ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 944

เขาเป็นคนที่เงียบมาก เป็นชายที่มีคำพูดอันแสนน้อยนิด

คนในหมู่บ้านเอยถามเขา “นายชื่ออะไร?”

เขาตอบอย่างแผ่วเบา “ฉันจำไม่ได้น่ะ เรียกฉันว่า เบ็น ก็แล้วกัน!”

ชายในหมู่บ้านต่างก็มีชื่อว่า ร็อบ บ็อบ และอื่น ๆ อีกมากมาย ล้วนเป็นชื่อเล่นที่ง่ายต่อการจดจำ

“นายทำอะไรได้บ้าง?”

ชายคนนั้นส่ายหน้า “ฉันไม่รู้”

คนในหมู่บ้านเผยสีหน้าที่ดูกถูกดูแคลน

“นายมันก็แค่ไอ้รูปหล่อ” มีใครบางคนพ่นคำพวกนี้ใส่เขา

เขาจ้องไปที่ชายคนนั้นอย่างดุดัน จนทำให้เขาตกใจกลัว

หลังจากสองวันหนึ่งคืนบนรถไฟ พวกเขาก็เดินทางมาถึงเมืองอิมพีเรียลในที่สุด

คนในหมู่บ้านต่างก็ไม่สนใจเขาและทิ้งเขาไว้ให้หาทางด้วยตัวเองที่สถานีหลังจากลงมาจากรถไฟแล้ว

เขามองไปยังเมืองที่เจริญรุ่งเรือง ผู้คนเบียดเสียดและการจราจรที่ติดขัด ภาพเหล่านี้เหมือนจะทำให้เขาเกิดภาพเดจาวูขึ้นมา

ในตอนนั้นเอง คนในหมู่บ้านคนหนึ่งหันหลังกลับมาและคว้ามือของเขาไว้ พร้อมกับพูดว่า “เร็วเข้าเบ็น อย่าให้สแตน ฮิทเชนส์และคนอื่น ๆ ทิ้งนายไว้ข้างหลังเชียว นายจะกลายเป็นขอทานถ้านายหางานไม่ได้นะ”

เขาเดินตามคนในหมู่บ้านไปและตามอยู่นานพอสมควรก่อนจะไปถึงเพิงก่อสร้างที่แสนสกปรก

เมื่อมองเห็นพื้นดินที่สกปรก เขาก็ยืนอยู่ข้างนอกและรู้สึกฝืนใจที่จะต้องเข้าไป เขาไม่อาจระงับความรู้สึกสะอิดสะเอียนและคลื่นไส้ไว้ได้

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เลือกที่จะยืนอยู่ตรงประตู ขณะที่เขามองพวกคนในหมู่บ้านที่อยู่ข้างในด้วยความขยะแขยง

สแตนเริ่มสั่งงานให้กับทุกคน “หัวหน้าของพวกเราตกลงที่จะจ้างพวกเราทั้งหมดนั่นเพราะว่าฉันขอร้องเขาอยู่นานมาก เห็นพวกกระสอบทรายข้างหน้าตรงนั้นไหม? หน้าที่ทุก ๆ วันของพวกนายก็คือยกกระสอบทรายพวกนั้นลงมาจากรถกระบะ แล้วพวกนายจะได้ค่าจ้าง 120 เหรียญต่อวัน”