จากนั้นเขาก็ยกมือร็อบบี้น้อยขึ้นแล้วหมุนเลนส์กล้องตรงไปที่แองเจลีน ซึ่งก้มหน้าลงในขณะที่เธอกำลังห่อแป้งอยู่อย่างตั้งใจมาก
ดวงตาเหยี่ยวของเจย์หดเกร็งเมื่อเห็นแป้งก้อนใหญ่ ๆ ตรงหน้าเธอ
เจย์ตะโกนด้วยน้ำเสียงทื่อ ๆ “แองเจลีน” ด้วยความโกรธ
แองเจลีนไม่คิดว่าเขาจะเรียกชื่อเธอและเงยหน้าขึ้นด้วยความตื่นตระหนก เธอบังเอิญสบตาเขาด้วยวิธีนี้
“มีอะไรหรือเปล่า ท่านอาเรส?” เนื่องจากเธอหนีไม่พ้น เธอจึงก้มหน้ารับกรรมและทักทายเขาแทน
“เด็ก ๆ ยังเด็กมากอยู่ เธอเอาเปรียบพวกเขาเพื่อใช้แรงงานฟรี ๆ หรือเปล่า?” เขาพยายามเติมความเงียบด้วยการพูดนิ่ง ๆ
เขาหวังเป็นอย่างมากว่าเธอจะได้ให้ลูก ๆ ทำงานแทนเธอด้วยซ้ำ เพราะพวกเขาแข็งแรงและกระฉับกระเฉง เธอจะทำอะไรก็ได้ตราบใดที่ไม่ทำให้ตัวเองเหนื่อย
แองเจลีนชำเลืองตามองดูเด็ก ๆ โดยไม่ปฏิเสธเขาและพูดอย่างยอมจำนน “พาน้องชายและน้องสาวของนายออกไปข้างนอกเถอะ เจนส์”
อย่างที่กล่าวไป หลาย ๆ คนมักแสวงหาเพื่อตัวเองให้ดีขึ้นหรือทำให้ตัวเองร่ำรวย แล้วจบลงด้วยการเสียสิ่งที่มีอยู่แล้ว นั่นคือสิ่งที่เจย์รู้สึกพ่ายแพ้
ตอนนี้ไม่มีใครมาช่วยเธอแล้ว เธอจะยิ่งเหนื่อยมากขึ้นใช่ไหม?
แองเจลีนถามเจย์ว่า “มันเพียงพอแล้วใช่ไหม?” เธอฟังดูเหมือนคนถูกใส่ข้อมูลเข้าไป เหมือนถูกทบทวนอย่างไร้อารมณ์
เธอดูเหมือนหุ่นไม้ที่สูญเสียความมีชีวิตชีวาและความสดใสในอดีตของเธอไป
เมื่อเจย์เห็นแองเจลีนอยู่ในสภาพนี้ เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกมีดแทง
เขารู้สึกเหมือนเป็นเพชฌฆาตที่ขจัดความมีชีวิตชีวาที่อ่อนเยาว์ที่สุดของแองเจลีนไป
“แค่จ้างพี่เลี้ยงก็เท่านั้นเอง แองเจลีน” เขาแนะนำด้วยเสียงแหบแห้ง
เมื่อย้อนกลับไปตอนนั้น เขาไม่มีเคยคิดแม้แต่จะให้เธอเข้าไปทำอาหารในครัวเลย แล้วทำไมเธอต้องรับใช้ครอบครัวที่ไร้สาระตอนนี้ด้วย?
แองเจลีนเตือนเขา “นี่มันเรื่องของครอบครัวฉันนะ ท่านอาเรส”
เจย์พูดด้วยความไม่พอใจอย่างตรงไปตรงมา “นี่เป็นช่วงระยะเวลาฟื้นฟูสมองและร่างกายสำหรับการเติบโตของลูกชายและลูกสาวของฉัน ฉันเกรงว่าทักษะการทำอาหารของเธอจะไม่ดีพอ และเธอไม่สามารถตอบสนองความต้องการทางโภชนาการของพวกเขาได้ ดังนั้น ฉันก็เลยตัดสินใจมอบหมายพ่อครัวชั้นยอดให้ลูก ๆ ของฉันแล้ว"
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ท่านอาเรส?” แองเจลีนถาม เธอพยายามส่งเสียงถามเขา
เจย์บอกว่า “ช่วงนี้มีธุระกิจต่างประเทศเยอะมากและจะไปต่างประเทศเมื่อไหร่ก็ยังไม่แน่นอน มันจะไม่สะดวกในการดูแลมากนัก หลังจากที่ฉันทำงานที่นี่เสร็จ ฉันจะไปรับเด็ก ๆ โดยทันที”
เขามีไหวพริบและพูดข้อแก้ตัวของเขาโดยไร้ที่ติ
อย่างไรก็ตาม แองเจลีน รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“โอ้ ตกลง” เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ
จากนั้น เธอก็ยื่นโทรศัพท์ให้เจนสันอย่างร้อนรน เธอได้เรียนรู้บทเรียนของเธอและฉลาดขึ้นแล้ว จากนี้ไป เธอจะต้องไม่ส่งมือถือในตอนที่มีสายโทรเข้าของเจย์ไปให้เร็อบบี้น้อยที่ช่างพูดอีก
ดูเหมือนเหมาะสมกว่าสำหรับเธอที่จะส่งมือถือไปให้เจนสันผู้เงียบขรึม
อย่างเช่น ในตอนนี้ที่ทั้งเจนสันและพ่อจ้องมองกันและกันโดยไม่พูดอะไร ในที่สุดพวกเขาก็วางสาย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!