ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 771

ค่ำคืนนั้นแสนเงียบสงัด

แองเจลีนนอนอยู่บนเตียงในขณะที่เธอพลิกตัวไปมา นอนไม่หลับ

คำพูดของปู่ของเธอที่มีต่อเธอในตอนกลางวัน ทำให้เธอตกอยู่ในความพัวพันกับปัญหาและความขัดแย้ง

ปู่หวังว่าเธอจะละทิ้งความขุ่นเคืองและยอมรับแอนเป็นครอบครัวของเธอให้ได้ เพื่อขยายสถานะทางสังคมของครอบครัวเซเวียร์ หัวใจของชายชราอยู่ในที่ที่ถูกแล้ว

ถึงอย่างนั้น เธอไม่สามารถตกลงได้เนื่องจากเธอดูถูกแอนที่แย่งพ่อของเธอไป ตอนนี้แม่ของเธอต้องอยู่ตัวคนเดียว

เธอยังเกลียดชังเซร่าที่ประจบประแจงเจย์ เธอรู้สึกเสมอว่าเจย์เป็นของเธอเท่านั้น มันเป็นพฤติกรรมที่น่าอับอายของเซร่าที่อยากจะได้พี่เขยของเธอเอง

เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะไม่ต้องทนกับความรู้สึกไม่ดีแบบนี้และจะต้องยอมรับพวกเขาเข้ามาในครอบครัวอย่างเต็มใจ

จากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงถอนหายใจในตอนกลางคืน

แองเจลีนได้ยินเสียงจึงลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ

เธอตั้งใจฟังเพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้หูฝาดไป มีใครถอนหายใจมาจากนอกหน้าต่างหรือเปล่า?

ใครกัน?

แองเจลีนก้าวไปดูที่หน้าต่างด้วยเท้าเปล่า เธอเปิดหน้าต่างและเห็นดอกดามัสกัสสีดำที่ผูกติดอยู่กับระแนงหน้าต่างและลำต้นของต้นไม้ด้านหน้า โคลกำลังเอนพิงอยู่ตรงหน้าต่างดามัสกัสโดยวางแขนทาบไว้ด้านหลังศีรษะของเขา แล้วขาของเขาไขว้กันอย่างสบาย ๆ

เมื่อเขาเห็นแองเจลีน โคลก็ยืนตรงขึ้นทันที ในพริบตา ตัวเขาก็มุ่งเข้ามาที่หน้าต่าง

ภายใต้แสงจันทร์สลัว แองเจลีนมองไปยังชายที่ยืนสู้กับแสงไฟ เขาดูหล่อเหลาราวกับเทพกรีกที่สืบเชื้อสายมาอยู่ในโลกมนุษย์

ทว่า แองเจลีนไม่สามารถทำผิดพลาดจากการถูกสิ่งมีชีวิตที่งดงามราวกับเทพโจมตี

เธอพูดไม่ออกเลยทีเดียว “คุณมาทำอะไรตอนกลางดึกแบบนี้?”

“ผมคิดถึงคุณ” โคลยิ้ม

แองเจลีนตกตะลึงราวกับไม่สามารถหุบปากได้ไปตลอดชีวิต

ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไรจากการคิดถึงเธอกลางดึกกันแน่?

โคลเดินผ่านแองเจลีนและเดินไปที่เตียง โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง เขาเริ่มถอดรองเท้า

“หยุดนะ” เสียงของแองเจลีนเบาลง แต่ก็สะท้อนเสียงกึกก้องด้วยความโกรธ

แองเจลีน “...”

“ฉันขอร้องล่ะ ได้โปรดออกไป ถ้าใครรู้เรื่องนี้ มันจะทำลายเกียรติของฉัน” แองเจลีนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

โคลยังคงนอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางที่เอาแต่ใจตัวเองและพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ไม่ต้องกังวล ถึงชื่อเสียงของคุณจะถูกทำลาย ผมก็ไม่รังเกียจหรอก"

แองเจลีนกลอกตาอย่างต่อเนื่อง

“ฉันต้องทำไงคุณถึงจะออกไป?”

โคลเหลือบมองร่างของแองเจลีน “ดูแลผมสิ ผมจะไปหลังจากที่คุณทำเสร็จแล้ว”

ใบหน้าของแองเจลีนเปลี่ยนเป็นสีเขียวในขณะที่เธอกอดหมอนแน่น “ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวคุณแล้วล่ะ”

จากนั้น เธอก็กอดหมอนและเข้าไปในห้องเด็ก ๆ ที่อยู่ห้องติดกัน

แองเจลีนอุ้มร็อบบี้น้อยและวางเขาไว้บนเตียงของเจนสัน ในขณะที่เธอเข้าไปนอนบนเตียงของลูกชายแทน

เจนสันตื่นขึ้นจากสิ่งนี้และถามด้วยเสียงอู้อี้ที่แผ่วเบาว่า “คุณแม่ครับ ทำไมคุณแม่ไม่นอนในห้องของตัวเองล่ะ?”