของเธออย่างป่าเถื่อน

หลังจากสะใจจนพอหอมปากหอมคอแล้ว เขาจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างสบายใจแล้วโทรหาเจ้าหนุ่มน้อยของเขา

โรสถูกทิ้งไว้พร้อมกับผมเผ้าที่กระเซอะกระเซิง ชุดที่ฉีกขาด และท่อนขาที่เคยขาวเนียนก็ถูกแทนที่ด้วยรอยฟกช้ำ

เธอจ้องมองไปที่เจย์ด้วยความไม่พอใจ และส่งเสียงครวญครางแสนอู้อี้จากปากที่ถูกอุดไว้ของเธอ ยังไงก็ตาม เธอไม่ได้ร้องไห้หรืออะไรทำนองนั้นเลย

เสียงโหยหวนที่ฟังไม่รู้เรื่องของเธอ ความจริงแล้วมันคือสารพัดคำด่าที่มอบให้เจย์ อย่างการสาปแช่งให้เขาถูกรถชนตอนอยู่ที่ถนน หรือถูกคลื่นสึนามิกลืนหายไปเมื่อเขาอยู่ที่ทะเล และแม้แต่แช่งให้เครื่องบินที่เขานั่งถูกพายุทอร์นาโดดูดเข้าไป

ทันใดนั้น เสียงเล็กๆและสุขุมของเด็กก็ดังสะท้อนออกมาจากโทรศัพท์ของเจย์

“คุณพ่อ!”

โรสพลันเงียบลงทันที

ดวงตาแดงก่ำของเธอจ้องเขม็งไปที่โทรศัพท์ของเจย์

เจย์แสดงการดูถูกผ่านท่าทางของเขาใส่โรส ปกเสื้อของเขาห้อยลงมาหลังจากที่เขาถอดไทด์ออกไป เผยให้เห็นช่วงลำคออันแสนเซ็กซี่ของเขา

จริงๆแล้วโรสจ้องไปที่โทรศัพท์มือถือ แต่ในสายตาของเจย์ มันดูเหมือนว่าโรสจ้องที่แผงอกของเขาแทน

เจย์พลันนึกไปถึงคืนนั้นเมื่อห้าทีก่อน

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวพร้อมกับมองไปที่เธออย่างเย็นชา

“ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญ อย่ารบกวนพ่อ พ่อกำลังยุ่ง” เจนสันตอบอย่างไม่แยแสหลังจากที่เจย์เงียบไปนาน

ในขณะที่เจนสันกำลังจะวางสาย เจย์ ผู้ซึ่งรู้จักลูกชายของเขาเป็นอย่างดีก็กล่าวด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “งั้นลูกก็ทำอาหารกลางวันเองแล้วกันวันนี้”

“ไม่เอา!”

หลังจากคำพูดสุดท้าย เสียงปิ๊บจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อนจะเงียบลง

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเจย์ก็พลันดำมืดลงยิ่งกว่าท่านเปาปุ้นจิ้นเสียอีก

ในโลกใบนี้ มีเพียงเจนสันเท่านั้นที่กล้าวางสายใส่เจย์ อาเรส ด้วยความสัตย์จริง แม้แต่เจย์เองก็ยังไม่รู้จะรับมือเด็กคนนี้ยังไงเหมือนกัน

เจย์ถอนหายใจเบาพอ ๆ กับเสียงนาฬิกาบนกำแพงที่ส่งเสียงร้องบอกชั่วโมงใหม่

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าชนชั้นสูงที่มากอัตตาอย่างเจย์ อาเรส จะถูกบังคับให้กลับบ้านอย่างตรงเวลาเพื่อทำอาหารให้ลูกชายของเขา ในความเป็นจริง เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาตลอดระยะเวลาห้าปีด้วยซ้ำ

เจนสันค่อนข้างเรื่องมากและไม่ยินยอมให้สตรีคนใดเข้ามาในคฤหาสน์ของพวกเขาเลย เป็นที่รู้กันดีว่าเขาได้รับสืบทอดนิสัยจอมบงการมาจากผู้เป็นพ่อ

ที่น่าแปลกไปกว่านั้นคือ เจนสันไม่เคยแตะอาหารของใครเลยนอกจากของพ่อเขา

เหตุผลของเขาก็ง่าย ๆ ก็คืออาหารของคนอื่นมันไม่อร่อย

หากมีใครถามเขาว่า อาหารของพวกเขาขาดอะไรไป เจย์จะกรอกตามองบนแล้วกล่าวว่า “รสชาติของความรักจากคุณพ่อของผม”

ในทุก ๆ วัน เจย์ต้องรีบกลับบ้านก่อนถึงเวลาเที่ยงหนึ่งชั่วโมง หากมีเหตุเฉพาะกิจต้องเดินทาง เขาจะทำอาหารสำหรับลูกชายของเขาเผื่อไว้ล่วงหน้า แล้วแช่พวกมันในตู้เย็น