ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 912

ไม่สามารถที่จะโทษใครได้เลย นอกจากโชคชะตา

“เฮ้อ ช่างมันเถอะ เราจะคุยกันวันหลัง”

เซย์นรีบไปที่โต๊ะของพนักงานเสิร์ฟอาหาร แล้วสั่งอาหารแบบห่อกลับบ้าน เมื่อได้อาหารห่อกลับแล้ว เขาก็รีบตรงออกไปข้างนอกทันที

หลังจากออกมาจากร้านอาหารแล้ว เขาเดินมาที่ทางแยกที่พลุกพล่าน เขาไม่พบเจย์ อาเรสที่ไหนเลย

แท้ที่จริงแล้ว ชายผู้นั้นนั่งอยู่บนรถหรูนอกร้านอาหาร เมื่อถอดแว่นกันแดดออก เจย์ก็จ้องมองไปที่ประตูร้านอาหาร

โคลและแองเจลีนได้เดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของทั้งคู่

“ให้ผมไปส่งคุณกลับนะ แองเจลีน” โคลพูดอย่างสุภาพ

แต่กระนั้น เขาก็โดนแองเจลีนปฏิเสธ “ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ แต่ฉันอยากใช้เวลาอยู่คนเดียวสักพัก”

แล้วแองเจลีนก็หันหลังเดินจากไป ความร่าเริงในดวงตาของเธอถูกชะล้างไปด้วยความเหงาในทันที

โคลสาวเท้าก้าวไปข้างหน้าแล้วกอดเธอจากข้างหลัง

“ผมอยากแต่งงานกับคุณ แองเจลีน อยู่กับผมนะ ทิ้งอดีตไปซะ แล้วเริ่มต้นใหม่กับผม ขอร้องล่ะได้ไหม?

ม่านตาของเจย์หรี่ลง พร้อมกำปั้นของเขาที่กำแน่นขึ้น

อย่างไรก็ตาม ความร้อนรนของเขาก็สงบลงอย่างรวดเร็วและหมัดของเขาก็คลายออก

เขาเป็นคนเลือกที่จะปล่อยเธอไปเอง ไม่ใช่เหรอ? เขาเลือกที่จะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ตอนนี้เขาควรอวยพรให้เธอได้อยู่กับคนที่รักเธอ

แต่ทำไมเขายังถึงรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้?

ท่าทางของแองเจลีนเคร่งขรึ่มขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ปล่อยมือ โคล”

เมื่อไม่มีทางเลือก การกอดยึดแองเจลีนของโคลก็คลายลง

ท่าทีของแองเจลีนดุดันเมื่อเธอหันกลับมา “คุณอาจไม่รู้เรื่องนี้ แต่ฉันก็เป็นพวกเจ้าสำอางเหมือนกัน การถูกผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขาแตะเนื้อต้องตัวทำให้ฉันรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอย่างมาก มากเสียจนฉันจะไม่เริ่มความสัมพันธ์ใหม่กับใครเลย อย่าเสียเวลากับฉันเลย โคล มันไม่ยุติธรรมสำหรับคุณเลย”