ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 812

จากนั้นเขาก็ยกมือร็อบบี้น้อยขึ้นแล้วหมุนเลนส์กล้องตรงไปที่แองเจลีน ซึ่งก้มหน้าลงในขณะที่เธอกำลังห่อแป้งอยู่อย่างตั้งใจมาก

ดวงตาเหยี่ยวของเจย์หดเกร็งเมื่อเห็นแป้งก้อนใหญ่ ๆ ตรงหน้าเธอ

เจย์ตะโกนด้วยน้ำเสียงทื่อ ๆ “แองเจลีน” ด้วยความโกรธ

แองเจลีนไม่คิดว่าเขาจะเรียกชื่อเธอและเงยหน้าขึ้นด้วยความตื่นตระหนก เธอบังเอิญสบตาเขาด้วยวิธีนี้

“มีอะไรหรือเปล่า ท่านอาเรส?” เนื่องจากเธอหนีไม่พ้น เธอจึงก้มหน้ารับกรรมและทักทายเขาแทน

“เด็ก ๆ ยังเด็กมากอยู่ เธอเอาเปรียบพวกเขาเพื่อใช้แรงงานฟรี ๆ หรือเปล่า?” เขาพยายามเติมความเงียบด้วยการพูดนิ่ง ๆ

เขาหวังเป็นอย่างมากว่าเธอจะได้ให้ลูก ๆ ทำงานแทนเธอด้วยซ้ำ เพราะพวกเขาแข็งแรงและกระฉับกระเฉง เธอจะทำอะไรก็ได้ตราบใดที่ไม่ทำให้ตัวเองเหนื่อย

แองเจลีนชำเลืองตามองดูเด็ก ๆ โดยไม่ปฏิเสธเขาและพูดอย่างยอมจำนน “พาน้องชายและน้องสาวของนายออกไปข้างนอกเถอะ เจนส์”

อย่างที่กล่าวไป หลาย ๆ คนมักแสวงหาเพื่อตัวเองให้ดีขึ้นหรือทำให้ตัวเองร่ำรวย แล้วจบลงด้วยการเสียสิ่งที่มีอยู่แล้ว นั่นคือสิ่งที่เจย์รู้สึกพ่ายแพ้

ตอนนี้ไม่มีใครมาช่วยเธอแล้ว เธอจะยิ่งเหนื่อยมากขึ้นใช่ไหม?

แองเจลีนถามเจย์ว่า “มันเพียงพอแล้วใช่ไหม?” เธอฟังดูเหมือนคนถูกใส่ข้อมูลเข้าไป เหมือนถูกทบทวนอย่างไร้อารมณ์

เธอดูเหมือนหุ่นไม้ที่สูญเสียความมีชีวิตชีวาและความสดใสในอดีตของเธอไป

เมื่อเจย์เห็นแองเจลีนอยู่ในสภาพนี้ เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกมีดแทง

เขารู้สึกเหมือนเป็นเพชฌฆาตที่ขจัดความมีชีวิตชีวาที่อ่อนเยาว์ที่สุดของแองเจลีนไป

“แค่จ้างพี่เลี้ยงก็เท่านั้นเอง แองเจลีน” เขาแนะนำด้วยเสียงแหบแห้ง

เมื่อย้อนกลับไปตอนนั้น เขาไม่มีเคยคิดแม้แต่จะให้เธอเข้าไปทำอาหารในครัวเลย แล้วทำไมเธอต้องรับใช้ครอบครัวที่ไร้สาระตอนนี้ด้วย?

แองเจลีนเตือนเขา “นี่มันเรื่องของครอบครัวฉันนะ ท่านอาเรส”

เจย์พูดด้วยความไม่พอใจอย่างตรงไปตรงมา “นี่เป็นช่วงระยะเวลาฟื้นฟูสมองและร่างกายสำหรับการเติบโตของลูกชายและลูกสาวของฉัน ฉันเกรงว่าทักษะการทำอาหารของเธอจะไม่ดีพอ และเธอไม่สามารถตอบสนองความต้องการทางโภชนาการของพวกเขาได้ ดังนั้น ฉันก็เลยตัดสินใจมอบหมายพ่อครัวชั้นยอดให้ลูก ๆ ของฉันแล้ว"

แองเจลีนปฏิเสธทันที “เราไม่มีห้องว่างสำหรับพี่เลี้ยงในบ้านเซเวียร์แล้ว!”

เจย์กล่าวว่า “นั่นไม่ใช่ปัญหาเลย พี่เลี้ยงสามารถไปอยู่ในคฤหาสน์ที่อยู่ตรงถนนแอปเปิ้ลได้ อยู่ไม่ไกลจากที่เธออยู่เลย ถ้าเธอต้องการอยู่ เธอก็สามารถย้ายไปอยู่กับเด็ก ๆ ได้เช่นกัน”

แองเจลีนรู้ว่าคฤหาสน์ได้เป็นเป็นของเขาไปแล้วและไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณเขา ดังนั้นเธอจึงปฏิเสธทันที “อยู่ที่นี่ก็ดีแล้ว”

เจย์กล่าวว่า “แต่มันไม่ดีสำหรับลูก ๆ ของฉัน แองเจลีน เธอเคยคิดไหมว่าอิทธิพลที่แม่ลูกคู่นั้นจะมอบให้กับเด็ก ๆ นั้นเลวร้ายแค่ไหน และสิ่งที่พวกเขาเห็นและได้ยินจะมีอิทธิพลต่อพวกเขาอย่างกับมองไม่เห็นไปได้ยังไง? มันจะดูเสียหายจากตัวอย่างที่ไม่ดีเหล่านั้น เมื่อพวกเขาใช้เวลาร่วมกันมาก ๆ !”

อันที่จริง แองเจลีนก็คิดเรื่องนี้เช่นกัน เมื่อครอบครัวเซเวียร์แตกแยกและทั้งสองครอบครัวโต้เถียงกันทั้งวันในขณะที่อาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน มันจะส่งผลเสียต่อเด็ก ๆ อย่างแน่นอน

แองเจลีนยกริมฝีปากบาง ๆ แล้วพูดด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย “ท่านอาเรส นายมาพาพวกเขาไปด้วยได้ไหม? เมื่อฉันหาเงินได้มากพอที่จะซื้อบ้านของตัวเอง ฉันจะไปรับกลับมา”

ดวงตาของเจย์หรี่ลงเล็กน้อย เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

แองเจลีนงงมาก เจย์เป็นปีศาจเมื่อต้องการเอาใจลูก ๆ ของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเธอแล้ว แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่เขาจะไม่ต้องการลูก ๆ ใช่ไหมล่ะ?

เขาดูมีท่าทีในลักษณะที่ดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องการลูก ๆ อีกต่อไปแล้ว

แองเจลีนรู้สึกไม่สบายใจด้วยเหตุผลบางอย่าง

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ท่านอาเรส?” แองเจลีนถาม เธอพยายามส่งเสียงถามเขา

เจย์บอกว่า “ช่วงนี้มีธุระกิจต่างประเทศเยอะมากและจะไปต่างประเทศเมื่อไหร่ก็ยังไม่แน่นอน มันจะไม่สะดวกในการดูแลมากนัก หลังจากที่ฉันทำงานที่นี่เสร็จ ฉันจะไปรับเด็ก ๆ โดยทันที”

เขามีไหวพริบและพูดข้อแก้ตัวของเขาโดยไร้ที่ติ

อย่างไรก็ตาม แองเจลีน รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“โอ้ ตกลง” เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ

จากนั้น เธอก็ยื่นโทรศัพท์ให้เจนสันอย่างร้อนรน เธอได้เรียนรู้บทเรียนของเธอและฉลาดขึ้นแล้ว จากนี้ไป เธอจะต้องไม่ส่งมือถือในตอนที่มีสายโทรเข้าของเจย์ไปให้เร็อบบี้น้อยที่ช่างพูดอีก

ดูเหมือนเหมาะสมกว่าสำหรับเธอที่จะส่งมือถือไปให้เจนสันผู้เงียบขรึม

อย่างเช่น ในตอนนี้ที่ทั้งเจนสันและพ่อจ้องมองกันและกันโดยไม่พูดอะไร ในที่สุดพวกเขาก็วางสาย