ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 909

โจเซฟินห่วงแองเจลีนมากกว่า เพราะเธอคงจะอยู่ด้วยความโศกเศร้าที่เธอควรจะรู้ความจริงเบื้องหลังความโหดเหี้ยมของเจย์กับเธอ แองเจลีนมักจะเป็นคนที่ดื้อรั้นที่จะมอบให้ใจในนามของความรักในท้ายที่สุด

“นายต้องบอกพี่แองเจลีนนะ เซย์น” น้ำตาของความโกรธเป็นประกายในสายตาที่ว่างเปล่าของโจเซฟิน

เซย์นตอบกลับว่า “ด้วยความอัจริยะที่เขาเป็น พี่ชายของเธอได้พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อบังคับให้แองเจลีนทิ้งเขาไป เธอรู้ไหมว่ามันทำให้เขาเจ็บปวดข้างในมากแค่ไหนในตอนที่แองเจลีนเข้าใจเขาผิด? เราเรียกเขาว่าเลือดเย็น แต่ฉันมองดูเขาร้องไห้เหมือนกับว่ามันคือทุกอย่างที่เขาได้รู้

ฉันมองสายตาที่เย็นชาเปลี่ยนเป็นสีเลือดพร้อมกับเส้นเลือดที่เหมือนกับดอกลิลลี่แมงมุมที่บานสะพรั่งในดวงตาขาวของเขา แม้แต่ผู้ชายอย่างฉันก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เขาต้องเจอ เธอกล้าที่จะโยนงานหนักทั้งหมดนั่นให้สูญเปล่างั้นเหรอ? เพราะว่าฉันทำไม่ได้”

โจเซฟินรู้สึกว่าคำพูดเหล่านั้นติดอยู่ที่ลำคอของเธอ “ฉันจะไม่รู้ได้ยังไงว่าพี่ชายของฉันรักพี่แองเจลีนมากแค่ไหน? พี่แองเจลีนคือสิ่งเดียวที่เขาประคับประคองอย่างใกล้ชิดตั้งแต่เขาอายุ 18 เขามีประวัติที่ยอดเยี่ยมตลอดเส้นทางรัก แต่เขาก็ยังทำผิดพลาดอย่างร้ายแรงในตอนจบของมัน”

“เขาไม่รู้เลยรึไงว่าพี่แองเจลีนเป็นประเภทที่ยึดมั่นกับคำสาบานที่ว่า ‘จนกว่าความตายจะพรากเราจากกัน’? เขาทิ้งพี่แองเจลีนอย่างโดดเดี่ยวในโลกนี้เพื่อปกป้องตัวเองได้ยังไง? เขาทำได้ยังไงในเมื่อความจะทำร้ายเธอได้น้อยกว่าวันเวลาของความทรมาณจะมาถึง?”

เซย์นพูดไม่ออก

“เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน เซย์น ฉันต้องโทรหาพี่แองเจลีน”

“ฉันทำไม่ได้…” เซย์นลังเล

“เอามาให้ฉัน!” โจเซฟินคำราม

เซย์นลุกขึ้นจากเตียง “เธอต้องหิวแน่ ๆ ฉันจะไปหาอะไรให้เธอกินสักหน่อย” จากนั้น เขาก็หนีไปจากฉากนั้น

“เซย์น...”

ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่าน ทำให้ใบไม้สีเหลืองและแดงเกิดเสียงกรอบแกรบในขณะที่บังคับให้พวกมันหมุนวนอย่างรุนแรง

ใบไม้ยังยึดอยู่กับต้นและไม่ร่วงหล่นลงไป

เซย์นนั่งบนกระโปรงรถพร้อมกับก้มหัว จุดบุหรี่ เขาเริ่มจะสูบต่อในทันที

ใบไม้เต้นรำท่ามกลางสายลมก่อนที่ในที่สุดจะหล่นลงข้าง ๆ เท้าของเซย์น

เซย์นหยิบใบไม้สีแดงสด ประหลาดใจกับความหายากในสีของมัน

เมื่อได้เห็นใบไม้ทำให้เขานึกถึงเจย์ อาเรส

การกลับไปยังดินแดนที่พวกมันเคยมาคือจุดจบของโชคชะตาสีแดง มันคือชะตาที่จะเสียสละตัวมันเอง เพื่อเป็นหนึ่งเดียวกับดินเบื้องล่าง