ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 943

ชายคนนั้นยืดหลังตรงแล้วพูดว่า “ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ฉันจะออกไปข้างนอกและมองหาเอง มันต้องมีบางสิ่งบางอย่างที่ฉันทำได้แน่นอน”

ขณะที่มาริลีนและผู้ชายของเธอกำลังอับจนหนทาง กลุ่มคนในหมู่บ้านกลุ่มแรกที่ออกไปหาเลี้ยงชีพนอกหมู่บ้านก็กลับมา

พวกเขาสวมเสื้อผ้าดูดีและพูดได้อย่างคล่องแคล่วในขณะที่พวกเขาบอกเล่าเรื่องราวและรายละเอียดที่มีชีวิตชีวาแก่เพื่อนร่วมหมู่บ้านของพวกเขาเกี่ยวกับความมหัศจรรย์ของโลกภายนอก

มาริลีนได้ยินพวกผู้ชายพูดกันว่าการหาเงินจากที่นั่นทำได้ง่ายมากขนาดไหน ตราบใดที่คน ๆ หนึ่งตั้งใจทำงานหนัก คน ๆ นั้นก็จะหาเงินได้หลายพันเหรียญต่อเดือนได้อย่างง่ายดาย

เมื่อมาริลีนกลับมาถึงบ้าน เธอพูดกับผู้ชายของเธอว่า “ที่รัก เบรตต์จากหมู่บ้านเราไปที่เมืองอิมพีเรียลมาหนึ่งปี แล้วก็มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากเลยนะหลังจากได้กลับมา พวกเขาบอกว่าการหาเงินจากที่นั่นนั้นง่ายมาก เราควรจะออกไปข้างนอกและลองเสี่ยงโชคกับพวกเขาดูไหม? บางทีเราอาจทำเงินได้เยอะมากและคุณก็จะได้ช่วยรักษาคนที่ช่วยชีวิตคุณไว้ แล้วก็ยังจ่ายค่าเล่าเรียนของไทเกอร์ได้ด้วยนะ คุณคิดว่ายังไง?”

มีร่องรอยความสงสัยในดวงตาอันล้ำลึกที่ไม่อาจมองเห็นได้ของชายคนนั้น เมืองอิมพีเรียลเหรอ? ทำไมเขาถึงรู้สึกมีความสุขแปลก ๆ ตอนได้ยินชื่อเมืองนี้กันนะ?

“เอาสิ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

มาริลินกล่าวว่า "ถ้าเป็นอย่างนี้ ฉันจะไปขอร้องเบ็ตตี้เพื่อนบ้านของเราหลังมื้อเย็น แล้วดูว่าพวกเขาจะพาเราไปด้วยได้ไหมตอนที่พวกเขาจะไป"

“อืม”

หลังมื้อเย็น ชายคนนั้นก็นอนลงบนเสื่อด้านนอกและมองดูดวงดาวบนท้องฟ้า ดวงดาวล้อมรอบพระจันทร์ที่สว่างไสว แต่น่าเสียดายที่ส่วนที่สว่างไสวของมันถูกบดบังด้วยเมฆหมอก

เขารักพระจันทร์

เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมจู่ ๆ เขาถึงมีความรู้สึกแปลก ๆ แบบนี้

เสียงของมาริลินสามารถได้ยินได้เมื่อคุยกับเบ็ตตี้ที่บ้านข้าง ๆ

“มาริลิน ถ้าเธออยากให้ฉันพาครอบครัวของเธอไปที่เมืองอิมพีเรียลเพื่อที่จะไปตั้งหลักที่นั่น เธอคิดว่าเธอจะจ่ายเงินค่าเดินทางไหวเหรอ? การเดินทางไปเมืองอิมพีเรียลเที่ยวหนึ่งจะทำให้ครอบครัวของเธอต้องเสียค่าใช้จ่ายเกือบ 1,000 ดอลลาร์เชียวนะ”

ในเสียงของเธอมีความดูถูกและเหยียดหยาม

มาริลินรู้สึกอับอายและพูดกัดฟันว่า “ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าเดินทางหรอก เบ็ตตี้ ฉันจะยืมมันจากพ่อของฉันเอง”