ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 811

เมื่อแองเจลีนเห็นชื่อเจย์บนหมายเลขผู้โทรเข้า เธอดูราวกับว่าเธอถือระเบิดอยู่ในมือ จากนั้นเธอก็รีบยัดโทรศัพท์ลงในมือของร็อบบี้น้อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อร็อบบี้น้อยสังเกตว่าเป็นสายเข้ามาจากพ่อ เขาก็ปัดรับสายด้วยความดีใจ “คุณพ่อ!” เสียงของเขาฟังดูร่าเริงและไพเราะมาก

เจย์อึ้งเล็กน้อย เขาแน่ใจว่าเขากดหมายเลขของแองเจลีนถูกแล้ว แต่ทำไมเป็นร็อบบี้น้อยที่รับสายแทน?

เธอตั้งใจปฏิเสธสายของเขาหรือโทรศัพท์ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เธอกันแน่?

“ลูกกำลังทำอะไรอยู่?” เจย์ทำได้เพียงแต่ทักทายร็อบบี้น้อยด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริง

ร็อบบี้น้อยซึ่งเป็นคนช่างพูด พ่อของเขาสามารถถามคำถามเขาได้หนึ่งคำถามและเขาสามารถตอบได้เป็นสิบคำตอบ “เรากำลังทำอาหารเย็นกับแม่อยู่ครับ เราจะทำอาหารเย็นสำหรับ 10 คนในคืนนี้ ดังนั้นนี่จะเป็นงานที่ค่อนข้างหนักหน่อย ผมคุยกับคุณพ่อนานเกินไปไม่ได้นะ”

ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเจย์เปลี่ยนเป็นมืดมนกว่าเขม่าควันทันที “หืม? ลูกจะให้ทำอาหารให้ถึง 10 คนเลยเหรอ?”

เห็นได้ชัดว่าเสียงของเขากลายเป็นอึมครึม เขาดูไม่พอใจอย่างมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

ร็อบบี้น้อยตอบว่า “ใช่ครับ แม่บอกว่าหลังจากที่ครอบครัวเซเวียร์ล้มละลาย เราทุกคนจะเป็นลูกที่ยากจน ดังนั้น เราจึงต้องเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตแบบครอบครัวที่ยากจน การทำอาหารเป็นทักษะพื้นฐาน แม้แต่แม่มดแก่ก็ต้องทำเช่นกัน”

แองเจลีนเสียใจที่ได้ส่งโทรศัพท์ไปให้ร็อบบี้น้อยที่ช่างพูดเก่งที่สุด

เมื่อไม่กี่วันก่อน เจย์เพิ่งสั่งให้เธอเลี้ยงดูลูก ๆ ให้อยู่ในฐานะครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ในเวลาเพียงไม่กี่วัน ร็อบบี้น้อยกลับบอกเขาว่าพวกเขากำลังจะมีชีวิตที่ย่ำแย่

เจย์เป็นปีศาจเมื่อต้องการเอาอกเอาใจเด็ก ๆ ตอนนี้หัวใจของเขาคงเจ็บปวดมากสินะ?

นอกจากนี้ เธอคาดการณ์ว่าเขาจะปรากฏตัวที่หน้าประตูบ้านเพื่อประณามเธอในไม่ช้า

“เปิดวิดีโอคอลหน่อย ร็อบบี้น้อย” เจย์พูดขึ้นทันที

อันที่จริง เขาไม่สนใจว่าเด็ก ๆ จะใช้ชีวิตแบบไหนเลย เขาแค่อยากจะเห็นเธอ

เขาสงสัยว่าเธอหายจากอาการบาดเจ็บแล้วหรือยัง

เขาอารมณ์เสียอย่างมากเมื่อรู้ว่าเธอกำลังรับใช้คนอื่นในขณะที่ยังบาดเจ็บอยู่

ร็อบบี้น้อยไม่เคยปฏิเสธคำขอของพ่อ “ได้เลยครับ คุณพ่อ”

เจนสันเดินไปทักทายเจย์ด้วยท่าทางเย็นชา “สวัสดีครับคุณพ่อ”

เจย์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นใบหน้าที่โทรม ๆ ของเจนสันซึ่งคล้ายกับตัวเขาเอง “นายดูสีหน้าแข็งทื่อไปนะ เจนส์ ยิ้ม”

เจนสันตอบว่า “มันเป็นมาจากกรรมพันธุ์น่ะ”

เจย์จงใจแสดงรอยยิ้มที่สดใสออกมา “จากใคร?” นั่นไม่ใช่เขา

เจนสันกลอกตาไปมาที่เขา “คนที่เหมือนเด็ก”

จากนั้นเขาก็ถามอย่างชัดเจนว่า “ทำไมคุณพ่อถึงโทรหาเรา?”

เจย์พูดตะกุกตะกัก “พ่อ… คิดถึงทุกคน”

เจนสันกล่าวว่า “คุณพ่อไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นแน่”