ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 944

เขาเป็นคนที่เงียบมาก เป็นชายที่มีคำพูดอันแสนน้อยนิด

คนในหมู่บ้านเอยถามเขา “นายชื่ออะไร?”

เขาตอบอย่างแผ่วเบา “ฉันจำไม่ได้น่ะ เรียกฉันว่า เบ็น ก็แล้วกัน!”

ชายในหมู่บ้านต่างก็มีชื่อว่า ร็อบ บ็อบ และอื่น ๆ อีกมากมาย ล้วนเป็นชื่อเล่นที่ง่ายต่อการจดจำ

“นายทำอะไรได้บ้าง?”

ชายคนนั้นส่ายหน้า “ฉันไม่รู้”

คนในหมู่บ้านเผยสีหน้าที่ดูกถูกดูแคลน

“นายมันก็แค่ไอ้รูปหล่อ” มีใครบางคนพ่นคำพวกนี้ใส่เขา

เขาจ้องไปที่ชายคนนั้นอย่างดุดัน จนทำให้เขาตกใจกลัว

หลังจากสองวันหนึ่งคืนบนรถไฟ พวกเขาก็เดินทางมาถึงเมืองอิมพีเรียลในที่สุด

คนในหมู่บ้านต่างก็ไม่สนใจเขาและทิ้งเขาไว้ให้หาทางด้วยตัวเองที่สถานีหลังจากลงมาจากรถไฟแล้ว

เขามองไปยังเมืองที่เจริญรุ่งเรือง ผู้คนเบียดเสียดและการจราจรที่ติดขัด ภาพเหล่านี้เหมือนจะทำให้เขาเกิดภาพเดจาวูขึ้นมา

ในตอนนั้นเอง คนในหมู่บ้านคนหนึ่งหันหลังกลับมาและคว้ามือของเขาไว้ พร้อมกับพูดว่า “เร็วเข้าเบ็น อย่าให้สแตน ฮิทเชนส์และคนอื่น ๆ ทิ้งนายไว้ข้างหลังเชียว นายจะกลายเป็นขอทานถ้านายหางานไม่ได้นะ”

เขาเดินตามคนในหมู่บ้านไปและตามอยู่นานพอสมควรก่อนจะไปถึงเพิงก่อสร้างที่แสนสกปรก

เมื่อมองเห็นพื้นดินที่สกปรก เขาก็ยืนอยู่ข้างนอกและรู้สึกฝืนใจที่จะต้องเข้าไป เขาไม่อาจระงับความรู้สึกสะอิดสะเอียนและคลื่นไส้ไว้ได้

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เลือกที่จะยืนอยู่ตรงประตู ขณะที่เขามองพวกคนในหมู่บ้านที่อยู่ข้างในด้วยความขยะแขยง

สแตนเริ่มสั่งงานให้กับทุกคน “หัวหน้าของพวกเราตกลงที่จะจ้างพวกเราทั้งหมดนั่นเพราะว่าฉันขอร้องเขาอยู่นานมาก เห็นพวกกระสอบทรายข้างหน้าตรงนั้นไหม? หน้าที่ทุก ๆ วันของพวกนายก็คือยกกระสอบทรายพวกนั้นลงมาจากรถกระบะ แล้วพวกนายจะได้ค่าจ้าง 120 เหรียญต่อวัน”

เบ็นไม่ได้รับเงินมา แต่เขาลากสังขารที่ป่วยของเขาออกไปจากเพิงก่อสร้าง

เขาเป็นคนดื้นรั้น ในเมื่อตอนนี้เขาได้ออกมาถึงที่นี่แล้ว เขาจะกลับบ้านไปโดยไม่มีเงินสักเหรียญไม่ได้

คืนนั้นเขาไม่มีที่ที่จะไป เขานั่งที่เก้าอี้ม้านั่งไม้ในสวนสาธารณะทั้งคืน เขาทรมานจากทั้งความหิวโหยและกรดเกินในกระเพาะอาหาร

แต่ในตอนท้าย ทอมมี่ คนนิสัยดีในหมู่บ้านหาเขาพบและยื่นขนมปังชิ้นหนึ่งให้เขา เขาพยายามอย่างที่สุดในการโน้มน้าวเบ็นว่า “อย่าดื้อนักเลยเบ็น ฉันได้ยินมาว่าสถานที่ก่อสร้างที่สแตนพาเรามาเป็นที่ที่ใหญ่มากและจะต้องใช้เวลาหลายปีมากในการสร้างมัน เราจะต้องทิ้งความยากจนของเราได้แน่ตราบใดที่เรายังอยู่และทำงานไปไม่กี่ปี

เราทั้งคู่ต่างก็เป็นคนที่จนที่สุดในหมู่บ้านแล้วนะ หลังจากที่เราไม่อยู่ในฐานะยากจนแล้ว ฉันก็จะสามารถแต่งงานกับเมียของฉันได้และนายเองก็จะมีเงินที่จะส่งไทเกอร์ไปโรงเรียนได้”

เบ็นมองที่ขนมปังที่มีรอยนิ้วมือเลอะอยู่ แล้วเขาก็แกะขอบขนมปังออกก่อนที่จะเคี้ยวมันอย่างภูมิฐาน

ทอมมี่อ้าปากค้างใส่เขา “นายไม่กินขอบมันเหรอ?”

เบ็นมองไปที่ทอมมี่ เขาอยากจะบอกทอมมี่ว่าเขาแค่ใส่ใจเรื่องสุขอนามัยเท่านั้น แต่ทว่าเขาก็ไม่อยากทำร้ายความเชื่อมั่นในตนเองของทอมมี่ เพราะฉะนั้นเขาจึงรั้งตัวเองในการพูดถึงเหตุผลของเขากับทอมมี่เอาไว้